ΑΕΚ-Άρης 1-1

ΑΕΚ-Άρης 1-1. Έτσι απλά. Κουτρουμπής (με ευθύνη όμως στο γκολ τής ισοφάρισης), Βαλεντίνος Βλάχος, Κοντοές και Φούντας οι καλύτεροι. Σχετικά καλοί οι Ρίκκα, Γκερέιρο, Γιάγκο, Κορδέρο και λιγότερο καλοί έως μέτριοι οι Λαγός, Κατσικοκέρης και Κατίδης, Παπαδημητρίου που πέρασαν σαν αλλαγές. Ο Κωνσταντόπουλος είναι σαν να μην έπαιξε αφού υπήρξε θεατής τού αγώνα και στη μοναδική φάση τού Άρη που δέχθηκε και το γκολ δεν ευθύνεται. Ο Φουρτάδο επίσης μπήκε στα τελευταία λεπτά και δεν κρίνεται.

 

Η κεντρική ιδέα τού ματς είναι πως είδαμε έναν αγώνα μεταξύ δύο ομάδων μικρότερης κατηγορίας από αυτή που παίζουν, με την ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο να είναι αισθητά ανεβασμένη και να παίζει καλύτερα φτάνοντας και τρεις-τέσσερις φορές πολύ κοντά στο γκολ. Τα πιτσιρίκια έχουν ενθουσιασμό και προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάτι όμορφο χτίζεται για το μέλλον, θα πρέπει όμως να δοθεί και κάποια βαρύτητα στο παρόν για να μη βρεθούμε μπροστά σε τίποτα αναπάντεχες εκπλήξεις. Κι αυτό επειδή μέσα στο ΟΑΚΑ ομάδες σαν τον χτεσινό Άρη, εύκολα ή δύσκολα πρέπει να τις κερδίζουν. Εντάξει, τους γύρισε και η τύχη την πλάτη, αλλά όταν κάνεις τέσσερις καραμπινάτες ευκαιρίες για γκολ και δεν το πετυχαίνεις και ο αντίπαλός σου επισκέπτεται μία και μοναδική φορά την περιοχή σου και σκοράρει, εκτός από το να κάνεις αγιασμό πρέπει και να ανησυχήσεις λιγάκι.

 

Ο κόσμος ήταν καταπληκτικός και βοήθησε τους μικρούς με τον καλύτερο τρόπο κι ίσως αυτός να αποτελέσει τον από μηχανής θεό τής φετινής ΑΕΚ που θα βάλει το χέρι του τελικά για να μη μπλέξει η ομάδα σε περιπέτειες. Βέβαια, ο κόσμος δεν μπορεί να σπρώξει τη μπάλα στο πλεκτό, μπορεί όμως να σπρώξει τους παίκτες της για να το κάνουν. Θα χρειαστεί και λίγη τύχη παραπάνω και φυσικά πάρα πολλή και σκληρή δουλειά από όλους.

 

Άλλος ένας μάγκας προπονητής πέρασε από το ΟΑΚΑ και μας ανάγκασε να του βγάλουμε το καπέλο. Ο Μάκης Κατσαβάκης. Και είναι μεγάλη η χαρά να βλέπουμε σ' αυτόν τον εντελώς σάπιο χώρο να υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δεν δέχονται με τίποτα να απολέσουν την αξιοπρέπειά τους για να κάνουν τα χατίρια κάποιων αφιονισμένων πιθηκοειδών που το μόνο που έχουν μάθει είναι στην αναμπουμπούλα να χαίρονται. "Δόξα τω θεώ κάναμε γκολ τη μοναδική μας φάση. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη. Την αδικεί το αποτέλεσμα". Λίγα λόγια και σταράτα. Όπως πρέπει να κάνουν οι μάγκες. Γιατί αν δεν μάθουμε κάποτε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους πώς θα καταφέρουμε να σεβαστούμε τον εαυτό μας και να απαιτήσουμε και από τους άλλους να μας σεβαστούν κι αυτοί;

 

Για τον διαιτητή δεν θέλω να γράψω τίποτα. Για τη διαιτησία γενικότερα όμως θα γράψω ότι στη χώρα μας απαρτίζεται από ανίκανους ανθρώπους, απαίδευτους, χωρίς καθόλου αντανακλαστικά, δίχως προσωπικότητα και τσαγανό, που περισσότερο τους απασχολεί η συμμετοχή τους σ' αυτό το πανηγυράκι κάνοντας ρουσφέτια δεξιά κι αριστερά και λιγότερο να γίνουν καλοί διαιτητές και γι' αυτό θα είναι μια ζωή απαξιωμένοι σε διεθνές επίπεδο και θα βλέπουν πάντα με το κυάλι τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.

 

Για τους φιλοξενούμενους υποψήφιους επενδυτές το μόνο που έχω να πω είναι ότι αφήνουν μια θετική αύρα μόνο και μόνο από το γεγονός ότι δεν είναι φαφλατάδες. Δεν επιδίωξαν την προσωπική τους προβολή, δεν την έπεσαν σε εφημερίδες και κανάλια για να μοστράρουν τη μούρη τους και δεν πλακώθηκαν στις δηλώσεις περί παντός επιστητού. Μια λιτή ανακοίνωση πέντε αράδων κι αυτό ήταν όλο. Και πόσο μας έχει λείψει στην ΑΕΚ όλο αυτό. Μακάρι να ευδοκιμήσει αυτή η υπόθεση αλλά τουλάχιστον η γεύση που μας αφήνουν με την ως τώρα δράση τους σε τίποτα δεν μοιάζει με όλες εκείνες που είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν.

 

Και κάτι τελευταίο. Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα στην ΑΕΚ είναι φανερό ότι πρέπει να δοθεί μεγάλη σημασία στην εξεύρεση ενός ανθρώπου-δασκάλου που να αναλάβει να δουλέψει με αυτά τα παιδιά. Ο Βλάχος μπορεί να αποδειχτεί ένας θαυμάσιος προπονητής αλλά δεν φτάνει αυτό για τους πιτσιρικάδες. Χρειάζονται έναν δάσκαλο τύπου Τσάκναντυ, Φάντροκ ή κάτι τέτοιο που να μπορέσει να τους εξελίξει, να τους μάθει τα μυστικά τής μπάλας, να σμιλέψει τον χαρακτήρα τους και να τους διδάξει πράγματα που ένας απλός προπονητής δεν θα μπορέσει ποτέ να τους μάθει. Αυτή θα πρέπει να είναι η πρώτη κίνηση όποιου τελικά πάρει τις τύχες τής ομάδας στα χέρια του…