Η αξία του τίποτα

Υπογράφει ο Κως Άντζελες

Μερικοί βιάζονται πάρα πολύ σ' αυτό τον τόπο. Προτρέχουν κι αυτό είναι ένα ελάττωμα που δεν συνάδει με την σωφροσύνη. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς μπορεί κανείς να νιώθει τόσο σίγουρος για κάτι σ' αυτόν τον τόπο ώστε να ρισκάρει και να παίρνει απόλυτη θέση, τη στιγμή που γνωρίζει ότι ζει στη χώρα των μεγάλων ανατροπών; Από τη μια στιγμή στην άλλη στην Ελλάδα τα πάντα ανατρέπονται και οι από πάνω βρίσκονται από κάτω και τανάπαλιν. Αλήθεια, ας σκεφτεί ο καθένας μας, για ποιον θα μπορούσε να βάλει το χέρι του στο ευαγγέλιο, όσο και αν πιστεύει σ' αυτόν και στις καλές προθέσεις του; Κι αυτό γίνεται πιο ειδικό αν μιλάμε για πρόσωπα που έχουν άμεση σχέση με την πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Ανοίχτηκε μια υπόθεση με αβέβαια κατάληξη αυτές τις μέρες. Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που να σκίζουν τα ιμάτιά τους υπέρ της τελικής δικαίωσης της μιας ή της άλλης πλευράς; Ερμηνείες δεχόμαστε κατά ριπάς. Ανά ώρα και μια διαφορετική τέτοια. Ο καθένας προσπαθεί να τεκμηριώσει τη θέση του και να αποδείξει το δίκιο του. Όλοι ξέρουμε όμως ότι δεν γίνεται οι πάντες να έχουν δίκιο. Υπάρχει και η πλευρά που λέει ψέματα. Και όποιος ψεύδεται έχει κακές προθέσεις. Όποιος λέει ψέματα δεν είναι δυνατόν να το κάνει για πρώτη φορά. Πρέπει να είναι εκ πεποιθήσεως ψεύτης. Εμείς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον ψεύτη από εκείνον που λέει αλήθεια; Αφού ο καθένας μάς μεταγγίζει τη δική του "αλήθεια" με τον πιο μελιστάλαχτο τρόπο.

Ο Σαμαράς είναι μια πολιτική γάτα που φωνάζει: "Σκευωρία"! Και μηνύει τον Χαϊκάλη αλλά όχι και τον Αποστολόπουλο. Είκοσι λείπουν. Πώς θα τους βρει; Με οντισιόν;

Ο Βενιζέλος είναι μια πολιτική αρκούδα που έχει αρχίσει να νιώθει κρυάδες. Άντε να βρεθεί κουβέρτα τώρα για τέτοιο κορμί. Ή πάπλωμα. Το μόνο που θα μπορούσε να τον σκεπάσει για να πάψει να κρυώνει είναι το χιόνι. Αρκεί να γραφτούν πάνω του όλα του τα αμαρτήματα.

Ο Τσίπρας, που πηγαίνει ακόμα φροντιστήριο, βιάζεται. Ο καθένας μας μπορεί να βιάζεται. Ένας πολιτικός αρχηγός όχι. Αρχή της πολιτικής. Γκάντι πρέπει να γίνει, όχι Τσε Γκεβάρα. Ας δει πόσο έζησε ο καθένας τους για να καταλάβει ποιος από τους δύο διέθετε σοφία.

Ο Καμμένος ακροβατεί σε ένα σκοινί τεντωμένο από την κόλαση προς τον παράδεισο. Κακή ιδέα. Είναι κορμί αυτό για ακροβάτη; Μέσα από τη λίμνη με τα σκατά που ανοίγεται από κάτω του, του κουνάει το χέρι ο Καρατζαφέρης.

Ο Χαϊκάλης είναι αφελής. Ό,τι πρέπει για δόλωμα. Ή για παγίδα. Το απελπισμένο βλέμμα του μαρτυράει εγκλωβισμό. Πού πας Παυλίτο στο λάκκο με τα θηρία; Κάνουν όλοι οι ηθοποιοί για όλους τους ρόλους; Μπορεί να παίξει ο Ντάνι Ντε Βίτο τον Ρομπέν των δασών;

Ο Γιωργάκης Παπανδρέου θέλει ιατρική περίθαλψη. Ο Κρεμαστινός τι κάνει; Δεν διακρίνει τα συμπτώματα του εγκεφαλικού που περνάει; Κληρονομικά είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Κάνω κόμμα-Κόμμω κάνα.

Ο Γκλέτσος Καραϊσκάκεψε ακόμα δεν πρόκαμε να ξεμυτίσει και μας πετάει όξω τα ούμπαλά του. "Ζμπούτσαμ κι αν με ψηφίσετε, ζμπούτσαμ κι αν δεν με ψηφίσετε. Μόνο μη μας απειλείτε και μη μας δωροδοκείτε". Ποιους Απόστολε; Ποιος; Υπάρχει ακόμα κανείς;

Ο Αποστολόπουλος τους έχει γαμήσει όλους. Έναν-έναν! Και τους άρεσε τόσο πολύ που τον έκαναν πάσα ο ένας στον άλλο. Ο ποιος; Ο Απόστολόπουλος! Ποιος είναι αυτός; Ένας τίποτας με μπόλικο καθόλου! Κι όσο πιο μικρή είναι η αξία ενός τίποτα τόσο μικρότερη είναι η αξία εκείνων που γαμάει!