Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Θεμέλιο 21... όπως λέμε Ένωση!


- Θεμέλιο 21, λοιπόν, η πρόταση Τροχανά για τη σωτηρία τής ΑΕΚ. Η προσωπική μου άποψη για τον κυρ Μιχάλη είναι γνωστή και δεν προτίθεμαι να την επαναλάβω. Είναι όμως μια πρόταση, όσο ανεδαφική και αν ακούγεται, μπροστά στην απέραντη σιωπή των αμνών που κόπτονται για το καλό τής ΑΕΚ. Όσο γραφικό κι αν θεωρούν τον Μιχάλη Τροχανά, οφείλουν να παρευρεθούν στη συνάντηση της 29ης Ιανουαρίου στα Σπάτα όλοι όσοι προσκλήθηκαν. Εκεί ας διατυπώσουν τις όποιες αντιρρήσεις τους. Ο Τροχανάς, πέρα από την ουσία τής πρότασής του, μπορεί να προκαλέσει αυτό που επιθυμεί διακαώς όλος ο κόσμος τής ΑΕΚ. Την συσπείρωση. Ας βρεθούν όλοι στο ίδιο τραπέζι και εκεί θα υπάρξει η ευκαιρία για προτάσεις αλλά και για διαφοροποιήσεις επί της συγκεκριμένης πρότασης. Αλλά καμία αξία δεν θα έχει όλη αυτή η κίνηση αν δεν δώσουν το παρόν ονόματα όπως ο Μελισσανίδης, ο Παππάς, ο Χατζηιωάννου, και ο Γκούμας. Μέχρι στιγμής έχουν απαντήσει θετικά οι Νοτιάς, Κανελλόπουλος, Χατζηχρήστος και έχει προσφερθεί αυτοβούλως και ο Αθηνής. Επίσης, θετικά διάκεινται και οι Νικολαΐδης, Κούλης. Όσο για τους παλαίμαχους που έχουν κληθεί, μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξουν τρανταχτές απουσίες, με μόνο ίσως ερωτηματικό την παρουσία τού Στέλλιου Μανωλά. Σε ό,τι αφορά τον Δημήτρη Μελισσανίδη, είναι φανερό ότι θα περιμένει να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων και μόνο αν διαπιστώσει γενικευμένη συσπείρωση και συμμετοχή θα δώσει το παρόν και ο ίδιος. Μακάρι να βγει κάτι καλό απ' όλο αυτό. Ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία τής ΑΕΚ για να επιβιώσει.

- Στα πρόθυρα μαζικών εγκεφαλικών επεισοδίων οι οπαδοί τού Ολυμπιακού μετά τη νέα γκέλα τής ομάδας τους αλλά και την αδιάκοπη επανάληψη της κασέτας με τα σουξέ τού Σάββα Θεοδωρίδη. Έχουν καταντήσει πια γραφικοί και γελάει το πανελλήνιο μαζί τους. Οι άνθρωποι που διέλυσαν το ελληνικό ποδόσφαιρο οδηγώντας το στην πλήρη απαξίωση όλα αυτά τα χρόνια και που κατηγορούσαν την ΑΕΚ -κυρίως- ότι μόνιμα μυξοκλαίει και το παίζει αδικημένη, εισπράττουν εκείνο που τους άξιζε ως ανταπόδοση για τα όργια στα οποία υποχρέωσαν να παρευρίσκεται ως θεατής όλο τον ποδοσφαιρόφιλο πληθυσμό τής χώρας. Έχει ο καιρός γυρίσματα μπάρμπα Σάββα. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

- Πάντως, για πότε το σύστημα καθαρίζει τους διαιτητές που έκαναν έστω και ένα μηδαμινό λάθος σε βάρος τού Ολυμπιακού, δεν περιγράφεται. Εκείνος ο παράγοντας του ανθρωπίνου λάθος τι έγινε ρε παιδιά; Τον κατάπιατε αμάσητο; Μέγας είσαι Κύρο μου και θαυμαστά τα έργα σου!

- Οι ποδοσφαιριστές τής ΑΕΚ εξάντλησαν κάθε ίχνος υπομονής που τους είχε απομείνει και αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλες πολιτείες. Όχι όλοι αλλά αρκετοί απ' αυτούς. Θεμιτό, δεν λέω. Άλλωστε και η υπομονή έχει τα όριά της. Ένα μόνο πράγμα ήθελα να επισημάνω. Ρόδα είναι και γυρίζει και το ξέρουμε καλά αυτό όλοι μας. Εκείνοι που θα βιαστούν να ανοίξουν την μπουκαπόρτα και να πηδήξουν στη θάλασσα νομίζοντας πως θα σωθούν, ίσως και να διαπράττουν το μεγαλύτερο σφάλμα τής ζωής τους. Πρώτα απ' όλα επειδή ότι κατεβαίνει μοιραία κάποτε θα σταματήσει να το κάνει και θα αρχίσει να ανεβαίνει. Και το αντίθετο φυσικά. Δεύτερον γιατί όπου και να πάνε κανείς δεν τους εγγυάται ότι θα συναντήσουν κάποια κατάσταση πολύ καλύτερη για τα οικονομικά τους και την εξέλιξη της καριέρας τους. Δεν μιλάμε και για τους σούπερ ποδοσφαιριστές που θα φροντίσουν όλες οι ομάδες τού κόσμου να τους κάνουν ανάρπαστους. Τρίτον και σπουδαιότερο, επειδή όπου και να πάνε, όσα και να πάρουν, ΑΕΚ δεν θα ξαναβρούν. Είναι μεγάλη υπόθεση για έναν ποδοσφαιριστή να ανήκει στο δυναμικό αυτής της ομάδας. Ύψιστη τιμή. Και οι μεγάλες ομάδες κατά καιρούς κλυδωνίζονται και αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Ειδικά σ' αυτή την περίεργη εποχή που διάγουμε. Όταν όμως ένας τέτοιος σύλλογος διαθέτει παρόμοια δυναμική και τόσο κόσμο να τον υποστηρίζει, πού θα πάει, θα έρθει και η ανάκαμψη και θα βρεθεί και πάλι στις λεωφόρους τής δόξας. Ποδοσφαιριστές θα βρει πολλούς να βάλει κάτω από τις φτερούγες του ο δικέφαλος. Το μοναστήρι να είναι καλά. Εκείνοι που φεύγουν κακήν κακώς όμως ΑΕΚ δεν πρόκειται να ξαναβρούν. Λίγη παραπάνω σκέψη και υπομονή ίσως να τους έκανε καλό για το μέλλον τους, παρόλο που εκείνοι θα αποφασίσουν στην τελική για το πώς θα διαχειριστούν το ταλέντο τους και καριέρα τους.

- Αυτός ο ποδοσφαιριστής τού Άρη, ο Καστίγιο, πρέπει να αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του. Ταλαιπώρησε πολύ κόσμο όλα αυτά τα χρόνια με τα καμώματά του και πέταξε στα σκουπίδια το σπουδαίο ταλέντο του εξ αιτίας τού περίεργου χαρακτήρα του. Δύσκολα βρέθηκε προπονητής που να τρίβει τα χέρια τού επειδή τον είχε στο ρόστερ τής ομάδας του. Γιατί ένας καλός ποδοσφαιριστής αν δεν είναι και καλός χαρακτήρας μπορεί εύκολα να τινάξει όλο το οικοδόμημα που με κόπο ο προπονητής έχει χτίσει. Παρατήρησα χτες την ενέργεια που κάνει ο Καστίγιο, εκεί στο τέλος τού αγώνα με τη Δόξα Δράμας, που επιλέγει να μη δώσει πάσα στον αμαρκάριστο συμπαίκτη του αλλά να μπει εγωιστικά στην περιοχή και να βάλει μόνος του το γκολ. Εντάξει κι αν δεν το έβαζε το ματς είχε κριθεί. Στάθηκε τυχερός -εκτός από την ικανότητα που αναμφισβήτητα διαθέτει- και μπόρεσε να σκοράρει. Όμως αυτό που μου έμεινε εμένα σαν θεατή είναι ότι παίκτες με το δικό του σκεπτικό και τρόπο δράσης προσωπικά με ξενερώνουν αφάνταστα και μου γίνονται ιδιαίτερα αντιπαθείς. Δεν στέκομαι στο αποτέλεσμα της ενέργειάς του αλλά στο όλο σκεπτικό το οποίο δείχνει ποδοσφαιριστή εγωιστή και απείθαρχο, που μια φορά θα καταφέρει να κάνει μια καλή ενέργεια που να έχει αποτέλεσμα και δέκα φορές θα μπλοκάρει την ίδια του την ομάδα εξ αιτίας τής ανοησίας που κουβαλάει. Κάτι σαν την αγελάδα δηλαδή, που κάθεται και την αρμέγει ο κτηνοτρόφος και μαζεύει σ' ένα κουβά το γάλα της και πάνω που έχει τελειώσει δίνει μια κλωτσιά στον κουβά και το χύνει όλο στο χώμα.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Καλικάντζαροι


Αφήσαμε πίσω μας εδώ και δυο μέρες τα Φώτα αλλά οι καλικάντζαροι δεν λένε να μας αποχωριστούν. Μοιάζει να βάλθηκαν για τα καλά φέτος να πριονίσουν το δέντρο τής γης και να ολοκληρώσουν τη δουλειά που κάθε χρόνο αφήνουν στη μέση. Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πόσοι να είναι τελικά αυτοί οι καλικάντζαροι και κανείς δεν μπορεί να τους αρπάξει από το αυτί και να τους στείλει πίσω στα έγκατα της γης, εκεί απ' όπου ξεπήδησαν. Το έψαξα καλά το πράγμα και ανακάλυψα με τρόμο ότι οι καλικάντζαροι είναι αμέτρητοι και ζουν ανάμεσά μας, γύρω μας και δεν εμφανίζονται μόνο ανήμερα των Θεοφανείων. Επίσης διαπίστωσα ότι είναι πολύχρωμοι και ανάλογα με το χρώμα του ο καθένας έχει αναλάβει και την κατάλληλη αποστολή. Οι κόκκινοι καλικάντζαροι για παράδειγμα, είναι λάτρεις τής ίντριγκας, της λαμογιάς και της συνωμοσίας. Οι πράσινοι καλικάντζαροι είναι πιο χιουμορίστες από τους υπόλοιπους. Συνήθως τους αρέσει να αυτοσαρκάζονται και να πειράζει ο ένας τον άλλο. Οι κίτρινοι καλικάντζαροι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Στους παμπόνηρους και στους αγαθούληδες. Υπάρχουν και σε άλλα χρώματα φυσικά αλλά οι ρόλοι τους δεν είναι τόσο πρωταγωνιστικοί, με εξαίρεση ίσως τους μαύρους που κατά καιρούς, ζηλεύοντας ίσως τους υπόλοιπους, επιχειρούν να βγουν στο προσκήνιο αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Το σκηνικό παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο εδώ και χρόνια. Πειραιάς, Αθήνα, Μαρούσι, το αγαπημένο τους δρομολόγιο με κάποιες στάσεις στην επαρχία και στη συμπρωτεύουσα. Οι ρόλοι τους γνωστοί πια σε όλους: Πρόεδροι ΠΑΕ τοποτηρητές, τεχνικοί διευθυντές κατασκευασμένων διαμαρτυριών προς εξασφάλιση άλλοθι για την κάλυψη του διαρκούς εγκλήματος, επενδυτές μαϊμούδες με έφεση στις επεγδύσεις, πρώην πρόεδροι φαντάσματα του παρελθόντος, πρόεδροι ελληνικών πλουτοκρατικών ομοσπονδιών, γενικοί γραμματείς και Φαρισαίοι, αχυράνθρωποι περιφερόμενοι δεξιά κι αριστερά πουλώντας σε καλή τιμή την εμπειρία και τη γνώση τους επί παντός αντικειμένου, μέτοχοι, συμμέτοχοι, αμέτοχοι, δικηγορίσκοι συμβουλάτορες, παχύδερμοι διαμεσολαβητές, μάνατζερ κρεάτων, διαιτητοπατέρες, διαιτητογιοί και διαιτητομπάσταρδοι, παρατηρητές ορθής εκτέλεσης εντολών των προηγουμένων και πάει λέγοντας. Όλοι ταγμένοι στην ίδια υπηρεσία. Χρόνια τώρα. Με ένα πριόνι ανά χείρας και να πριονίζουν ασταμάτητα το έρμο το δεντράκι τού κόσμου που σε πείσμα των καιρών είναι εκείνος που τους ζει και τους εκτρέφει από το υστέρημά του.

Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Έτσι γαμάει ο Πειραιάς. Με τα πριόνια στο χέρι όλοι τους. Κάποτε ήταν ο Παναθηναϊκός και ο ΟΦΗ που έπρεπε να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Αλλάζουν οι καιροί όμως, τι να κάνουμε; Έτσι γαμούσε τότε η Λεωφόρος. Τώρα την πηδάει ο Τσάκας.

Από την άλλη, στο κιτρινόμαυρο Γαλατικό χωριό, ο Αστερίξ αυτοκτόνησε προ πολλού και ο Οβελίξ κατάπιε το μενίρ του και τον βρήκαν με γουρλωμένα τα μάτια πλάι στο ποτάμι. Χύθηκε και όλος ο μαγικός ζωμός και τώρα πίνουν όλοι Αμίτα Μόσιον. Μα οι Γαλάτες είναι άλλη φυλή. Τρελάρες από κούνια. Ο Κωστενογλίξ και οι καμιά εικοσαριά νεοσσοί του, μαζί με κάτι λίγες παλιοσειρές, κόντρα σε θεούς και σε δαίμονες, χωρίς φαί, χωρίς νερό, τραβάνε τον ανηφορικό τους δρόμο και αρνούνται να υποταχτούν. Να, προχτές κατέλαβαν και τη Λειβαδιά και συνεχίζουν να τραβάνε ντουγρού για τη Ρώμη. Επαναστάτησαν στην ξενόφερτη και δοτή ηγεσία που με μαεστρία συνεχίζει το έργο που της ανατέθηκε. Να παραδώσει καμένη γη εκεί που πρώτα βρίσκονταν τα ιερά χώματα. Και μένει μόνο ένα ερώτημα. Οι αγαθούληδες του θεού κιτρινόμαυροι οπαδοί αυτών των τρελών Γαλατών θα αφήσουν τους ντόπιους και ξένους καλικάντζαρους να ολοκληρώσουν την καταστροφή; Ή μήπως υπάρχει κάποια μικρή ελπίδα, ένα τόσο δα μικρό φωτάκι στο βάθος τού τούνελ για να ξυπνήσουν και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Θα τους αφήσουν μόνους τους να παλεύουν με τα θεριά ή θα αποφασίσουν κάποια στιγμή να προτάξουν τα στήθια τους; Τα πράγματα αγρίεψαν. Τα σημεία των καιρών έχουν αρχίσει να μιλάνε φωναχτά. Ο εχθρός δεν βρίσκεται πια προ των πυλών αλλά μέσα από τις πύλες. Η αγωνία μεγαλώνει. Τι θα κάνουν οι αγαθούληδες; Θα εξακολουθήσουν να κοιμούνται; Ε;