Αλήθειες

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει κανείς είναι να αρχίσει να λέει αλήθειες. Είναι κάτι που μας έχει λείψει. Το έχουμε στερηθεί και σαν λαός και σαν φίλαθλοι της πιο λαοφιλούς ομάδας τής χώρας. Μας φλόμωσαν όλοι στο ψέμα όλα αυτά τα χρόνια. Και φυσικά δεν θα σωθεί καμία κατάσταση αν πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους αλλά τουλάχιστον ο καθένας που θα ξεκινήσει να ξεστομίζει την αλήθεια θα νιώσει να ελαφραίνει κάπως η συνείδησή του. Και ίσως δοθεί μια ευκαιρία στους νεότερους να αντιληφθούν ότι ζώντας μέσα στο ψέμα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθείς στην καταστροφή.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τον μικρόκοσμο τον δικό μας. Από την πολύπαθη ομάδα μας κι ύστερα απλωνόμαστε και στα της χώρας μας. Μπουχτίσαμε στο παραμύθι. Η παρλαπίπα έγινε τρόπος ζωής από τους ανθρώπους που είχαν όλα αυτά τα χρόνια τις τύχες τής ομάδας μας στα χέρια τους. Είναι αδύνατο σε τόσο μικρό χώρο να γίνει αναφορά στα πεπραγμένα όλων τους, γι' αυτό ας περιοριστούμε στην τελευταία περίοδο που αφορά στην εποχή από το 2004 μέχρι σήμερα. Η ΑΕΚ στο χείλος τής καταστροφής (ξανά) μετά τη λαίλαπα του αγαπούλα και μια παρέα ανθρώπων αναλαμβάνει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Εκμεταλλευόμενοι το περίφημο άρθρο 44 καταφέρνουν να απαλλάξουν την ομάδα από ένα δυσβάσταχτο φορτίο που είχε συσσωρευτεί και απειλούσε να την πνίξει.

Στη συνέχεια αποφασίζουν να την διοικήσουν με μετριοπάθεια και να ρίξουν το βάρος τους στην αναπαραγωγή ταλέντων που θα αποτελούσε το βασικό θεμέλιο για να μπορέσει η ΑΕΚ κάποια στιγμή να στηριχτεί στα δικά της πόδια και να μην ψάχνει κάθε χρόνο χρήματα από δω κι από 'κει για να καλύπτει τις υποχρεώσεις της. Εμείς, ο λαός τής ΑΕΚ, δείχνουμε να καταλαβαίνουμε το μακρόπνοο πλάνο τής διοίκησης και κάνουμε υπομονή διατηρώντας την ελπίδα ότι μ' αυτό τον τρόπο η ομάδα θα γίνει κάποια στιγμή αυτάρκης και θα μπορέσει να επανέλθει στο δρόμο τής δόξας που είχε μάθει τόσα χρόνια να βαδίζει. Στην πορεία όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχαν υπολογίσει. Τα λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο. Δεκάδες ποδοσφαιριστές παρελαύνουν χωρίς να καταφέρουν να προσφέρουν στην ομάδα το παραμικρό. Από γνωστούς και πρώην πετυχημένους επαγγελματίες μέχρι ταλαντούχους ελπιδοφόρους, στην εξέλιξη των οποίων πίστεψαν ότι επενδύουν. Ελάχιστοι πρόσφεραν και το μόνο που έγινε ήταν να αυξηθούν ραγδαία οι υποχρεώσεις τής ομάδας για να πληρωθούν τα συμβόλαια που υπέγραφαν μαζί τους.

Κι όμως, η ομάδα δεν τα πήγε και τόσο άσχημα στον αγωνιστικό τομέα εκείνη την περίοδο. Δύο φορές άγγιξε το πρωτάθλημα και τις δύο τής πήραν τη μπουκιά μέσα από το στόμα. Το 2004 της το στέρησε η απειρία της και το 2008 η παράγκα τού Κόκκαλη. Αν τα είχε καταφέρει έστω τη μία φορά απ' αυτές ίσως σήμερα τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.

Στη συνέχεια οι τότε μέτοχοι της ομάδας αποφασίζουν να πάρουν ένα δάνειο από την Morgan Stanley. Τον λόγο που προέβησαν σ' αυτή την κίνηση δεν τον καταλάβαμε ποτέ. Να αφορούσε σε κάποιες κτιριακές εγκαταστάσεις που θα έμεναν στην ΑΕΚ να πούμε εντάξει. Χρήματα στον αέρα ήταν για να γίνει τι ακριβώς; Αν ήταν να διοικήσουν την ομάδα με δανεικά το έκανε και οποιοσδήποτε από εμάς και ίσως με μεγαλύτερη επιτυχία, αφού πιθανότατα θα ήξερε και πέντε πράγματα από μπάλα. Υποτίθεται ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια οικονομική επιφάνεια που τους επέτρεπε να τρέξουν την ομάδα. Αλλιώς τι ήρθαν να κάνουν στην ΑΕΚ; Ευθύνες, λοιπόν, για όλους. Από τις λάθος επιλογές στη στελέχωση της ομάδας με ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν στα πόστα που ανέλαβαν, μέχρι τις λάθος αποφάσεις στον τρόπο διαχείρισης. Οι διάφοροι τεχνικοί διευθυντές, οι σκάουτερς, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, απέτυχαν όλοι παταγωδώς. Το υλικό τής ομάδας δεν προσφερόταν για μεγάλες απαιτήσεις κι αυτοί φρόντιζαν χρόνο με το χρόνο να το αποδυναμώνουν ολοένα και περισσότερο.

Από το Ντέμη πήγαμε στον Κιντή, μετά στον Θανόπουλο και καταλήξαμε στον Αδαμίδη, που συμπλήρωσε το καρέ των ανθρώπων που βρέθηκαν στην υπεύθυνη θέση τού προέδρου τής ΑΕΚ αυτή τη θλιβερή οκταετία. Αν εξαιρέσουμε τον πρώτο που κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να κυβερνήσει ένα υπερωκεάνιο στον πιο φουρτουνιασμένο ωκεανό, χωρίς ποτέ του να έχει καταγράψει ούτε μια ώρα πλεύσης έστω και με βαρκούλα σε πλήρη άπνοια, οι υπόλοιποι τρεις θα καταγραφούν στην ιστορία τής ΑΕΚ σαν τους επίτιμους νεκροθάφτες της. Κι ας ήταν απλά εκτελεστικά όργανα των μετόχων κι ας ήταν οι μέτοχοι οι φέροντες την αποκλειστική ευθύνη για την ολοκληρωτική καταστροφή. Φυσικά οι μέτοχοι είναι που θα γραφτούν με τα μελανότερα γράμματα στη χρυσή ιστορία τής ΑΕΚ αλλά και αυτοί, οι απλοί έστω διαχειριστές, όταν δέχτηκαν να αναλάβουν τον άκρως τιμητικό ρόλο τού προέδρου τής ΑΕΚ, όφειλαν να ξέρουν τι βάρος επωμίζονται. Τι ήταν η ΑΕΚ, τα μπαρμπούτσαλα που έπαιζαν για να ξεσκάσουν στα δικηγορικά γραφεία τους ή στις επιχειρήσεις που εργάζονταν ως τότε; Κι όταν είδαν ότι τα αφεντικά τους έστριβαν δια του αρραβώνος γιατί δεν παραιτήθηκαν μήπως έστω και την τελευταία στιγμή έσωζαν εκείνοι την παρτίδα; Αντίθετα, έμειναν και τους κάλυψαν παρέχοντάς τους στήριξη και εξαγοράζοντας χρόνο για λογαριασμό τους, εξαπατώντας ταυτόχρονο τον ρομαντικό φίλαθλο της ομάδας που έσπευδε όπως-όπως να στηρίξει την δήθεν προσπάθεια που κατέβαλαν.

Ο Ντέμης το πάλεψε και τουλάχιστον στην πρώτη τριετία φάνηκε ότι μπορεί να καταφέρει το θαύμα που όλοι προσδοκούσαμε. Ο ίδιος άνθρωπος όμως, την ώρα ακριβώς που έπρεπε να βγει και να πει αλήθειες στον κόσμο, προτίμησε να κρυφτεί και να παραδώσει το πηδάλιο στον πρώτο τυχόντα μούτσο που βρέθηκε μπροστά του. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Μπήκαμε σε έναν ανελέητο συναγωνισμό ψευτιάς για να αναδείξουμε τον μεγαλύτερο παραμυθά που το έπαιζε ηγέτης τής ΑΕΚ. Από πίσω ο εσμός των αμέτοχων το ίδιο σιωπηλός, το ίδιο συνένοχος και το ίδιο καταστροφικός για την ομάδα. Κάτι λίγοι πέταξαν μερικά ψίχουλα στα ταμεία για να φύγουν με τη δυνατόν μικρότερη ρετσινιά τού καταστροφέα. Ελάφρυναν, κατά την άποψή τους, τις συνειδήσεις τους και άφησαν τους υπόλοιπους να κολυμπάνε με τους καρχαρίες. Κι αυτοί με τη σειρά τους μασκαρεύτηκαν σε κοκοβιούς για να σώσουν τα τομάρια τους.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Στην ώρα μηδέν για την ΑΕΚ όπου ο καθένας, θέλοντας και μη, βρέθηκε προ των ευθυνών του. Κατά ένα περίεργο τρόπο μαζεύτηκαν όλοι πάνω στο ίδιο καράβι, μόνο που τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πιο τραγικά από ποτέ. Νερά μπαίνουν από παντού, οι σειρήνες ουρλιάζουν απεγνωσμένα, τα σωσίβια ελάχιστα, τα σκοινιά από τις σωστικές λέμβους κόπηκαν κι αυτές χάθηκαν στη θάλασσα, ο ασύρματος έχει βραχυκυκλώσει και δεν μπορεί να εκπέμψει SOS και στεριά δεν φαίνεται πουθενά. Κι αυτοί τι κάνουν; Έχουν μαζευτεί γύρω από το πηδάλιο χωρίς κανείς τους να το αγγίζει και ο καθένας δείχνει κι από μια κατεύθυνση που κατά τη γνώμη τους πρέπει να ακολουθήσουν, την ώρα που οι μηχανικοί μάταια προσπαθούν να τους εξηγήσουν ότι δεν έχει νόημα η επιλογή κατεύθυνσης γιατί οι μηχανές έχουν σβήσει προ πολλού από έλλειψη καυσίμων. Κανένα μπιτόνι καύσιμα έφερε κανείς ή να πηδήξουμε όλοι στη θάλασσα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω;

Παλιά υπήρχε και ένας λαός αποφασισμένος που δεν επέτρεπε στα λογής-λογής λαμόγια να παίζουν τα παιχνιδάκια τους πάνω στην πλάτη τής ΑΕΚ. Τον εκπροσωπούσε κάποια οργάνωση με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο Original, έστω και στα αγγλικά. Πώς συμβιβάστηκαν αυτά τα ανήσυχα πνεύματα κανείς δεν κατάλαβε ποτέ. Πώς τους κουλάντρισε ο Αδαμίδης και μετατόπισαν όλο το πάθος και τον ενθουσιασμό τους από την καρδιά τους στις τσέπες τους; Κάποτε στην πρώτη στραβή έβγαιναν στους δρόμους. Τώρα πάνε στη Γενική Συνέλευση!

Όλοι έχουμε ευθύνες. Και οι καναπεδάκηδες που παρακολουθούν το ναυάγιο από το σαλόνι τους και οι πρώην ασυμβίβαστοι οργανωμένοι που αντάλλαξαν την μαχητικότητά τους έναντι πινακίου φακής και οι επώνυμοι ΑΕΚτζήδες που πέρασαν από τα λόγια τα παχιά στην κουλτούρα τού "δεν βαριέσαι". Όλοι. Κι έπειτα είναι κι άλλη μια κατηγορία. Οι δημοσιογράφοι. Το μεροκάματο δυσκόλεψε στις μέρες μας και πρέπει να βγαίνει πάση θυσία. Και ένα διαφαινόμενο ναυάγιο πουλάει πολύ περισσότερο από μια ασφαλή κρουαζιέρα στη Μεσόγειο. Και ο νοών νοείτο. Πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες συμπεριφορών που δύσκολα μπορεί ο αδαής παρατηρητής να τις ερμηνεύσει. Όπως αυτή ενωσίτικης εφημερίδας που άνοιξε στα καλά καθούμενα πυρ κατά βούληση εναντίον ανθρώπων που καταβάλουν την ύστατη προσπάθεια για να βρεθεί κάποια λύση τής τελευταίας στιγμής, με όποιο τρόπο μπορούν και όλο αυτό μόλις λίγες μέρες μετά την από κοινού συμφωνία για κατάπαυση του πυρός και εκεχειρία στις εδώ και χρόνια αντιμαχόμενες παρατάξεις που παρεπιδημούν στην καμπούρα τής άμοιρης ΑΕΚ. Αιδώς Αργείοι, επιτέλους, γιατί πλησιάζει η στιγμή που δεν θα ξέρετε πού να βρείτε τρύπα να κρυφτείτε.
.............................................................................................................................

Και πάμε τώρα στα ακόμα πιο σοβαρά που αφορούν στο μέλλον τής πατρίδας μας και του λαού της. Εδώ κι αν γίναμε κοινωνοί τού ψέματος και της υποκρισίας. Μεγάλο σχολαρχείο ψευταράδων το πολιτικό μας σύστημα. Γαλούχησε γενιές και γενιές βαρόνων Μινχάουζεν. Λεφτά υπάρχουν έλεγαν οι απατεώνες. Μην ανησυχείτε Έλληνες, έχετε επί κεφαλής ένα σωρό σωτήρες. Τι να φοβηθείτε;

Ρε λαμόγια τού κερατά, κάθε φορά που ζητούσατε την ψήφο μας όλα αυτά τα χρόνια, μας είπατε ποτέ ότι αν σας εκλέξουμε εσείς θα σπεύσετε να καταχρεώσετε και να υποθηκεύσετε τη χώρα; Πάντα μας παραμυθιάζατε ότι έχετε έτοιμη τη λύση για να έρθει η ανάπτυξη και η ευημερία τού λαού μας. Μας είπε κανείς σας ότι δεν υπάρχει σάλιο και πως είμαστε καταχρεωμένοι σε ολόκληρη την οικουμένη και πως όπου να 'ναι φτάνει η ώρα που θα μας ζητηθεί να πληρώσουμε τον λογαριασμό;

Και γιατί φτάσαμε ως εκεί ρε μαμούχαλοι που δεν ξέρετε τι θα πει δουλειά αφού υπήρξατε κοπρόσκυλα σε όλη τη ζωή σας; Πού πήγαν ρε ρεμπεσκέδες τα ωραία μας λεφτουδάκια όταν σαν κοπάδι αιγοπροβάτων τρέχαμε στις εφορίες και στα Ταμεία σας και ακουμπούσαμε κάθε μήνα το υστέρημά μας; Γιατί πληρώναμε στα ασφαλιστικά σας Ταμεία τόσα χρόνια ρε κοπρίτες; Για να έρθει μια μέρα να μας πείτε ότι δεν έχετε να μας δώσετε συντάξεις και πως δεν έχουμε πια ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη; Και ποιος από εσάς που τολμούσε να ζητάει την ψήφο μας είχε το θάρρος να μας πει για μια έστω φορά την αλήθεια και να μας προειδοποιήσει γι' αυτά που μας περίμεναν;

Κι αφού τα ξέρατε, δεν φτάνει που μας δουλεύατε ψιλό γαζί, σπεύδατε από πάνω να εξασφαλίσετε και την πάρτη σας επενδύοντας συνεχώς και αυγατίζοντας τις περιουσίες σας που αποκτήσατε παράνομα από το υστέρημά μας. Πολυτελή αυτοκίνητα, γιοτ, βίλες, μετοχές, μερίδια σε επιχειρήσεις, καταθέσεις στην Ελβετία. Και τολμάτε να μας λέτε ότι μαζί τα φάγαμε ρε κοιλιόδουλοι υποκριτές; Εσείς δεν υποθάλψατε την φοροδιαφυγή; Εσείς δεν δημιουργήσατε την κάστα των νεόπλουτων που χάρη στην στήριξή σας δεν άφησε τίποτα όρθιο σ' αυτό τον τόπο; Και τώρα κλαίγονται τάχα μου κι αυτοί κοντά στους πραγματικά απελπισμένους για να ρίξουν στάχτη στα μάτια τού κόσμου; Οι γραμματείς και οι Φαριαίοι σας δεν πλούτισαν με δόλιο τρόπο; Οι δήθεν λειτουργοί τού συστήματός σας δεν είναι αυτοί που πρώτοι και καλύτεροι καταλήστεψαν το σύμπαν με την ανοχή και πολλές φορές με την προτροπή σας;

Γκρεμίσατε στα τάρταρα τα όνειρα της νέας γενιάς, υποθηκεύσατε το μέλλον τους και τους μετατρέψατε σε υπηρέτες τής νεοναζιστικής πλουτοκρατίας. Από περήφανο λαό μάς καταντήσατε λακέδες, δακτυλοδεικτούμενους και μας στοχοποιήσατε σαν τους τεμπέληδες της νεότερης Ευρώπης που εργάζεται σκληρά για να μας ταΐζει. Και τους επιτρέψατε να μας φέρονται σαν σε σκουπίδια. Λίγη τσίπα δεν έχετε πάνω σας ρε; Έπρεπε να έχετε παραιτηθεί όλοι, σε όποια παράταξη κι αν ανήκετε. Να έχετε προκαλέσει με τη στάση σας παγκόσμιο σοκ σε κάθε άκρη τής γης. Να κάνατε έστω για μια φορά μια γενναία πράξη στη ζωή σας. Δειλοί!

Αντί γι' αυτό επιμένετε να θέλετε να μας πείσετε ότι καταβάλετε προσπάθειες να μας σώσετε. Δεν γουστάρουμε ρε. Από εσάς θέλουμε να σωθούμε, πάρτε το χαμπάρι. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και που είναι τεράστια. Ευθύνη γιατί τόσα χρόνια σάς ψηφίζαμε σαν γνήσιοι κόπανοι, άλλοι γιατί προσδοκούσαν δουλικά σε κάποιον διορισμό των παιδιών τους, άλλοι για ένα παραθυράκι σε κάποιο νομοσχέδιο κι άλλοι για μια εγκύκλιο που θα έκρινε νόμιμο το αυθαίρετό τους. Ναι, αυτοί είμαστε. Εμείς φταίμε για ό,τι μας συμβαίνει αλλά η ευθύνη μας έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη που σας δείξαμε. Και τώρα, ακόμα και σήμερα, με 2.000.000 άνεργους, με 100.000 άστεγους και με 9.900.000 απελπισμένους (εξαιρούνται οι 300 εκπορνευτές τής ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας και φυσικά όλοι οι πέριξ τους σφουγγοκολάριοι που έγιναν πάμπλουτοι εκμεταλλευόμενοι τον μόχθο των πραγματικά εργαζομένων) υπάρχουν ηλίθιοι που μοιράζουν την ψήφο τους, το μόνο χρήσιμο πράγμα που τους έχει απομείνει, ανάμεσα στους ανθρώπους που τους άνοιξαν τον τάφο. Εύγε μας. Καλά μάς έχουν κάνει μέχρι στιγμής, γιατί υπάρχει και πιο κάτω αν νομίζουμε ότι έχουν τελειώσει. Και εις κατώτερα!