Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο

Να πω από την αρχή ότι ήμουν υπέρ της λύσης Κετσπάγια για τον πάγκο της ΑΕΚ. Τον θεωρούσα αρκετά έμπειρο και εργατικό, με παραστάσεις από ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τόσο σε συλλογικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων, αλλά και ήδη ταυτισμένο με τον πρωταθλητισμό από την θητεία του σαν προπονητής στο Κυπριακό πρωτάθλημα. Δυστυχώς έπεσα έξω. Ο χαρακτήρας που ξεδίπλωσε, τόσο κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο τιμόνι της ΑΕΚ, όσο και μετά την απομάκρυνσή του από τον πάγκο της, παραπέμπει σε ένα άτομο υπερφίαλο και εγωιστικό, με μηδαμινά στοιχεία σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης, αλλά και με τάσεις εκδικητικότητας και μετατόπισης των ευθυνών του σε τρίτα πρόσωπα, συμπεριφορά που σε κάθε τι άλλο παρά σε γενναιότητα παραπέμπει. Λυπάμαι διπλά για τον άνθρωπο Τιμούρ Κετσπάγια γιατί υπήρξε ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και χάρη στις εμφανίσεις του με τη φανέλα της γνώρισε την καταξίωση και έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του περνώντας το κατώφλι των βρετανικών γηπέδων. Τι να κάνουμε όμως, πρέπει να συμβιβαστούμε με τα γεγονότα και να εμπεδώσουμε ότι το ανθρώπινο είδος διαθέτει στα μέλη του και τη συγκεκριμένη συνομοταξία που απαρτίζεται από αγνώμονες και αχάριστους ανθρώπους που τα μεγαλύτερα προσόντα που διαθέτουν είναι μια μακριά γλώσσα και μια ασθενική μνήμη και πέραν τούτων ουδέν…