Αυτή η Εθνική έχει σίγουρα περίσσευμα ταλέντου. Το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό και κάποια μέρα οι επιτυχίες θα έρθουν. Τη δεδομένη στιγμή όμως, όσο ταλέντο υπάρχει, άλλη τόση είναι και η απειρία, αφού τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν ακόμα ωριμάσει σαν παίκτες. Και εδώ μπαίνει και ο σπουδαιότερος ρόλος, αυτός του ανθρώπου που θα τα καθοδηγήσει και θα σταθεί δίπλα τους σαν πατέρας και σαν δάσκαλος. Που θα βάλει στην άκρη τις προσωπικές του φιλοδοξίες και θα δουλέψει υπομονετικά ώστε να χτίσει κάτι μεγάλο και δυνατό για το μέλλον. Τα στραπάτσα πρέπει να γίνονται μαθήματα. Ένας προπονητής που δεν θα έχει στόχο τα άμεσα αποτελέσματα και τις πρόσκαιρες επιτυχίες, που συνήθως σκάνε σαν φωτοβολίδες και πριν να φτάσουν στο έδαφος έχουν σβήσει. Και σε αυτό το πλάνο πρέπει να έχει σύμμαχο και αρωγό και την Ομοσπονδία. Όλοι θέλουν να δοξαστούν άμεσα και απαιτούν από αυτά τα παιδιά να προκριθούν σε μεγάλες διοργανώσεις και να κάνουν την Εθνική Ελλάδος υπερδύναμη. Αλλά θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η δόξα από τον διασυρμό απέχουν ελάχιστα.
Η Εθνική μας έχει μόνο ένα μεγάλο κενό. Αυτό στη θέση 6. Αλλά είναι γενικότερο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχουν Έλληνες αμυντικοί χαφ. Απόδειξη ότι όλες οι μεγάλες ομάδες, αλλά και οι μικρότερες, στη συγκεκριμένη θέση εμπιστεύονται ξένους παίκτες. Από εκεί και πέρα, σε μια πιο επί μέρους ανάλυση που αφορά κυρίως στα παιχνίδια με τη Σκωτία εκτός και τη Δανία εντός και εκτός, έχω να επισημάνω τα εξής:
Στη θέση του τερματοφύλακα, ο Τζολάκης τελευταία κάνει πολλά και αβίαστα λάθη. Δεν παύει όμως να είναι ένας πολύ αξιόλογος τερματοφύλακας. Προσωπικά θεωρώ πιο έμπειρο τον Βλαχοδήμο και λιγότερο επιρρεπή σε σημαντικά λάθη. Και στο ματς με τη Δανία δεν ευθύνεται για κανένα από τα τρία γκολ που δεχτήκαμε. Από πίσω έρχεται ακόμα ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, ο Μανδάς, που θα πάρει κι αυτός τις ευκαιρίες του.
Δεξιά στην άμυνα ο Βαγιαννίδης τα μούσκεψε με τη Σκωτία και ο Γιοβάνοβιτς προτίμησε τον Ρότα ενάντια στους Δανούς, ο οποίος τα πήγε πολύ καλύτερα και ήταν από τους κορυφαίους της Εθνικής μας. Αριστερά ο Τσιμίκας έκανε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά από ένα σημείο και μετά τον παρέσυρε κι αυτόν η ανεξήγητη αμυντική καθίζηση όλης της ομάδας. Πίσω του υπάρχει ο Γιανούλης, που επίσης θεωρείται αξιόπιστη λύση και την τριάδα συμπληρώνει ο Κυριακόπουλος, ένας ακόμα πολύ καλός αριστερός αμυντικός.
Ο Κουλιεράκης, σαν αριστερός στόπερ, ήταν κίνδυνος-θάνατος και δώρισε το τρίτο γκολ στους αντιπάλους μας. Ο Μαυροπάνος, που έπαιξε δεξιός στόπερ, βρέθηκε σε κακή μέρα και έκανε κι αυτός πολλά και σημαντικά λάθη, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν απόρροια του πανικού που επικρατούσε συνολικά στην άμυνα. Χατζηδιάκος, Ρέτσος και Ντόι συμπληρώνουν την κεντρική αμυντική πεντάδα. Γενικά το κέντρο της άμυνας ήταν η μεγάλη πληγή της Εθνικής και σε συνδυασμό και με το μέτριο παιχνίδι του αμυντικού χαφ ήρθε η κατάρρευση.
Ο Κουρμπέλης, που ήταν ο αμυντικός χαφ της ομάδας, παίκτης παλαιάς κοπής, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αλλά στερείται και των σωματικών προσόντων που απαιτούνται για τη συγκεκριμένη θέση. Ο Σιώπης είναι στα ίδια κυβικά με τον Κουρμπέλη, αλλά μέσα στο γήπεδο τα δίνει όλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σαν προσόν είναι αρκετό για να σταθεί σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο. Ο Ζαφείρης, που κάνει το μοιραίο λάθος από το οποίο δεχόμαστε το πρώτο γκολ, δεν δικαιολόγησε σε καμία περίπτωση το τεράστιο ποσό που ξόδεψε ο Ιβάν Σαββίδης για να τον πάρει στον ΠΑΟΚ. Ο τρόπος παιχνιδιού του είναι σχετικά αναχρονιστικός. Ο Μπακασέτας ξέρει μπάλα αλλά, επειδή έχει μεγαλώσει αρκετά, μετά βίας βγάζει με άνεση ένα 45λεπτο. Μετά αρχίζει να ζορίζεται. Πάνω-κάτω τα ίδια ισχύουν και για τον Μάνταλο. Στις μεγάλες ελπίδες στο χώρο του κέντρου ανήκει και ο Μουζακίτης, που δεν έπαιξε με τη Δανία, αλλά και ο Πέλκας που είναι μια αρκετά υπολογίσιμη μονάδα. Ακόμα υπάρχουν οι πιο έμπειροι Γαλανόπουλος, Μπουχαλάκης, Αλεξανδρόπουλος, Χατζιγιοβάννης και ακόμα για τα άκρα οι Καρέτσας και Κωνσταντέλιας.
Αλλά στα φτερά και στο κέντρο της επίθεσης η Εθνική μας διαθέτει τρομερή υπεροπλία με επιθετικούς της αξίας των Τζόλη, Μασούρα, Φούντα, Δουβίκα, Ιωαννίδη, Γιακουμάκη και Παυλίδη. Τώρα ενσωματώθηκε και ο Παντελίδης και με το καλό έρχονται και οι Τετέι και Καλοσκάμης.
Σε ό,τι αφορά τον παρακινδυνευμένο και ριψοκίνδυνο τρόπο που επέλεξε ο Γιοβάνοβιτς να κατεβάσει την ομάδα σ' αυτά τα τρία κρίσιμα τελευταία παιχνίδια, εντοπίζονται σοβαρές δυσλειτουργίες. Πρώτα απ' όλα, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τόσο γρήγορες και αποτελεσματικές ομάδες, όπως η Δανία, πρώτα διαφυλάττεις την άμυνά σου χτίζοντας έναν τοίχο από μπετόν αρμέ μπροστά από τον τερματοφύλακα, έτσι ώστε πρώτο ζητούμενο να είναι το μηδέν παθητικό στην άμυνα. Έπειτα, αφού έχεις την τύχη να διαθέτεις τόσο γρήγορα εξτρέμ, τους χτυπάς στις ξαφνικές αντεπιθέσεις ψάχνοντας το γκολ με το οποίο θα κλέψεις το αποτέλεσμα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι γιούργια να τους πατήσουμε αλλά παίζεται κυρίως με μυαλό και μεγάλη στρατηγική. Ο τρόπος που έπαιξε η Ελλάδα δεν διέφερε σε τίποτα από εκείνον με τον οποίο φιλοδώρησε με 5 γκολ τη Λιθουανία στον πρώτο αγώνα της φάσης των ομίλων στο στάδιο Καραϊσκάκης. Η διαφορά ήταν ότι η Δανία δεν είχε καμία σχέση με τη Λιθουανία και συνεπώς δεν ήταν δυνατόν να την παίξεις με τον ίδιο τρόπο, γιατί ουσιαστικά έτσι την υποτίμησες. Και το ίδιο ίσχυσε και με την Σκωτία. Το αποτέλεσμα ήταν η Εθνική μας να μαζέψει σε αυτά τα τρία ματς 9 φορές τη μπάλα από τα δίχτυα της! Τραγικό.
Ένα στοιχείο που μας χαρακτηρίζει είναι η επιπολαιότητα. Κι αυτή δυστυχώς οδηγεί μαθηματικά στο εύκολο λάθος, κυρίως στο χώρο του κέντρου και στην άμυνα. Και όταν επιλέγεις να παίξεις αυτό το καταραμένο το build up και ο αντίπαλος σε έχει πάρει χαμπάρι και σε πιέζει ψηλά, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα κάνεις αρκετά επικίνδυνα λάθη μέσα στη διάρκεια κάθε αγώνα. Κι αυτό, εκτός από την Εθνική μας, ισχύει και στις περισσότερες ελληνικές ομάδες που αναπτύσσονται με αυτόν τον τρόπο. Το παθαίνει συχνά-πυκνά και η ΑΕΚ. Κυρίως όταν η μπάλα γυρίζει από τους αμυντικούς στον τερματοφύλακα η σιγουριά του αμυντικού πρέπει να αγγίζει το 100%. Αλλιώς την πάτησε και το δωράκι στον αντίπαλο έρχεται αβίαστα.
Δεν είναι κακός προπονητής ο Γιοβάνοβιτς και ίσως θα ήταν σωστό να συνεχίσει στον πάγκο της Εθνικής. Όμως σίγουρα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και να την εμφυσήσει και στους παίκτες του. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί αλεπουδιάρηδες προπονητές στους πάγκους, ίσως και τσακάλια! Και τον Σέρβο τον διακρίνει μια αφέλεια και ένας συναισθηματισμός, απαγορευμένα και τα δύο για να οδηγήσεις μια ομάδα σε μεγάλες διακρίσεις και διεθνείς επιτυχίες. Τέλος, όλοι πρέπει να το πάρουμε αλλιώς. Να κατεβούμε από το συννεφάκι μας και να καταλάβουμε ότι απέχουμε πολύ για να ανταγωνιστούμε τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις. Πολύ απλά γιατί εκείνες έχουν δουλέψει επί πολλά χρόνια με τον σωστό τρόπο και έχουν χτίσει πολύ ισχυρό υπόβαθρο και τρομερά γερές υποδομές. Πράγμα που εμείς ούτε καν το έχουμε σχεδιάσει ακόμα. Ας επενδύσουμε εκεί και μετά κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Και ας σταματήσουν οι γραφιάδες να γράφουν διθυράμβους κατά παραγγελία για να πουλάνε φύλλα τα εκδοτικά μαγαζάκια στα οποία δουλεύουν, γιατί μόνο κακό κάνουν σε όλους. Πιτσιρικάδες είναι ακόμα οι περισσότεροι διεθνείς μας. Διαβάζουν ότι έγιναν Μπεκενμπάουερ και τρελαίνονται. Διαβάζουν ότι χωρίς να το ξέρουν η Εθνική Ελλάδος έχει γίνει Εθνική Αργεντινής και παθαίνουν σύνδρομο ανωτερότητας. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Τα κεφάλια κάτω και σκληρή δουλειά. Δεν τις αντέχουμε σαν λαός τις ξεφτίλες. Μας ρίχνουν ηθικά και ψυχολογικά και το ίδιο παθαίνουν και οι παίκτες που τις ζουν μέσα στο γήπεδο και σιγά-σιγά, αντί να παίρνουν τα πάνω τους, γίνονται ηττοπαθείς και υπάρχει κίνδυνος να το συνηθίσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου