Νέοι καιροί, νέα ήθη στην ΑΕΚ. Οι τελευταίοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους -ή τους τα μάζεψαν οι τότε διοικούντες- και τράβηξαν για άλλες πολιτείες. Ορδές μισθοφόρων κατέλαβαν τις θέσεις τους και τα σημερινά αποδυτήρια της ομάδας θυμίζουν κάτι από Βαβέλ. Πολλοί δε από αυτούς σε παλιότερες εποχές αμφιβάλλω αν θα υπήρχε περίπτωση να περνούσαν έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Δέλλας, Λυμπερόπουλος, Ριβάλντο και Ζήκος οι τελευταίοι των Μοϊκανών. Οι τρεις έφυγαν σαν ελεύθεροι ενώ ο Ζήκος τερμάτισε την καριέρα του. Όλα αυτά σε μια εποχή που ο καθένας πετούσε απλά ένα αντίο, έκλεινε την πόρτα πίσω του και πήγαινε σε όποια ομάδα ήθελε να συνεχίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα. Οι διοικήσεις σχεδόν αμέτοχες απλά συναινούσαν και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Μαζί με την αγωνιστική τους προσφορά όμως, αυτοί οι παικταράδες έβαζαν και την προσωπική τους σφραγίδα μέσα στ' αποδυτήρια. Το σημερινό μπάχαλο οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό και στην έλλειψη τέτοιων προσωπικοτήτων που έφτανε μία τους λέξη για να κόψει το βήχα και τη διάθεση σε κάθε λεγεωνάριο που θα τολμούσε να κάνει του κεφαλιού του ή να εκφραστεί απρεπώς για την ομάδα από την οποία τρώει ψωμί. Οι γνώστες ξέρουν καλά ότι η παρούσα κατάσταση μέσα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ και απαράδεκτη είναι και ανεπίτρεπτη. Καυγάδες επί καυγάδων, διαφωνίες ακόμα και για τα ρεπό που θα πάρουν οι παίκτες, για την τακτική που θα ακολουθήσει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο, για τις θέσεις που θα παίξει ο καθένας απ' αυτούς και χίλιες δυο διαφορετικές αφορμές για να μετατραπεί ο χώρος των αποδυτηρίων σε αρένα.
Πρόσφατα είχε ανέβει στο βουνό ο οικονομικός διευθυντής Μιχάλης Δημαράκης για να πάρει τις υπογραφές των ποδοσφαιριστών ώστε να εξασφαλίσει η ΑΕΚ την αδειοδότηση για τη συμμετοχή της στις επόμενες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η εικόνα ήταν τουλάχιστον τραγική. Οι αντιδράσεις των ξένων μισθοφόρων ήταν αμίμητες.
"Δεν υπογράφω το χαρτί για την αδειοδότηση. Δεν με ενδιαφέρει η ΑΕΚ, με ενδιαφέρουν μόνο τα λεφτά μου".
Και εντάξει, μπορεί να ήταν απλήρωτοι για κάποιο χρονικό διάστημα αλλά αυτή είναι μια τακτική που επικρατεί σε πολλές ελληνικές ομάδες, οι περισσότερες των οποίων αντιμετωπίζουν παρόμοια με την ΑΕΚ οικονομικά προβλήματα. Δεν τους είπε κανείς ότι δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που να έχασε ποτέ από την ΑΕΚ ούτε ένα ευρώ; Είναι συμπεριφορά αυτή απέναντι στην ομάδα από την οποία αμείβονται πλουσιοπάροχα; Για να μην αδικούμε κανέναν όμως τα ίδια αντιμετώπισε και ο ΠΑΟΚ πρόσφατα και τα αντιμετωπίζει ακόμα. Εκεί οι μισθοφόροι του δεν εξάντλησαν μόνο στην ελεεινή συμπεριφορά τους την "διαμαρτυρία" τους αλλά φρόντισαν να ξευτιλίσουν και αγωνιστικά την ομάδα στην οποία δουλεύουν αφού κατέβηκαν με ανοιχτά τα πόδια στο παιχνίδι κυπέλλου και ο ΠΑΟΚ εισέπραξε μεγαλοπρεπώς τέσσερα (4) τεμάχια από τα Γιάννινα.
Σήμερα ποδοσφαιριστές Έλληνες με προσωπικότητα όπως οι Μανωλάς, Ατματσίδης, Μαύρος, Κασάπης, Μήνου, Μπορμπόκης, Καραγκιοζόπουλος, Παπαϊωάννου, Κωστένογλου, Κωστής, Νικολαΐδης, Τσιάρτας, Λυμπερόπουλος, Κατσουράνης, Ζήκος, Ζαγοράκης, Λάκης, Δημητριάδης, δεν υπάρχουν πια στην ομάδα.
Αλλά ούτε σοβαροί και πειθαρχημένοι επαγγελματίες ξένοι ή έστω ελληνοποιημένοι σαν τους Οκόνσκι, Σαμπανάτζοβιτς, Γκαμάρα, Μπατίστα, Σαββίδη, Μπάγιεβιτς, Ίλια Ίβιτς, Κετσπάγια, Ριβάλντο.
Μελαγχολεί κανείς και μόνο που διαβάζει τα ονόματα των ποδοσφαιριστών που υπάρχουν σήμερα ή παρέλασαν από την ΑΕΚ την τελευταία πενταετία. Ποιο σημερινό τσουτσέκι θα τολμούσε να σήκωνε μπαϊράκι στα αποδυτήρια αν ανάμεσα στους συμπαίκτες του βρίσκονταν έστω δύο από τους πιο πάνω αναφερθέντες ογκόλιθους; Όταν μια κατάσταση τότε κινδύνευε να ξεφύγει από τον έλεγχο, σήκωναν εκείνοι το ανάστημά τους και επικρατούσε ανάμεσα στους συμπαίκτες τους το μεγάλο τουμπεκί. Ας τολμούσε να βγει ο οποιοσδήποτε μισθοφόρος της συμφοράς και να ξεστομίσει το περιβόητο "στα αρχίδια μου η ΑΕΚ, εγώ τα λεφτά μου θέλω και δεν με νοιάζει τίποτε άλλο" που ξεστόμισε γνωστός και μη εξαιρετέος φραγκοφονιάς που παροικεί εδώ και μερικά χρόνια στους Θρακομακεδόνες χωρίς η παρουσία του να έχει προσφέρει και τίποτα σπουδαίο στην ομάδα που τον ταΐζει.
Οι σημερινοί Έλληνες ποδοσφαιριστές τής ομάδας, εκτός που είναι μειοψηφία, δεν διαθέτουν το τσαγανό και την προσωπικότητα για να μπορέσουν να βάλουν τους ξένους στη θέση τους. Οι ξένοι σήμερα στην ΑΕΚ είναι εκείνοι που κινούν τα νήματα των αποδυτηρίων και που παίρνουν τις αποφάσεις για τον τρόπο που θα συμπεριφερθούν στους υπόλοιπους συμπαίκτες τους και στο προπονητικό τιμ ή ακόμα και για το πώς θα αγωνιστούν μέσα στο γήπεδο. Πράγματα απαράδεκτα και πρωτόγνωρα. Κι όσο σκέφτομαι ότι το 2004 ονειρευόμαστε μια ΑΕΚ βασισμένη στο ελληνικό στοιχείο που θα βγάζει τα δικά της ταλέντα και θα καταφέρει σε λίγα χρόνια να είναι αυτόνομη και να πλαισιώνει με δικούς της ποδοσφαιριστές τις εθνικές ομάδες τής χώρας με πιάνει μελαγχολία.
Οι αντίπαλοί μας αντιθέτως, σ' αυτόν τον τομέα, έχουν φροντίσει να μαγειρέψουν πριν πεινάσουν. Νικοπολίδης, Τοροσίδης, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Στολτίδης, Πάντος, αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους ασφαλείας στον Ολυμπιακό που καταφέρνουν να ελέγξουν τα αποδυτήρια και να περνάνε στους συμπαίκτες τους το πάθος και τη σιγουριά που χρειάζονται.
Τα ίδια ισχύουν και στον Παναθηναϊκό με τους Κατσουράνη, Καραγκούνη, Σαλπιγγίδη, Βύντρα, Σπυρόπουλο, Σεϊταρίδη, Χριστοδουλόπουλο.
Στην ΑΕΚ δυστυχώς έχουν απομείνει ένας Καφές και ένας Γεωργέας που αναλαμβάνουν που και που να παίξουν αυτόν τον ρόλο αλλά χωρίς καθόλου επιτυχία.
Θα ήταν άδικο να μην εξαιρέσουμε από τους ξένους που δημιουργούν συνήθως προβλήματα τον ευσυνείδητο επαγγελματία Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς αλλά ως γνωστόν ένας κούκος πουθενά δεν φέρνει την άνοιξη.
Οι Λατινοαμερικάνοι ποδοσφαιριστές αποτελούσαν πάντα τον ορισμό των μισθοφόρων και η ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια ευτύχησε να μην έχει πολλούς που να πέρασαν από το ρόστερ της. Παίκτες τεχνίτες και κοντρολαρισμένοι αλλά στην πλειοψηφία τους δύστροποι σαν χαρακτήρες που δύσκολα δένονται με ομάδες και σκοπό τους έχουν μόνο την προσωπική τους προβολή και εξέλιξη. Σε κάποιο βαθμό είναι θεμιτό αυτό αλλά όταν δημιουργούν προβλήματα ή αρνούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μόλις διακρίνουν ότι γι' αυτούς παρουσιάζεται κάποια καλύτερη ευκαιρία και πρέπει πάση θυσία να την αρπάξουν από τα μαλλιά, σίγουρα δεν μπορεί κανείς να βασιστεί πάνω τους για να χτίσει ομάδα για πολλά χρόνια. Από κοντά έρχονται κι οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί που στις φλέβες τους κυλάει το ίδιο λατινικό αίμα. Πιο σοβαροί και πιο πειθαρχημένοι εμφανίζονται οι Βορειοευρωπαίοι, οι οποίοι με το κρύο αίμα τους αποτελούν πιο σίγουρες λύσεις και μπορεί κανείς να βασιστεί σ' αυτούς. Δεν έχουν την τεχνική των Λατίνων αλλά είναι δυνατοί παίκτες, με πάθος και δεν το βάζουν κάτω εύκολα. Πάντως ο συνδυασμός πολλών ξένων, κυρίως Λατίνων, με την ανυπαρξία διοίκησης που θα μπορέσει να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, είναι θανατηφόρος για μια ομάδα, κυρίως όταν αυτή επιχειρεί να κάνει πρωταθλητισμό. Ο προπονητής δεν φτάνει για να τους τιθασεύσει αφού δεν μπορεί να λύσει προβλήματα σχετικά με οικονομικούς όρους των συμβολαίων των παικτών ή με ασυνέπεια της διοίκησης προς τις υποχρεώσεις της.
Παρόλα αυτά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης πρέπει να καταλογιστεί και στον Ντούσαν Μπάγιεβιτς. Δείχνει αδύναμος να διαχειριστεί τους ποδοσφαιριστές του και να λειτουργήσει πυροσβεστικά απέναντι σε κάθε εστία φωτιάς που ξεπηδάει και απειλεί να βάλει μπουρλότο στην ομάδα. Μοιάζει να έχει χάσει το μεγάλο όπλο του ο Σερβοέλληνας που ήταν πάντα ο σεβασμός στο πρόσωπό του και η προσήλωση των παικτών του στην τήρηση της πειθαρχίας μέσα και έξω από τα αποδυτήρια. Σ' αυτό συντελεί και η έλλειψη παικτών-συμβόλων πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχτεί για να απαιτήσει και από τους δύστροπους και απείθαρχους ξένους να προσαρμοστούν με τους κανόνες που εκείνος θέλει να επιβάλει. Αλλά οι ευθύνες του εντοπίζονται και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τους πιο δύσκολους χαρακτήρες από τη μέρα που για τρίτη φορά επέστρεψε στην ομάδα. Πολλές δηλώσεις απαξίωσης ποδοσφαιριστών του, πολλές προσβλητικές εκφράσεις, μεγάλη έλλειψη υπομονής απέναντι στους πιο ατίθασους και ουσιαστικά ανύπαρκτη διάθεση να παλέψει για να τους φέρει στα νερά του. Είναι 62 και έχει να κάνει με παιδιά 22, 23, 24 ετών, με διαφορετική κουλτούρα ο ένας από τον άλλο, με άλλη παιδεία, με φουσκωμένα μυαλά από τα αλόγιστα λιβανίσματα των εφημερίδων. Ο προπονητής πρέπει να μάχεται για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να τους γαλουχήσει όπως εκείνος θέλει. Ίσως οι συγκυρίες και οι συνθήκες που βρήκε στην ομάδα να μη του επέτρεπαν να ασχοληθεί τόσο διεξοδικά με μεμονωμένες περιπτώσεις χαρακτήρων που χρειάζονταν ιδιαίτερη προσέγγιση και πιο προσεκτική μεταχείριση αλλά όλοι αυτοί αποτελούσαν και αποτελούν περιουσιακά στοιχεία τής ομάδας που αυτός πρέπει να πλάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να εξελιχθούν όσο το δυνατόν καλύτερα και να αποσπάσει από εκείνους τα μέγιστα που θα είχαν να προσφέρουν στην ΑΕΚ. Ναι μεν έχει να κάνει με επαγγελματίες αλλά στην ηλικία που βρίσκονται ακόμα πλάθονται κι από την άλλη και ο ίδιος επαγγελματίας είναι και μέρος των υποχρεώσεών του αποτελεί και η διάπλαση των ποδοσφαιριστών του και η σωστή διαχείριση των προσωπικοτήτων τους.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την ανυπαρξία διοίκησης, αντιλαμβανόμαστε εύκολα τα αίτια της αγωνιστικής κατρακύλας τής ΑΕΚ αλλά και της ανυποληψίας στην οποία έχει περιπέσει σε όλα τα επίπεδα. Ανυπαρξία που προκλήθηκε κατά κύριο λόγο από την βιαστική και άστοχη απόφαση του Ντέμη Νικολαΐδη να πηδήξει πρώτος-πρώτος από το καράβι που ο ίδιος είχε αναλάβει να οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι το 2004. Όσο καιρό βρισκόταν εκείνος στη διοίκηση λειτουργούσε σαν κυματοθραύστης απέναντι σε κάθε λογής κύμα που απειλούσε να φουσκώσει και να διαταράξει την ηρεμία στα αποδυτήρια της ομάδας. Να θυμηθούμε πόσες φορές ανέλαβε να αποφορτίσει το έκρυθμο κλίμα που πήγαινε να δημιουργηθεί μεταξύ παικτών και Λορέντσο Σέρα Φερέρ, όταν ο τελευταίος ήταν προπονητής στην ομάδα και οι παίκτες τον είχαν στη μπούκα τού κανονιού λόγω της αυταρχικής του συμπεριφοράς και του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του.
Για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ομάδα, κυρίως για τα συνεχή κρούσματα απειθαρχίας, υπάρχουν τρεις παράμετροι. Η ύπαρξη πολλών ατίθασων χαρακτήρων με αυξημένο το σταριλίκι και το βεντετιλίκι που έχουν κακούς συμβούλους να τους καθοδηγούν, η ανυπαρξία υποτυπώδους διοίκησης που θα μπορούσε να βάλει τον καθένα στη θέση του ακόμα κι αν χρειαστεί να πάρει πολύ σκληρές αποφάσεις για να κερδίσει τον σεβασμό και η ατολμία τού προπονητή να εφαρμόσει μια πάγια πολιτική απέναντι σε όλους τους ποδοσφαιριστές αφού οι αποφάσεις του προς όποια κατεύθυνση κι αν κινηθούν θα βρουν απέναντί τους τόσους υποστηρικτές όσους και πολέμιους. Θέλει πολλά κότσια να αγνοήσει τους δεύτερους και να προχωρήσει απερίσπαστος στα πλάνα που πιστεύει ο ίδιος και ο συγκεκριμένος μοιάζει εγκλωβισμένος ανάμεσα στην αμφισβήτηση, την ανασφάλεια για την αυριανή μέρα και στις διαρκείς μικρές επαναστάσεις των απείθαρχων που εκδηλώνονται μέρα παρά μέρα στα αποδυτήρια.
Πάντως μικροεπαναστάσεις στα αποδυτήρια είχαμε και επί Φερέρ-Ντέμη αλλά και με τον πάτερ μετέπειτα και όχι πάντα με ευτυχή για την ομάδα κατάληξη. Έτσι χάσαμε Τσιρίλο και Βλάνταν Ίβιτς να θυμίσω, άσχετα πόσοι πιστεύαμε στην αξία τους και πόσοι όχι. Και ο Μπλάνκο κλωτσούσε τα μπουκαλάκια του και έφευγε για τα αποδυτήρια χωρίς να δώσει το χέρι του και ο Ριβάλντο έκανε τα ίδια. Ο Ράμος επίσης μας έγραψε και την κοπάνησε για Βραζιλία με την γνωστή κατάληξη. Μπορεί να είχε ένα κύρος ο Ντέμης και να λειτουργούσε πυροσβεστικά αλλά μη ξεχνάμε ότι παραδέχτηκε ότι ο Φερέρ απολύθηκε κατόπιν πίεσης των ποδοσφαιριστών.
Φέρνω στο μυαλό μου μερικά μόνο από τα ονόματα που παρέλασαν από την ΑΕΚ τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια και θέλω να πάρω τα βουνά. Κάππος, Σ. Λυμπερόπουλος, Ρούσεφ, Πέτκοφ, Ναλιτζής, Μόρας, Χιώτης, Μιχαηλίδης, Κόντης, Βιενγλίνσκι, Τσάνκο, Αμπονσά, Παουτάσο, Ντελίμπασιτς, Μάλμπασα, Ασκάρατε, Μανού, Μορέτο, Κυριακίδης, Βλάνταν Ίβιτς, Αλεξόπουλος, Αρουαμπαρένα, Ουντέζε, Μπούρμπος, Τζιωρτζόπουλος, Σέζαρ, Σοάρες, Έμερσον, Ενσιαμπαμφούμου, Ράμος, Ντιουφ, Άρτσε, Γιαχάγια, Πελετιέρι, Χέτεμαϊ, Ενσαλίβα, Παππάς, Καμπάνταης, Κρασσάς, Σαπάνης, Εντίνιο, Τόζερ, Κονέ, Καλόν, Καπετάνος, Ζεράλντο Άλβεζ, Χουανφράν, Μάχο, Μπασινάς, Γκερέιρο, Γιάχιτς, Λούκατς, Ιορντάκε, Καράμπελας, Μπερνς, Καφές, Μαντούκα, Λαγός, Ρίκκα, Χέρσι. Θλίψη. Λεφτά πεταμένα από το παράθυρο. Προσφορά από ελάχιστη έως μηδενική και ανύπαρκτη.
Να δούμε και τα ταλέντα αυτής της πενταετίας που πέρασαν και ούτε τη μυρωδιά τους δεν άφησαν. Αν εξαιρέσουμε έναν Παπασταθόπουλο, τον μοναδικό που ήταν φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα και όμως σπεύσαμε να τον πουλήσουμε, άντε και τους Παυλή, Γκέντζογλου, Ταχτσίδη (ναι, τον γνωστό… πύραυλο), Μανωλά, που όμως κινούνται στη μετριότητα, μερικοί από τους υπόλοιπους για τους οποίους πολύς λόγος γινόταν αλλά από κοκό τίποτα, ήταν οι: Τσαγκαρογιαννάκης, Καραμέρης, Κούτσικος, Βούλγαρης, Τσεβάς, Τόσκας, Στεργιάτος, Θάνος, Ζορμπάς, Παληγιώργος, Πάνος, Κουτρομάνος, Χρόνης, Λυκούρης, Φυσέκης, Πλιάτσικας, Τόφφας, Καλτσάς, Κωστέλλος, Κρουσταλέλης, Μπαρμπούδης, Αμαραντίδης, Κούρκουλας, Βαλιάνος, Δαρσίνος, Παπάζογλου, Καλαμιώτης, Μουστάκης, Τρίψας, Τσαμουρλίδης, Κομβολίδης, Πορτουλίδης και πάει λέγοντας. Εν ολίγοις, μια τρύπα στο νερό.
Εκτός από τους μεγάλους Λυμπερόπουλο, Ζήκο, Κατσουράνη και Ριβάλντο, τους δανεικούς για μια χρονιά Ασουνσάο και Μπρούνο Άλβες και τον Νέμεθ φέτος που όμως έπαιξε σε λίγα ματς, ελάχιστοι είναι οι παίκτες εκείνοι που μπορεί κανείς να τους εντάξει στις πετυχημένες μεταγραφές και στους ποδοσφαιριστές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Κι αυτοί πάλι, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, τίθενται σε αμφισβήτηση για την προσφορά τους στην ομάδα. Αυτοί είναι οι Μπλάνκο, Σκόκο, Μαϊστόροβιτς, Κυργιάκος, Αραούχο και Τζιμπούρ. Και φυσικά κανείς δεν ξέρει πόσοι απ' αυτούς θα βρίσκονται στην ομάδα την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο, εκτός από τον Κυργιάκο που ήδη αποτελεί παρελθόν.
Σχετικά με τους Έλληνες καλά είναι τα ευχολόγια αλλά πού να τους βρει κανείς τους ηγέτες. Εμείς όσους είχαμε τους διώξαμε από την πίσω πόρτα. Και σήμερα, ακόμα κι αν αλλάξουν τα πράγματα στην ομάδα, είναι σχεδόν απίθανο να βρεθούν τέτοιες προσωπικότητες. Εδώ δεν βρίσκονται νέοι και εξελίξιμοι. Σ' αυτό το σημείο μπαίνει η ικανότητα του εκάστοτε προπονητή να προετοιμάσει τους αυριανούς ηγέτες επιλέγοντας ανάμεσα από τους εξελίξιμους που διαθέτει.
Η ομάδα, κατά όπως δείχνουν τα πράγματα, θα κινηθεί και την ερχόμενη σεζόν σε ρηχά νερά. Η οικονομική δυσπραγία και η έλλειψη προθυμίας να εμπλακούν στα διοικητικά, κάποιων σοβαρών οικονομικών παραγόντων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αυτό δείχνει. Συνεπώς είναι μονόδρομος η λιτότητα, ο περιορισμός των εξόδων, οι πωλήσεις κάποιων ποδοσφαιριστών και η κατ' ανάγκην αντικατάστασή τους με άλλους χαμηλότερου βεληνεκούς. Με λίγα λόγια ξαναγυρίζουμε στο πλάνο του 2004 που παρέπεμπε στο χτίσιμο μιας νεανικής ομάδας με εξελίξιμους ποδοσφαιριστές, κυρίως Έλληνες, που μαζί με την προσθήκη κάποιων πιο έμπειρων θα προσπαθήσει σιγά-σιγά να επανέλθει εκεί που προστάζει η ιστορία της. Προς το παρόν τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τα όνειρα για διεκδίκηση της κυριαρχίας από τους δυο μεγάλους μας ανταγωνιστές πρέπει να τα βάλουμε στην άκρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου