Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Τι καλά που θα ήταν

Τι καλά να ήταν έτσι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με ισχυρές καμιά δεκαριά ομάδες. Να πηγαίνουν οι θεωρητικά μεγάλοι στην επαρχία και να μη σταματάνε να μετράνε μπαλάκια. Να παίρνουν πρωταθλήματα η Ξάνθη, ο Αστέρας Τρίπολης, τα Γιάννινα, ο Ατρόμητος. Να μην υπάρχουν φαβορί και τα μισά παιχνίδια της κάθε αγωνιστικής να είναι ντέρμπι. Οι διαιτητές να μη λερώνουν τα βρακάκια τους μπροστά σε ορισμένους μεγαλοπαράγοντες και να παίζουν στα ίσια όλες τις ομάδες. Κι ας κάνουν και λάθη. Αρκεί να είναι ανθρώπινα. Το αλάθητο κριτήριο του κόσμου θα τα καταλαβαίνει και θα τα παραβλέπει. Και οι πρόεδροι να έχουν σαν μοναδικό σκοπό τους πώς να φτιάξουν καλύτερες ομάδες, όχι πώς να στήσουν παιχνίδια, να πιάσουν διαιτητές, να ελέγξουν φορείς και να κλέψουν παίκτες ή να αποκτήσουν παραρτήματα. Ουτοπικά όλα αυτά, το ξέρω. Και ο μόνος τρόπος να γίνουν κάποτε πραγματικότητα είναι να αλλάξουμε όλοι νοοτροπία. Όσο θα επικροτούμε τις άνομες ενέργειες των παραγόντων επειδή είναι δικοί μας, επειδή φροντίζουν για τα συμφέροντα της ομάδας μας και για το πώς θα την κάνουν πρώτη, όχι όμως επειδή είναι καλύτερη αλλά επειδή με τη δύναμή τους έλιωσαν όλους τους άλλους, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και θα εξακολουθούμε να έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει. Όπως ακριβώς έχουμε και τους πολιτικούς που μας αξίζουν, τις δημόσιες υπηρεσίες που μας αξίζουν, την τηλεόραση που μας αξίζει, την διασκέδαση που μας αξίζει. Και όλα αυτά τα έχουμε διαλέξει εμείς. Μόνοι μας. Εμείς τους έχουμε ψηφίσει, εμείς τους ανεχόμαστε, εμείς τους εκτρέφουμε, άρα πολύ ορθά εμείς είμαστε και εκείνοι που τους τρώμε στη μάπα και δεν δικαιούμαστε να διαμαρτυρόμαστε για τίποτα…