Απολογισμός της σεζόν 2015-2016 σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ

Τελείωσαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ΑΕΚ για φέτος και ήρθε νομίζω η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς. Πέραν της κατάκτησης του κυπέλλου δεν κάναμε καμία αναφορά, τόσο στους αγώνες των πλέι οφ της ποδοσφαιρικής ομάδας, όσο και εκείνης του μπάσκετ. Επίσης, δεν σχολιάσαμε καθόλου την επικαιρότητα και τα όσα συνέβησαν όλο αυτό το διάστημα στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα και σε αυτόν της ΑΕΚ ειδικότερα. Κερδισμένη ή χαμένη η ΑΕΚ από την αγωνιστική περίοδο που έληξε; Ούτε συζήτηση πως η ΑΕΚ κέρδισε τις εντυπώσεις και πως έκλεισε με θετικό πρόσημο τη σεζόν. Η κατάκτηση του κυπέλλου, η επικράτηση επί του Ολυμπιακού (με την ΑΕΚ να είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που τον κέρδισε φέτος και μάλιστα δύο φορές εκ των οποίων τη μία στον τελικό του κυπέλλου) και η αγωνιστική αυταπάρνηση των παικτών στον τελικό και στους αγώνες των πλέι οφ ήταν τα στοιχεία εκείνα που ώθησαν τους οπαδούς της, μετά τη λήξη του ματς με τον ΠΑΟΚ, να τους αποθεώσουν. Και ό,τι κέρδισε η ΑΕΚ φέτος το κέρδισε πανάξια και το δικαιούταν πέρα για πέρα.

Κι όμως, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν η συγκεκριμένη περίοδος του πρωταθλήματος 2015-16 για την ΑΕΚ. Η ομάδα ξεκίνησε με τον Τραϊανό Δέλλα στον πάγκο της, συνέχισε με τον Στέλιο Μανωλά για λίγο, μετά πέρασε στην εποχή του Γκουστάβο Πογέτ, για να επιστρέψει στον Στέλιο Μανωλά που την οδήγησε στην κατάκτηση του κυπέλλου και να κλείσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις με υπηρεσιακό προπονητή τον Νίκο Παναγιωτάρα. Δύσκολο πράγμα να βρει αγωνιστική ταυτότητα μια ομάδα με τόσες αλλαγές προπονητών μέσα σε μία σεζόν.

Επιγραμματικά ας επιχειρήσουμε να σταθούμε στα κυρίαρχα στοιχεία της φετινής ομάδας και στα σημεία που απαιτούνται βελτιώσεις, για να ακολουθήσει η ανάλογη συνέχεια και να διαγράψει ακόμα καλύτερη πορεία στο επόμενο πρωτάθλημα, όπου ο βασικός στόχος δεν θα είναι άλλος από την κατάκτηση του τίτλου. Και πρώτα-πρώτα να σταθούμε στη σχέση της με τον κόσμο της. Παρόλο που ο κιτρινόμαυρος λαός δεν έπαψε ποτέ να στηρίζει την ομάδα, ακόμα και στις δύο πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας της, όταν βρέθηκε στην Γ' και στη Β' κατηγορία, φέτος ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα ένα μούδιασμα στις εξέδρες τα αίτια του οποίου μάλλον δεν ήταν αγωνιστικά. Η υπόθεση της κατασκευής του γηπέδου και οι τεράστιες καθυστερήσεις που σημειώθηκαν στην πρόοδο του έργου έχουν φέρει αυτή την κατήφεια στον κόσμο και έχουν προκαλέσει απογοήτευση. Όλοι περίμεναν ότι με τον τίγρη τα πάντα θα γίνονταν πιο εύκολα και η ομάδα θα κατάφερνε επιτέλους να επιστρέψει στο σπίτι της. Κάτι που δυστυχώς, ακόμα και σήμερα φαντάζει αρκετά μακρινό. Να θυμίσουμε ότι ο Μάιος μας αποχαιρετάει και η οικοδομική άδεια που, σύμφωνα με τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις, θα την είχαμε στα χέρια μας από τα μέσα του μήνα, ακόμα δεν έχει εκδοθεί. Να θυμίσουμε επίσης ότι από εκείνο το μαγικό βράδυ που ο Δημήτρης Μελισσανίδης παρουσίαζε το πρότζεκτ του γηπέδου στην αίθουσα του Ωνασείου, πέρασαν αισίως 3 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα ούτε το οικόπεδο δεν έχει καθαριστεί. Πού να βρει θέση ο ενθουσιασμός σ' αυτόν τον πικραμένο λαό, παρά τη φετινή περιφανή κατάκτηση του κυπέλλου που ευτυχώς ήρθε και ισορρόπησε κάπως την διαρκή απογοήτευση.

Στα αγωνιστικά το πιο εμφανές πρόβλημα της ομάδας ήταν η έλλειψη βάθους στο ρόστερ σε συνδυασμό με την απουσία κάποιων ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων από εκείνες που στα δύσκολα φορτώνουν την ομάδα στις πλάτες τους και την κουβαλάνε, ενώ είναι σε ετοιμότητα να την βγάλουν από κάθε δύσκολη θέση όποτε παραστεί ανάγκη. Αυτό το πλήρωσε πολλές φορές φέτος η ΑΕΚ. Παιχνίδια όπως αυτά με τον Αστέρα Τρίπολης και τον Λεβαδειακό στο ΟΑΚΑ δεν θα τα έχανε αν διέθετε έναν με δύο τέτοιους ποδοσφαιριστές, όπως δεν θα έχανε και στο Περιστέρι από τον Ατρόμητο, στο Αγρίνιο από τον Παναιτωλικό, ούτε θα ταπεινωνόταν στη Λειβαδιά από τον Λεβαδειακό ή δεν θα χάριζε βαθμούς στα Πηγάδια στην Ξάνθη, στη Νέα Σμύρνη στον Πανιώνιο, στο Καυταντζόγλειο στον Ηρακλή, στην Τρίπολη στον Αστέρα και στη Μυτιλήνη στην Καλλονή. Επίσης δεν θα έχανε δύο φορές στην Τούμπα, δεν θα έχανε τρώγοντας 3 γκολ στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό και δεν θα παραχωρούσε το άχαρο 0-0 στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, που της στέρησε οριστικά την πρώτη θέση στα πλέι οφ και τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Εν ολίγοις δεν ήταν όλα ρόδινα τη φετινή χρονιά αφού η ΑΕΚ έζησε και κάμποσες μαύρες στιγμές που όλοι οι οπαδοί της θα θέλουν να διαγράψουν από τη μνήμη τους. Το 0-4 στο Καραϊσκάκης, το 0-3 στη Λεωφόρο και το 0-3 στη Λειβαδιά, αποτέλεσαν σίγουρα εφιάλτες για κάθε κιτρινόμαυρο οπαδό. Έτσουξαν ακόμα τα εντός έδρας 0-1 με Αστέρα και 1-2 με Λεβαδειακό που ουσιαστικά έβγαλαν την ΑΕΚ νοκ άουτ από κάθε άλλη διεκδίκηση. Η ΑΕΚ φέτος αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα στο σκοράρισμα. Η μακρόχρονη απουσία του Τζιμπούρ, ο παροπλισμός του Κρισάντους, η κούραση του Αραβίδη, η ανυπαρξία του Μπουονανότε, η εξαφάνιση του Πλατέλλα, ο τραυματισμός του Μάνταλου, η μέτρια παρουσία του Πέκχαρντ, η αφλογιστία μέχρι τα πλέι οφ του Μπαρμπόσα, ο τραυματισμός του Ζουκουλίνι που δεν έπαιξε παρά ελάχιστα λεπτά και το φόρτωμα με συνεχή παιχνίδια των Σιμόες και Γιόχανσον ανέδειξαν στην ουσία τον Βάργκας σε πολυτιμότερο παίκτη και σκόρερ της ομάδας, αφού πέτυχε το γκολ της νίκης και στα τρία εντός έδρας ντέρμπι της κανονικής περιόδου με ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό χωρίς μάλιστα να πιάσει σε κανένα παιχνίδι εντυπωσιακή απόδοση. Συνεπώς η ΑΕΚ εμφανίζει τεράστιο έλλειμμα στην μεσοεπιθετική της γραμμή, κάτι που πρέπει να βελτιώσει άμεσα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επίσης, η άμυνα, αν και κουτσά-στραβά τα έβγαλε πέρα με αξιοπρέπεια, δεν είναι από εκείνες που λες ότι σου εμπνέει τυφλή εμπιστοσύνη. Άμυνα ομάδας που θέλει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και δέχεται σε τρία παιχνίδια 10 γκολ δεν την λες και ατσάλινη. Απαραιτήτως ενίσχυση, λοιπόν, σ' αυτές τις δύο γραμμές. Άμυνα και κυρίως επίθεση, τόσο στην κορυφή της, όσο και στα άκρα της.

Πάνω κι από την ενίσχυση σε έμψυχο αγωνιστικό δυναμικό η ΑΕΚ έχει ανάγκη από έναν προπονητή που να τα… έχει βαριά και που θα αναλάβει να οργανώσει ένα τμήμα με στεγανά, που θα δουλεύει -και ο ίδιος και το τμήμα- πολύ σκληρά και θα μιλάει ελάχιστα, μαθαίνοντας και στους παίκτες του να δείχνουν με πράξεις μέσα στο γήπεδο την πρόοδό τους και όχι κάνοντας δηλώσεις όπου θα επισημαίνουν τις αδυναμίες τους που πρέπει να διορθώσουν δουλεύοντας.

Η φετινή… τετράδα προσπάθησε, έκανε σωστά τη δουλειά της αλλά είχε και τα τρωτά της σημεία. Ο Δέλλας στην πρώτη δύσκολη στιγμή πήρε μια λάθος απόφαση η οποία διέγραψε δουλειά δυόμιση χρόνων. Εκείνη η αλλαγή του Σιμόες στο Καραϊσκάκης με το σκορ  από το 0-1 να πηγαίνει με συνοπτικές διαδικασίες στο 0-4, τον εξοστράκισε από την ομάδα και του στέρησε την ευκαιρία να εξελιχθεί σε προπονητή-σύμβολο ο οποίος θα ήταν εκείνος που θα έδρεπε τους καρπούς του "Ήρθαμε", κάτι για το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε κοπιάσει πολύ. Μετά μας τα χάλασε ακόμα περισσότερο, αφού φεύγοντας από την ΑΕΚ και πηγαίνοντας στον Ατρόμητο, μόλις τέθηκε αντίπαλος της ΑΕΚ στο κύπελλο και όταν η καινούρια του ομάδα αποκλείστηκε από την προηγούμενη, άνοιξε το στόμα του και έφτυσε τις ψόφιες ακρίδες που μάλλον κρατούσε καλά κρυμμένες στο στομάχι του από τη μέρα που απομακρύνθηκε από τον δικέφαλο. Λάθος που ίσως του στοιχίσει τον αποκλεισμό από οποιαδήποτε μελλοντική συνεργασία με την ομάδα που τον ανέδειξε τόσο σαν ποδοσφαιριστή όσο και σαν προπονητή.

Ο Πογέτ που τον αντικατέστησε ήταν άλλου παππά ευαγγέλιο. Καλός προπονητής μα και καβαλημένος, ανέλαβε μια ομάδα που δεν είχε χτίσει ο ίδιος και σίγουρα βελτίωσε αρκετά πράγματα στον αγωνιστικό τομέα. Είχε θέμα σε ζητήματα ψυχολογίας των παικτών του και σωστής διαχείρισης του έμψυχου υλικού. Επίσης διακατεχόταν από μια μονομανία με τους λάτιν ποδοσφαιριστές τους οποίους μόνιμα ευνοούσε σε βάρος των Ελλήνων. Σχεδόν έκαψε τον Μάνταλο ο οποίος με την αποχώρησή του αναστήθηκε και έγινε ο ηγέτης που είδαμε στον τελικό και στα πλέι οφ. Επίσης αχρήστεψε τον Ανέστη, απέφευγε να χρησιμοποιεί τον Πλατέλλα και τον Τζανετόπουλο, ενώ ανέλαβε να φέρει δανεικό τον Ζουκουλίνι του οποίου την αξία δεν καταφέραμε να δούμε. Τελικά έφυγε με πολύ άσχημο τρόπο αφού συμπεριφέρθηκε σαν κοινός φραγκοφονιάς κάνοντας εκβιασμό στην ομάδα και στον Δημήτρη Μελισσανίδη με τον οποίο άφησε να διαπραγματευτεί ο μάνατζέρ του απαξιώνοντας να παρευρεθεί προσωπικά στις διαπραγματεύσεις.

Ο Στέλιος Μανωλάς, που αποδείχτηκε ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών για την ΑΕΚ και τις δύο φορές που κλήθηκε να αναλάβει τις τύχες της ομάδας, κατάφερε να ολοκληρώσει με επιτυχία την αποστολή του. Τη δεύτερη μάλιστα κατακτώντας το κύπελλο Ελλάδας, τον πρώτο τίτλο της ομάδας μετά τον υποβιβασμό και την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία, μια επιτυχία που θα τον συνοδεύει για πάντα και που τον κατατάσσει, εκτός από το πάνθεον των ιερών τεράτων που αγωνίστηκαν στην ομάδα και σ' αυτό με τους τιτλούχους προπονητές που την οδήγησαν στα μονοπάτια της δόξας. Μελανό σημείο η "εγκατάλειψη" της ομάδας στα πλέι οφ προς χάρη μιας πρόσκαιρης αδιαθεσίας που δεν δικαιολογούσε τόσο μακρόχρονη απουσία. Στην ουσία ο Στέλιος διαφύλαξε τον εαυτό του από μια ενδεχόμενη αποτυχία στην κατάληψη της πρώτης θέσης των πλέι οφ (πράγμα που συνέβη) και που θα μείωνε την επιτυχία της κατάκτησης του κυπέλου.

Αντίθετα, ο Νίκος Παναγιωτάρας, που ανέλαβε να σηκώσει αυτό το βάρος, αξίζει πολλά συγχαρητήρια επειδή δεν φοβήθηκε σε κανένα παιχνίδι, κατέβασε τους καλύτερους που είχε στη διάθεσή του και παρόλο που την ομάδα την έπληξαν ατυχίες τραυματισμών και σκοπιμότητες τιμωριών (Σιμόες, Βάργκας, Μπαρμπόσα, Τζιμπούρ, Πέκχαρντ, Άρθο) και στην ουσία έμεινε χωρίς κανέναν επιθετικό και με την κούραση να έχει τσακίσει όλους τους παίκτες, έπαιξε στα ίσια όλα τα παιχνίδια και εξάντλησε όλες τις πιθανότητες που αναλογούσαν στην ομάδα για να πετύχει αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Γι' αυτό και ο κόσμος χάρισε στον ίδιο και στους παίκτες το πιο ζεστό του χειροκρότημα αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, τότε που όλα πια μαθηματικά είχαν τελειώσει.  

Στον τομέα της διαιτησίας είχαμε και πάλι τις απαραίτητες χειρουργικές επεμβάσεις ακριβείας, κυρίως στα παιχνίδια εκείνα που το αποτέλεσμά τους έκρινε το μέλλον του… Ολυμπιακού! Τι εννοώ: Αν η ΑΕΚ έπαιρνε την ευκαιρία που της άξιζε, να διεκδικήσει την είσοδό της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και κατάφερνε να προκριθεί, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα στερούσε από τον Ολυμπιακό το μάρκετ πουλ. Είναι η μόνη ομάδα που οι γαύροι φοβόντουσαν και υπολόγιζαν γι' αυτό και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αποτρέψουν την κατάκτηση της πρώτης θέσης των πλέι οφ από την ΑΕΚ. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, σε αρκετά ματς φέτος η διαιτησία έδειξε να λαβαίνει το μήνυμα της αποκαθήλωσης της μέχρι σήμερα κρατούσας κατάστασης και την μετάβαση στην πολυπόθητη "επόμενη μέρα", κατά την οποία όσοι δεν γίνουν κοινωνοί αυτού του μηνύματος θα σφυρίζουν τις αναχωρήσεις των τρένων, όπως τους διεμήνυσε ακριβολογώντας ο εκκαθαριστής της σαπίλας του κατεστημένου που έχει αρχίσει ήδη να αποσυντίθεται.

Στο μπάσκετ οι μάχες με τον Άρη στην αρχή επανέφεραν τον εκνευρισμό, όταν η ομάδα συνέχισε να επαναλαμβάνει σαν απροσάρμοστη τις εγκληματικές αβλεψίες προηγούμενων εμφανίσεων και από εκεί που έφτανε να προηγείται με διαφορές της τάξης των 14 και των 17 πόντων, στο τέλος να χάνει τα παιχνίδια στο τελευταίο τρίλεπτο, λες και έβγαιναν στο κέντρο της αρένας λιοντάρια εναντίων ανυπεράσπιστων χριστιανών κορασίδων στις οποίες και τελικά επιτίθεντο και τις κατασπάραζαν.

Όλο αυτό το σκηνικό κατάφερε η ομάδα να το ανατρέψει και μάλιστα όχι μία και δύο αλλά τρεις φορές (!) κατακτώντας πανάξια την 3η θέση του πρωταθλήματος η οποία εξ αρχής φάνηκε ότι δικαιωματικά της ανήκει. Καλή ομάδα ο Άρης με κύριο πλεονέκτημα έναντι των άλλων διεκδικητών -και κυρίως της ΑΕΚ- τον καταπληκτικό κόσμο του που όλοι ομολογουμένως τον ζηλέψαμε. Αν η ΑΕΚ είχε παρόμοια στήριξη από τον δικό της κόσμο θα ήταν σήμερα η πρώτη δύναμη στο ελληνικό μπάσκετ. Καλούτσικη ομάδα και ο ΠΑΟΚ αλλά η ΑΕΚ ήταν σαν ομάδα καλύτερη και από τους δύο, παρόλο που εμφάνισε τόσες παιδικές αρρώστιες που σε κάποιες στιγμές θύμισαν στον κόσμο της εποχές πανδημίας!

Το παρήγορο είναι πως η ΑΕΚ έφτασε εκεί που έφτασε περνώντας από σαράντα κύματα, αλλάζοντας ούτε που θυμόμαστε πόσους ξένους αφού χάσαμε το μέτρημα και καταλήγοντας να παίζει στα πλέι οφ χωρίς τον καλύτερο παίκτη της τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη, που τέθηκε νοκ άουτ και μπήκε στο χειρουργείο.

Και στο μπάσκετ χρειάζεται να αλλάξουν πολλά πράγματα αν η διοίκηση θέλει πραγματικά να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να καταστήσει την ΑΕΚ διεκδικήτρια ενός τίτλου. Και εδώ οι παίκτες αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια για τις προσπάθειες που κατέβαλλαν και μέσα από τόσες αντιξοότητες κατάφεραν να προσπεράσουν τον Άρη και να κατακτήσουν πανάξια την τρίτη θέση, αφήνοντας τους κιτρινόμαυρους της συμπρωτεύουσας να σκούζουν σπαρακτικά από την τέταρτη θέση στην οποία βρέθηκαν τελικά να αντικρίζουν την πλάτη της Ένωσης.

Ελπίζοντας η νέα σεζόν να φέρει τα καλύτερα για την κιτρινόμαυρη οικογένειά μας αποχαιρετάμε τη σεζόν 2015-16 με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχοντας κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας στο ποδόσφαιρο και με την ποδοσφαιρική ομάδα αλλά και την ομάδα μπάσκετ έτοιμες να ανοίξουν τα φτερά τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Καλό καλοκαίρι σε όλους…

ΑΕΚΑΡΑ Κυπελλούχος Ελλάδας 2016

Έχω εκατοντάδες φωτογραφίες στη διάθεσή μου από το χτεσινό παιχνίδι. Επέλεξα όμως αυτή για την κορυφή επειδή την θεωρώ την πιο αντιπροσωπευτική, αφού εκφράζει πεντακάθαρα τα συναισθήματα που επικρατούν στις δύο πλευρές και ειδικά σε εκείνη των ηττημένων.

Πολλά παράπονα έκαναν οι Ολυμπιακοί. Και τι δεν τους έφταιξε. Από το κακό το ριζικό τους μέχρι τον Ερμή που ήταν ανάδρομος. Νοοτροπία κακομαθημένης ομάδας, τεχνητά μεγαλωμένης, που στην ουσία πάντα ήταν μικρή. Αυτός ήταν και ο λόγος που την πάτησαν χτες παίζοντας απέναντι σε μία παθιασμένη ΑΕΚ της οποίας αυτό το πάθος της ήταν που έκανε τη διαφορά και της χάρισε τη νίκη.



Δεν πρόκειται να αναλύσω το παιχνίδι και να περιγράψω φάσεις και στιγμιότυπα. Δεν υπάρχει κανείς που να μη τα είδε στην τηλεόραση, είτε ζωντανά είτε σε μαγνητοσκόπηση. Αυτό το κύπελλο για την ΑΕΚ, το 15ο, είναι τελείως διαφορετικό από κάθε προηγούμενο που έχει κατακτήσει. Το συνοδεύει μια σημειολογία που έχει να κάνει με την απονομή δικαίου, τη θεία δίκη όπως συνηθίζουμε να τη λέμε. Για τον απλό φίλαθλο ήταν μια στιγμή δικαίωσης και εκτόνωσης συνάμα, έπειτα από μια δύσκολη τριετία και μια απόδειξη ότι η ΑΕΚ πια εισέρχεται σε μια νέα εποχή. Η λέξη "Ήρθαμε" που ήταν τυπωμένη στις φανέλες των κυπελλούχων 2016 τα έλεγε όλα!

 

Όχι, η ΑΕΚ δεν ήρθε για να επιβάλλει κανενός είδους τιμωρία σε κανέναν. Όσοι έχουν παρανομήσει θα τιμωρηθούν από αυτούς που είναι εντεταλμένοι να δικάζουν και να τιμωρούν. Και φυσικά από εκείνον που τα πάντα ορά και τίποτα δεν του ξεφεύγει και δεν μένει ατιμώρητο. Η ΑΕΚ απλά θα κάνει πάντα τα αυτονόητα για τον κόσμο και για την ιστορία της που δεν είναι άλλα από το να μπαίνει μέσα στο γήπεδο και να κερδίζει αγώνες, τίτλους και δόξα. 



Η ΑΕΚ που τερμάτισε 28 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό τον διέσυρε για δεύτερη φορά φέτος κάνοντας πολλά στόματα εκεί στο λιμάνι να κλείσουν. Αν μάλιστα υπήρχε φιλότιμο και δεν είχε χαθεί εντελώς, κάποια από αυτά τα στόματα θα έπρεπε να κλείσουν οριστικά και διά παντός. Έτσι κύριε Σάββα;

 

Κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχοληθώ ούτε με τους χαμένους αυτού του τελικού αλλά είναι τόσο προκλητικοί που δεν αφήνουν άνθρωπο να αγιάσει.



 

Και πρώτα-πρώτα, μήπως μπορεί κάποιος συμπατριώτης μας να μου εξηγήσει πώς ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, που παραμένει τιμωρημένος με απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο, πήγε στο ΟΑΚΑ και δεν περιορίστηκε μόνο να κάτσει στα αυγά της σουίτας που του παραχωρήθηκε για να δει το παιχνίδι, αλλά κατέβηκε και στον αγωνιστικό χώρο και χαιρέτησε διά χειραψίας έναν προς έναν τους ποδοσφαιριστές και των δύο ομάδων και τους διαιτητές; 

Στο αγωνιστικό κομμάτι ο Ολυμπιακός έπεσε θύμα της υπέρμετρης αισιοδοξίας που καλλιέργησαν πριν από τον τελικό οι διάφοροι μάγειροι της προπαγάνδας Θεοδωρίδηδες, Καραπαπάδες και τα ρέστα. Οι Ολυμπιακοί είχαν παραμυθιαστεί ότι η ΑΕΚ δεν είχε τα φόντα να χτυπήσει το ματς, δεν είχε τους κυνηγούς που θα κατάφερναν να σκοράρουν και ότι γενικά δεν επρόκειτο να φτιάξει ούτε μία ευκαιρία. Δικαίως ο Μελισσανίδης είπε στο Μανωλά ότι τους πήρε τα σώβρακα, μόνο που έκανε λάθος στο είδος των εσωρούχων. Δεν ήταν σώβρακα ακριβώς. Κιλότες ήταν!

 

Αυτή η νίκη της ΑΕΚ με 2-1 επί του Ολυμπιακού στον τελικό του κυπέλλου ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να πετύχει με την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία. Επιστροφή που συνδυάστηκε με τίτλο είναι μια πεντακάθαρη, ονειρεμένη και πανάξια επιστροφή μιας τεράστιας και ιστορικής ομάδας στον φυσικό της χώρο. Ταυτόχρονα αυτή η κατάκτηση του κυπέλλου, πέρα από τις χαρές και τα πανηγύρια που έφερε μαζί της, της δημιουργεί και τεράστιες υποχρεώσεις! Οι απαιτήσεις ανεβαίνουν κατακόρυφα και η κατάκτηση του επόμενου πρωταθλήματος μαζί με μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη γίνονται κάτι περισσότερο από επιτακτική ανάγκη! 

Στον τελικό η ΑΕΚ αγωνίστηκε έξυπνα. Παραχώρησε γήπεδο στον Ολυμπιακό και μένοντας εκείνη στον μισό αγωνιστικό χώρο κατάφερε πολύ γρήγορα να σκάσει τον αντίπαλό της που προερχόταν τόσο από μακρά αγωνιστική απραξία, όσο και από εφησυχασμό ότι θα κέρδιζε εύκολα την Ένωση χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσει ιδιαίτερα. Με πονηριά αλεπούς ο Στέλιος Μανωλάς άφησε τους αντιπάλους του να πιστέψουν ότι η ομάδα του τους θεωρεί αφεντικά του αγώνα και πως η ίδια θα κρατούσε καθαρά αμυντική στάση μήπως και κλέψει το ματς σε καμία παράταση ή στα πέναλτι.

 

Πρώτος και καλύτερος ο Σίλβα έπεσε σαν τον ποντικό στη φάκα του Ναξιώτη υπηρεσιακού προπονητή της ΑΕΚ. Έβλεπε τους παίκτες του να έχουν την κατοχή της μπάλας αλλά να μη ξέρουν τι να την κάνουν. Ταυτόχρονα διέκρινε ότι οι περισσότεροι δοκίμαζαν ήδη αντηλιακά και σαγιονάρες για τις διακοπές τους και δεν έκανε τίποτα για να τους αφυπνίσει. Και κάπου εκεί οι παίκτες της ΑΕΚ εμπέδωσαν πως απέναντί τους δεν είχαν τίποτα ανήμερα θηρία αλλά κάποια τουριστική πολυεθνική που έψαχνε κατάλυμα να γείρει το ταλαιπωρημένο της κορμί και της τσάκισαν τα κόκαλα!

 

Η ΑΕΚ μετατράπηκε σε αιλουροειδές που άρχισε να χτυπάει το θύμα του εξακολουθητικά και με συνοπτικές διαδικασίες στο πρώτο δεκάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου είχε ήδη δώσει τέλος στη σεμνή τελετή! Κάτι λίγες όσο και απέλπιδες προσπάθειες του πελαγωμένου τσούρμου των παραθεριστών του λιμανιού να ανακάμψουν και να διεκδικήσουν έστω ένα μέρος από τη χαμένη αξιοπρέπειά τους, την ξεθωριασμένη αίγλη του συλλόγου στον οποίο αγωνίζονται και το τρωθέν κύρος του προέδρου τους, κατέπεσαν με πάταγο στο κενό και η ΑΕΚ οδηγήθηκε στην απονομή της πολυπόθητης κούπας!

 

Εννοείται πως δεν έχει νόημα μια ατομική κριτική παικτών και προπονητή αφού όλοι παίρνουν 10. Ακόμα και όσοι κάθονταν στον πάγκο!



 

Στο μεταξύ και ενώ καιγόταν η Νέα Φιλαδέλφεια όλη τη νύχτα από τους πανηγυρισμούς χιλιάδων Ενωσιτών που είχαν συρρεύσει από κάθε σημείο της Αττικής, τα κανάλια επέμεναν στη γνωστή τακτική της μεγάλης μούγκας την οποία ακολουθούν πιστά μόνο όποτε τα πανηγύρια έχουν χρώμα κιτρινόμαυρο. Αν το κύπελλο το είχε κατακτήσει ο Ολυμπιακός η ζωντανή σύνδεση με το λιμάνι θα τελείωνε σήμερα προς το βραδάκι!

 

Την ίδια ώρα ο Άρης Βασιλόπουλος βλέποντας τη λαοθάλασσα που είχε κατακλύσει τους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας τους ονειρευόταν σαν ψηφοφόρους του! Κανονικά έπρεπε να δώσει εντολή σαν δήμαρχος να φωταγωγηθεί η πόλη και να βγει να υποδεχτεί την ομάδα που μπήκε με το πούλμαν πανηγυρικά στους δρόμους του Δήμου του και με τους παίκτες όρθιους στον ουρανό να σηκώνουν το τρόπαιο. Τι θα πει ήταν πικραμένος που είχε χάσει η δικιά του ομάδα; Και γιατί δεν έβαζε τότε υποψηφιότητα σε έναν από τους πολλούς Δήμους του Πειραιά για να μην είχε ζήσει ποτέ τέτοιο μαύρο βράδυ σαν το χτεσινό;

Ταυτόχρονα ο αφανής παράγοντας της ΠΑΕ ΑΕΚ Δημήτρης Μελισσανίδης, γνωστός και ως… καβούριας, έταξε 1 εκατομμύριο ευρώ πριμ στους παίκτες του για την πανάξια κατάκτηση του κυπέλλου. Σκεφτείτε δηλαδή να μην ήταν και καβούριας πόσα θα τους έσκαγε!

 

Ο Σάββας Θεοδωρίδης παίζει να είναι ο πιο αχάριστος Έλληνας. Ζήτησε την ΑΕΚ στον τελικό. Του έγινε το χατίρι, γιατί ως γνωστόν ο τα πάντα πληρών σέβεται και εκπληρώνει τις επιθυμίες της τρίτης ηλικίας εκλαμβάνοντάς τες ως τελευταίες πριν τη μεγάλη κατ' ιδίαν επίσκεψη στο βασίλειό του. Δυστυχώς όμως ο αειθαλής γέροντας τον ήπιε για δεύτερη φορά φέτος και τώρα του φταίει ο… Κοντονής! Ε, νισάφι κυρ Σάββα μου, κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις!

 

Απάτη ομάδα είχε χαρακτηρίσει την ΑΕΚ αμέσως μετά το 4-0 του Καραϊσκάκης, στις 17 Οκτωβρίου ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και εκείνη απλά τον εξαπάτησε δύο φορές, μόνο και μόνο για να τον… επιβεβαιώσει!

 

Καρφώθηκε άσχημα ο Γκιρτζίκης σε όλη την Ελλάδα για το πόσο πικραμένος ένιωσε που έχασε ο Ολυμπιακός το κύπελλο. Βασικά τον πρόδωσε η μούρη του. Πώς η πουτάνα θέλει να κρυφτεί αλλά δεν την αφήνει η χαρά της; Έτσι και ο πρόεδρος της ΕΠΟ αλλά για τους αντίθετους λόγους! Τελικά μεγάλη κουβέντα είπε ο Μελισσανίδης χτες το βράδυ λέγοντας πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία γι' αυτούς από το να μας κάνει την απονομή του κυπέλλου ο ίδιος ο Γκιρτζίκης. Μεγάλη απόλαυση αυτή η στιγμή για να την βάζεις στο βίντεο και να την βλέπεις ξανά και ξανά!

 

Άντε και του χρόνου με υγεία για ακόμα μεγαλύτερες απολαύσεις. Ο θεός να χαρίζει μέρες στους αντιπάλους μας για να μπορούμε εμείς να τους κάνουμε χουνέρια και λαχτάρες έτσι όπως θα εδραιωνόμαστε σαν ο μεγαλύτερος φόβος της ύπαρξής τους!

 

Μεγάλες πίκρες, χαμηλές προσδοκίες

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει φίλος της ΑΕΚ που να μην πάσχει από κατάθλιψη. Αυτή η ομάδα την κουβαλάει στο αίμα της την αρρώστια. Και σε καλές και σε κακές περιόδους κάτι θα συμβεί και θα μας ρίξει όλους στα πατώματα. Έκανα υπομονή και δεν έγραψα αυτές τις μέρες γιατί η συσσωρευμένη πίκρα ήταν τόση που ίσως με οδηγούσε σε υπερβολές. Και όπως είναι γνωστό τα γραπτά μένουν. Η φετινή χρονιά, αν και ξεκίνησε αρκετά αισιόδοξα, μας επιφύλασσε πολύ άσχημο τέλος. Και δεν είναι που βλέπαμε να χάνεται ο ένας στόχος μετά τον άλλο σε όλα τα αθλήματα, είναι ο τρόπος που συνέβαινε αυτό. Γιατί μη μου πει κανείς ότι περίμενε κάτι περισσότερο στο μπάσκετ από την κατάληψη της 4ης θέσης. Δεν γίνεται όμως ρε παλικάρια μου που βρήκατε θέση στο ρόστερ αυτής της ομάδας να μας ρίχνετε τέτοιο γκάστρωμα σε κάθε κρίσιμο φετινό παιχνίδι. Μα σε όλα; Να τα έχετε στο τσεπάκι σας προηγούμενοι με 15, 16 και 17 πόντους διαφορά στις τρεις πρώτες περιόδους και να τα χάνετε όλα πάντα στα τελευταία γαμημένα λεπτά! Πιο λούζερς πεθαίνετε μάγκες μου!

Τα ίδια στραπάτσα όμως γνώρισε και η ομάδα ποδοσφαίρου, που ξεκίνησε τον Γενάρη φορτσάτη με 8 συνεχόμενες νίκες έχοντας μάλιστα δεχτεί μόνο ένα γκολ και ξαφνικά έγινε περίγελος της κάθε Καλλονής και του κάθε χάλια Κομπότη. Τα ίδια σκατά και στην Κ20, Κ17, Κ16, Κ15, στο ανδρικό βόλεϊ, στο γυναικείο βόλεϊ, στο χάντμπολ, ακόμα και στο ποδόσφαιρο σάλας! Πώς να γελάσει το πικραμένο χειλάκι του ΑΕΚτζή όταν τρώει τη μία καρπαζιά πίσω από την άλλη; Πώς να τολμήσει να βγει από το σπίτι του; Πώς να αντιμετωπίσει τη διαρκή καζούρα των γνωστών του; Ακόμα και αυτή η πονεμένη ιστορία του γηπέδου της ΑΕΚ έχει καταντήσει μια ψυχοφθόρα διαδικασία χωρίς αντίκρισμα. Χαμόγελο πουθενά στον ορίζοντα για τον ταλαίπωρο τον ΑΕΚτζή. Και σα να μη τον έφταναν όλα αυτά τον ΑΕΚτζή έχει απέναντί του και τους εξυπνάκηδες συνάρρωστούς του με τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις να του τριβελίζουν το κεφάλι. Εκεί που πάει να βγάλει την πίκρα του έρχονται οι από 'δω και του αρχίζουν το τιτίβισμα:

"Ντροπή ρε μίρλα να γκρινιάζεις συνέχεια. Έπρεπε να μην έχουν εμφανιστεί ο Μελισσανίδης με τον Αγγελόπουλο και η ποδοσφαιρική ομάδα να τριγυρίζει στα χωράφια της Γ' κατηγορίας ενώ η ομάδα μπάσκετ να παίζει στα αλώνια της Α2".

Και τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή ρε παλικάρια κατά τη γνώμη σας; Να τους πούμε και ευχαριστώ που έφτιαξαν ομάδες της πλάκας οι οποίες τρώνε ξύλο από τον κάθε πικραμένο και να είμαστε και ευχαριστημένοι που επιστρέψαμε για να μας πλακώνουν στα χαστούκια οι αιώνιοι αντίπαλοί μας; Τουλάχιστον στις πιο μικρές κατηγορίες το παίζαμε και λίγο γαμάω αφού συνήθως -όχι πάντα- κερδίζαμε τους πιτσαδόρους και τους παρκαδόρους που βρίσκαμε αντιπάλους.

Τότε πετάγεται η άλλη κατηγορία και αρχίζει το δικό της το βιολί:

"Να φύγουν όλοι ρε! Να αφήσουν την ΑΕΚ ήσυχη! Αυτοί έχουν καβούρια στις τσέπες και μια ζωή θα βλέπουμε την πλάτη του χοντρού!".

Ώπα κι εσείς ρε μεγάλοι. Να φύγουν, ωραία, και ποιοι να έρθουν; Ο Αδαμίδης και ο Δημητρέλλος στο ποδόσφαιρο και ο Καραμανλής με τον Γεωργαντζόγλου στο μπάσκετ; Ή μήπως να αρχίσουμε να μετράμε πάλι επενδυτές; Αντέχετε εσείς άλλους Κοζώνηδες και Βιντιάδηδες; Όχι, ας μη τρελαινόμαστε. Τα πράγματα φυσικά και δεν είναι εύκολα κι απλά. Ο Μελισσανίδης δεν θα ανταγωνιστεί τον Μαρινάκη σε οικονομικό επίπεδο. Σε επίπεδο ΕΠΟ ίσως να ανακατέψει κάπως τα πράγματα αλλά αν δεν αποφανθούν τα δικαστήρια εναντίον του χοντρού μη περιμένετε να αλλάξει θεαματικά τίποτα. Ούτε καν τον Σαββίδη δεν θα ανταγωνιστεί οικονομικά. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Με τον Αλαφούζο θα κονταροχτυπιέται για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια τουλάχιστον για τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη και φέρνουν κάποια λίγα φραγκάκια. Το γήπεδο έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά για να φτάσει η άγια εκείνη ώρα που θα μπει η ομάδα μέσα. Ο Αγγελόπουλος δεν θα γίνει ποτέ Γιαννακόπουλος ούτε θα καταφέρει να συναγωνιστεί τα συνεπώνυμά του αφεντικά του γαύρου. Τα υπόλοιπα τμήματα της ΑΕΚ θα περάσει τουλάχιστον μια τριετία για να εξυγιανθούν και να επιστρέψουν χωρίς χρέη ώστε να μπορέσουν να ξαναγίνουν ανταγωνιστικά.

Τότε τι προσδοκούμε σαν φίλαθλοι; Είπαμε. Όχι πολλά πράγματα. Μη παραμυθιαζόμαστε. Αφού είμαστε ψαγμένοι οπαδοί, τι το βασανίζουμε; Τρέφαμε τις αυταπάτες ότι διαθέταμε ένα αξιοπρεπές ρόστερ στο ποδόσφαιρο και με τρεις-τέσσερις προσθήκες εγνωσμένης αξίας παικτών θα μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε του χρόνου τον γαύρο. Δυστυχώς δεν διαθέτουμε τίποτα τέτοιο αφού κι αυτοί πάνω στους οποίους είχαμε στηρίξει τις ελπίδες μας αποδείχτηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας. Από την αρχή ποδοσφαιρική ομάδα δεν γίνεται να χτίσει ούτε ο Αμπράμοβιτς, οπότε ας το πάρουμε αλλιώς για να μη βρούμε.

Βασικά αν ο Μελισσανίδης αποφασίσει να μη μείνει και φέτος παρατηρητής των πραγμάτων θα πρέπει να σπεύσει να βρει λύση στο θέμα του προπονητή επιλέγοντας κάποιον που να μπορεί να δουλέψει με μία ομάδα που θα απαρτίζεται από ταλαντούχους ποδοσφαιριστές και κάποιους άλλους που με δουλειά θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν. Το Α και το Ω θα πρέπει να είναι ο προπονητής για την ομάδα. Μετά ας φέρει παίκτες που δεν θα είναι πρώτα ονόματα αλλά θα έχουν μπροστά τους δρόμο να διανύσουν ώστε να γίνονται διαρκώς καλύτεροι καθώς θα δένουν με το υπόλοιπο σύνολο. Πιο τρελά πράγματα ας μην ονειρευόμαστε. Και κυρίως ας απομακρύνει τους υπερτιμημένους που βρέθηκαν στην ΑΕΚ από ευτυχή για εκείνους συγκυρία και αντί να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν για να εξελιχτούν θεώρησαν ότι η ΑΕΚ κρέμεται από τα κάκαλά τους και έγιναν τζάμπα μάγκες χωρίς να αξίζουν μία.

 

Στο μπάσκετ ο Αγγελόπουλος πρέπει κάποια στιγμή να μάθει. Τι στο δαίμονα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα, λένε. Εμείς έχουμε φτάσει στο… εικοσιπέντε και την κακή, ψυχρή και ανάποδή μας μέρα και μυαλό δεν λέμε να βάλουμε. Εννοείτε πως πιστεύουμε ότι αγαπάει την ΑΕΚ περισσότερο από τον καθένα μας. Το φάρμακο όμως πρέπει να βρίσκεται στη βαθιά τομή που πρέπει να επιχειρήσει σε ό,τι αφορά τους άμεσους συνεργάτες του. Και κυρίως πρέπει να απομακρύνει άμεσα όσους έχουν την ευθύνη της στελέχωσης του ρόστερ και κυρίως της επιλογής ξένων παικτών. Η ΑΕΚ πρέπει να διέπεται από σοβαρότητα η οποία απαιτείται να είναι το σήμα κατατεθέν της. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται άσυλο κάθε απροσάρμοστου έγχρωμου γυρολόγου που περιφέρεται ανά την υφήλιο, περισσότερο δημιουργώντας προβλήματα στις ομάδες που του ανοίγουν την πόρτα τους παρά προσφέροντάς τους την βοήθειά του…