Ερχόμαστε! Ναι, ερχόμαστε. Μπορεί και να ήρθαμε δηλαδή.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως σίγουρα ήρθαμε. Μας είδαν να μπαίνουμε! Άλλοι πάλι
πιστεύουν πως δεν έχουμε φτάσει ακόμα. Κάτι ξαφνικές εμφανίσεις έχουμε κάνει
κατά καιρούς, έτσι, για να μας βλέπουν οι οχτροί και να παθαίνουν λουμπάγκο
στην ιδέα πως μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα φτάσουμε πραγματικά.
Και για να λέμε την αλήθεια πώς να φτάσουμε σε κάποιον
προορισμό άμα δεν είμαστε έτοιμοι να τον κατοικήσουμε; Χωρίς να έχουμε βρει το
σπίτι μας; Πού θα μείνουμε; Σε ξενοδοχείο; Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να μένουμε σε
τέτοιο κι ας είναι χλιδάτο κι ας έχει όλα τα κομφόρ. Έπειτα είναι και οι δικοί μας
άνθρωποι. Θα βρούμε κανέναν από αυτούς που αφήσαμε να μας περιμένει; Οι φίλοι μας;
Θα υπάρχει κανένας ακόμα; Ζούμε και σε παράξενη εποχή. Γύρω μας αλλοιώνονται τα
πάντα. Ουτοπικό να ζητάμε να μείνουν ακλόνητες οι παλιές φιλίες όταν εμείς επί
δυο χρόνια τριγυρίζαμε από εξορία σε εξορία. Παράξενοι τύποι, σκοτεινοί, έχουν
πιάσει τις γωνιές και τα περάσματα που ξέραμε σε όλα τα στενά της παλιάς μας γειτονιάς.
Πρέπει να κάνουμε καλό έλεγχο στα στέκια πριν αποφασίσουμε να εγκατασταθούμε. Οι
αυλές δεν μυρίζουν πια βασιλικό και γιασεμί και οι μάντρες έχουν τσιμέντα και σύρματα
αντί για αγιόκλημα και μπουκαμβίλιες. Παντού σύρματα. Πολλά σύρματα. Και
τσιμέντα ψηλά. Όποιος θέλει μπορεί να κρυφτεί πίσω τους. Όσο χοντρός και να
είναι. Και η νέα τάξη πραγμάτων διαθέτει πολλούς χοντρούς πανάθεμά την.
Μα δεν ήταν μόνο η δίχρονη απουσία μας που έφερε τα πάνω-κάτω.
Και πριν από αυτήν για κάμποσα χρόνια ήταν σα να μην υπήρχαμε. Μας περιγελούσαν
κάτι απίθανοι που σήμερα σκύβουν το κεφάλι και μας χαμογελάνε δουλικά καθώς μας
βλέπουν να ερχόμαστε. Βαθιές υποκλίσεις και βγάλσιμο του καπέλου ευλαβικά
μπροστά στα άγρια κυβικά του κατάμαυρου πούλμαν μας που βρυχάται καθώς περνάει μεγαλοπρεπώς
έξω από τα σπίτια τους. Ερχόμαστε ρε κανάγιες. Ερχόμαστε κι έχετε μονάχα δυο
επιλογές. Ν' αρχίσετε να τρέχετε ή να απλώσετε τις τεράστιες γλώσσες σας δίκην
χαλιών για να τις πατήσουμε και να κάνουμε την είσοδό μας στην ετοιμόρροπη παράγκα
σας ακόμα πιο θριαμβευτική και πιο θορυβώδη. Ναι, πρέπει να μπούμε πρώτα μέσα
στην παράγκα σας για να μπορέσουμε ύστερα να την γκρεμίσουμε. Θα το αντέξουμε
κι αυτό. Την αποφορά που πνίγει χρόνια τώρα αυτόν τον υπέροχο τόπο είμαστε
διατεθειμένοι να την ανασάνουμε πριν σας στείλουμε έναν-έναν στον αγύριστο.
Ο μπροστάρης, συμφωνούμε δεν συμφωνούμε εμείς, έχει επιλέξει
την δικιά του τακτική. Εκείνος άλλωστε ξέρει καλύτερα. Όλες αυτές τις χορεύτριες
που μας χαμογελάνε σήμερα και μας κάνουν τσαχπινιές τις έχει περάσει κατά το
παρελθόν από το κρεβάτι του. Σήμερα τις ξαναπερνάει όποτε γουστάρει. Αλλά δεν
γουστάρει πια γιατί τις έχει σιχαθεί. Τώρα τις θέλει μόνο για καθαρίστριες και
για παραδουλεύτρες. Έτσι, έχει αρχίσει να τους μοιράζει διάφορα γυαλιστερά δωράκια
από εκείνα που μια ζωή τις εντυπωσίαζαν και τις έκαναν να σέρνονται στα πατώματα
πότε για λογαριασμό του ενός και πότε του άλλου μπροστάρη. Ξαναχτίζει τις παλιές
φιλίες με δυο λόγια. Τις περισσότερες από τις οποίες του τις είχε ξελογιάσει ο κακός
βεζίρης που πάτησε την πόλη.
Θέλει μπόλικο χρόνο και κόπο να ξαναστήσουμε ολόκληρη αυτοκρατορία στα
ίδια μέρη που ζωντάνεψε και θέριεψε η παλιά. Και φυσικά θέλει και θάρρος μα και
πονηριά. Το κακό δεν το πολεμάς ούτε με αγιαστούρες ούτε με σκορδοστούμπια. Με
το μυαλό σου το πολεμάς κατά κύριο λόγο και πρέπει γι' αυτό να είναι κοφτερό και
να γυρίζει με χιλιάδες στροφές. Θα χρειαστεί να χτίσουμε πάλι στην παλιά
δοξασμένη πολιτεία γιατί ο εχθρός άφησε πίσω του πολλά ερειπωμένα κτίρια και
γκρέμισε τις πολεμίστρες. Ίσως να χρειαστεί να τα φτιάξουμε όλα πάλι από την
αρχή. Μα έχουμε γνώση και όρεξη και θα τα καταφέρουμε. Οι παλιές καλές μέρες
είναι πάλι εδώ κι εμείς όπου να 'ναι φτάνουμε οριστικά και αμετάκλητα. Ναι,
ερχόμαστε…
