Τελείωσαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ΑΕΚ για φέτος και ήρθε
νομίζω η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς. Πέραν της κατάκτησης του
κυπέλλου δεν κάναμε καμία αναφορά, τόσο στους αγώνες των πλέι οφ της
ποδοσφαιρικής ομάδας, όσο και εκείνης του μπάσκετ. Επίσης, δεν σχολιάσαμε
καθόλου την επικαιρότητα και τα όσα συνέβησαν όλο αυτό το διάστημα στον χώρο
του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα και σε αυτόν της ΑΕΚ ειδικότερα. Κερδισμένη
ή χαμένη η ΑΕΚ από την αγωνιστική περίοδο που έληξε; Ούτε συζήτηση πως η ΑΕΚ κέρδισε
τις εντυπώσεις και πως έκλεισε με θετικό πρόσημο τη σεζόν. Η κατάκτηση του
κυπέλλου, η επικράτηση επί του Ολυμπιακού (με την ΑΕΚ να είναι η μοναδική ελληνική
ομάδα που τον κέρδισε φέτος και μάλιστα δύο φορές εκ των οποίων τη μία στον
τελικό του κυπέλλου) και η αγωνιστική αυταπάρνηση των παικτών στον τελικό και στους
αγώνες των πλέι οφ ήταν τα στοιχεία εκείνα που ώθησαν τους οπαδούς της, μετά τη
λήξη του ματς με τον ΠΑΟΚ, να τους αποθεώσουν. Και ό,τι κέρδισε η ΑΕΚ φέτος το
κέρδισε πανάξια και το δικαιούταν πέρα για πέρα.
Κι όμως, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν η συγκεκριμένη περίοδος του
πρωταθλήματος 2015-16 για την ΑΕΚ. Η ομάδα ξεκίνησε με τον Τραϊανό Δέλλα στον
πάγκο της, συνέχισε με τον Στέλιο Μανωλά για λίγο, μετά πέρασε στην εποχή του Γκουστάβο
Πογέτ, για να επιστρέψει στον Στέλιο Μανωλά που την οδήγησε στην κατάκτηση του
κυπέλλου και να κλείσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις με υπηρεσιακό προπονητή
τον Νίκο Παναγιωτάρα. Δύσκολο πράγμα να βρει αγωνιστική ταυτότητα μια ομάδα με
τόσες αλλαγές προπονητών μέσα σε μία σεζόν.
Επιγραμματικά ας επιχειρήσουμε να σταθούμε στα κυρίαρχα στοιχεία
της φετινής ομάδας και στα σημεία που απαιτούνται βελτιώσεις, για να ακολουθήσει
η ανάλογη συνέχεια και να διαγράψει ακόμα καλύτερη πορεία στο επόμενο
πρωτάθλημα, όπου ο βασικός στόχος δεν θα είναι άλλος από την κατάκτηση του
τίτλου. Και πρώτα-πρώτα να σταθούμε στη σχέση της με τον κόσμο της. Παρόλο που
ο κιτρινόμαυρος λαός δεν έπαψε ποτέ να στηρίζει την ομάδα, ακόμα και στις δύο
πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας της, όταν βρέθηκε στην Γ' και στη Β'
κατηγορία, φέτος ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα ένα μούδιασμα στις εξέδρες τα
αίτια του οποίου μάλλον δεν ήταν αγωνιστικά. Η υπόθεση της κατασκευής του
γηπέδου και οι τεράστιες καθυστερήσεις που σημειώθηκαν στην πρόοδο του έργου
έχουν φέρει αυτή την κατήφεια στον κόσμο και έχουν προκαλέσει απογοήτευση. Όλοι
περίμεναν ότι με τον τίγρη τα πάντα θα γίνονταν πιο εύκολα και η ομάδα θα
κατάφερνε επιτέλους να επιστρέψει στο σπίτι της. Κάτι που δυστυχώς, ακόμα και
σήμερα φαντάζει αρκετά μακρινό. Να θυμίσουμε ότι ο Μάιος μας αποχαιρετάει και η
οικοδομική άδεια που, σύμφωνα με τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις, θα την είχαμε
στα χέρια μας από τα μέσα του μήνα, ακόμα δεν έχει εκδοθεί. Να θυμίσουμε επίσης
ότι από εκείνο το μαγικό βράδυ που ο Δημήτρης Μελισσανίδης παρουσίαζε το
πρότζεκτ του γηπέδου στην αίθουσα του Ωνασείου, πέρασαν αισίως 3 ολόκληρα
χρόνια κι ακόμα ούτε το οικόπεδο δεν έχει καθαριστεί. Πού να βρει θέση ο
ενθουσιασμός σ' αυτόν τον πικραμένο λαό, παρά τη φετινή περιφανή κατάκτηση του
κυπέλλου που ευτυχώς ήρθε και ισορρόπησε κάπως την διαρκή απογοήτευση.
Στα αγωνιστικά το πιο εμφανές πρόβλημα της ομάδας ήταν η έλλειψη
βάθους στο ρόστερ σε συνδυασμό με την απουσία κάποιων ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων
από εκείνες που στα δύσκολα φορτώνουν την ομάδα στις πλάτες τους και την
κουβαλάνε, ενώ είναι σε ετοιμότητα να την βγάλουν από κάθε δύσκολη θέση όποτε
παραστεί ανάγκη. Αυτό το πλήρωσε πολλές φορές φέτος η ΑΕΚ. Παιχνίδια όπως αυτά
με τον Αστέρα Τρίπολης και τον Λεβαδειακό στο ΟΑΚΑ δεν θα τα έχανε αν διέθετε
έναν με δύο τέτοιους ποδοσφαιριστές, όπως δεν θα έχανε και στο Περιστέρι από
τον Ατρόμητο, στο Αγρίνιο από τον Παναιτωλικό, ούτε θα ταπεινωνόταν στη Λειβαδιά
από τον Λεβαδειακό ή δεν θα χάριζε βαθμούς στα Πηγάδια στην Ξάνθη, στη Νέα
Σμύρνη στον Πανιώνιο, στο Καυταντζόγλειο στον Ηρακλή, στην Τρίπολη στον Αστέρα και
στη Μυτιλήνη στην Καλλονή. Επίσης δεν θα έχανε δύο φορές στην Τούμπα, δεν θα έχανε
τρώγοντας 3 γκολ στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό και δεν θα παραχωρούσε το
άχαρο 0-0 στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, που της στέρησε οριστικά την πρώτη θέση στα πλέι
οφ και τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Εν ολίγοις δεν ήταν όλα ρόδινα τη φετινή χρονιά αφού η ΑΕΚ έζησε
και κάμποσες μαύρες στιγμές που όλοι οι οπαδοί της θα θέλουν να διαγράψουν από
τη μνήμη τους. Το 0-4 στο Καραϊσκάκης, το 0-3 στη Λεωφόρο και το 0-3 στη
Λειβαδιά, αποτέλεσαν σίγουρα εφιάλτες για κάθε κιτρινόμαυρο οπαδό. Έτσουξαν
ακόμα τα εντός έδρας 0-1 με Αστέρα και 1-2 με Λεβαδειακό που ουσιαστικά έβγαλαν
την ΑΕΚ νοκ άουτ από κάθε άλλη διεκδίκηση. Η ΑΕΚ φέτος αντιμετώπισε τεράστιο
πρόβλημα στο σκοράρισμα. Η μακρόχρονη απουσία του Τζιμπούρ, ο παροπλισμός του
Κρισάντους, η κούραση του Αραβίδη, η ανυπαρξία του Μπουονανότε, η εξαφάνιση του
Πλατέλλα, ο τραυματισμός του Μάνταλου, η μέτρια παρουσία του Πέκχαρντ, η
αφλογιστία μέχρι τα πλέι οφ του Μπαρμπόσα, ο τραυματισμός του Ζουκουλίνι που
δεν έπαιξε παρά ελάχιστα λεπτά και το φόρτωμα με συνεχή παιχνίδια των Σιμόες
και Γιόχανσον ανέδειξαν στην ουσία τον Βάργκας σε πολυτιμότερο παίκτη και
σκόρερ της ομάδας, αφού πέτυχε το γκολ της νίκης και στα τρία εντός έδρας
ντέρμπι της κανονικής περιόδου με ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό χωρίς μάλιστα
να πιάσει σε κανένα παιχνίδι εντυπωσιακή απόδοση. Συνεπώς η ΑΕΚ εμφανίζει
τεράστιο έλλειμμα στην μεσοεπιθετική της γραμμή, κάτι που πρέπει να βελτιώσει
άμεσα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επίσης, η άμυνα, αν και κουτσά-στραβά
τα έβγαλε πέρα με αξιοπρέπεια, δεν είναι από εκείνες που λες ότι σου εμπνέει
τυφλή εμπιστοσύνη. Άμυνα ομάδας που θέλει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και
δέχεται σε τρία παιχνίδια 10 γκολ δεν την λες και ατσάλινη. Απαραιτήτως
ενίσχυση, λοιπόν, σ' αυτές τις δύο γραμμές. Άμυνα και κυρίως επίθεση, τόσο στην
κορυφή της, όσο και στα άκρα της.
Πάνω κι από την ενίσχυση σε έμψυχο αγωνιστικό δυναμικό η ΑΕΚ
έχει ανάγκη από έναν προπονητή που να τα… έχει βαριά και που θα αναλάβει να
οργανώσει ένα τμήμα με στεγανά, που θα δουλεύει -και ο ίδιος και το τμήμα- πολύ
σκληρά και θα μιλάει ελάχιστα, μαθαίνοντας και στους παίκτες του να δείχνουν με
πράξεις μέσα στο γήπεδο την πρόοδό τους και όχι κάνοντας δηλώσεις όπου θα
επισημαίνουν τις αδυναμίες τους που πρέπει να διορθώσουν δουλεύοντας.
Η φετινή… τετράδα προσπάθησε, έκανε σωστά τη δουλειά της αλλά
είχε και τα τρωτά της σημεία. Ο Δέλλας στην πρώτη δύσκολη στιγμή πήρε μια λάθος
απόφαση η οποία διέγραψε δουλειά δυόμιση χρόνων. Εκείνη η αλλαγή του Σιμόες στο
Καραϊσκάκης με το σκορ από το 0-1 να
πηγαίνει με συνοπτικές διαδικασίες στο 0-4, τον εξοστράκισε από την ομάδα και
του στέρησε την ευκαιρία να εξελιχθεί σε προπονητή-σύμβολο ο οποίος θα ήταν εκείνος
που θα έδρεπε τους καρπούς του "Ήρθαμε", κάτι για το οποίο μέχρι
εκείνη τη στιγμή είχε κοπιάσει πολύ. Μετά μας τα χάλασε ακόμα περισσότερο, αφού
φεύγοντας από την ΑΕΚ και πηγαίνοντας στον Ατρόμητο, μόλις τέθηκε αντίπαλος της
ΑΕΚ στο κύπελλο και όταν η καινούρια του ομάδα αποκλείστηκε από την
προηγούμενη, άνοιξε το στόμα του και έφτυσε τις ψόφιες ακρίδες που μάλλον
κρατούσε καλά κρυμμένες στο στομάχι του από τη μέρα που απομακρύνθηκε από τον
δικέφαλο. Λάθος που ίσως του στοιχίσει τον αποκλεισμό από οποιαδήποτε
μελλοντική συνεργασία με την ομάδα που τον ανέδειξε τόσο σαν ποδοσφαιριστή όσο
και σαν προπονητή.
Ο Πογέτ που τον αντικατέστησε ήταν άλλου παππά ευαγγέλιο. Καλός
προπονητής μα και καβαλημένος, ανέλαβε μια ομάδα που δεν είχε χτίσει ο ίδιος και
σίγουρα βελτίωσε αρκετά πράγματα στον αγωνιστικό τομέα. Είχε θέμα σε ζητήματα
ψυχολογίας των παικτών του και σωστής διαχείρισης του έμψυχου υλικού. Επίσης διακατεχόταν
από μια μονομανία με τους λάτιν ποδοσφαιριστές τους οποίους μόνιμα ευνοούσε σε
βάρος των Ελλήνων. Σχεδόν έκαψε τον Μάνταλο ο οποίος με την αποχώρησή του
αναστήθηκε και έγινε ο ηγέτης που είδαμε στον τελικό και στα πλέι οφ. Επίσης αχρήστεψε
τον Ανέστη, απέφευγε να χρησιμοποιεί τον Πλατέλλα και τον Τζανετόπουλο, ενώ
ανέλαβε να φέρει δανεικό τον Ζουκουλίνι του οποίου την αξία δεν καταφέραμε να
δούμε. Τελικά έφυγε με πολύ άσχημο τρόπο αφού συμπεριφέρθηκε σαν κοινός φραγκοφονιάς
κάνοντας εκβιασμό στην ομάδα και στον Δημήτρη Μελισσανίδη με τον οποίο άφησε να
διαπραγματευτεί ο μάνατζέρ του απαξιώνοντας να παρευρεθεί προσωπικά στις διαπραγματεύσεις.
Ο Στέλιος Μανωλάς, που αποδείχτηκε ο άνθρωπος των ειδικών
αποστολών για την ΑΕΚ και τις δύο φορές που κλήθηκε να αναλάβει τις τύχες της ομάδας,
κατάφερε να ολοκληρώσει με επιτυχία την αποστολή του. Τη δεύτερη μάλιστα κατακτώντας
το κύπελλο Ελλάδας, τον πρώτο τίτλο της ομάδας μετά τον υποβιβασμό και την
επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία, μια επιτυχία που θα τον συνοδεύει για πάντα
και που τον κατατάσσει, εκτός από το πάνθεον των ιερών τεράτων που αγωνίστηκαν
στην ομάδα και σ' αυτό με τους τιτλούχους προπονητές που την οδήγησαν στα
μονοπάτια της δόξας. Μελανό σημείο η "εγκατάλειψη" της ομάδας στα
πλέι οφ προς χάρη μιας πρόσκαιρης αδιαθεσίας που δεν δικαιολογούσε τόσο μακρόχρονη
απουσία. Στην ουσία ο Στέλιος διαφύλαξε τον εαυτό του από μια ενδεχόμενη αποτυχία
στην κατάληψη της πρώτης θέσης των πλέι οφ (πράγμα που συνέβη) και που θα
μείωνε την επιτυχία της κατάκτησης του κυπέλου.
Αντίθετα, ο Νίκος Παναγιωτάρας, που ανέλαβε να σηκώσει αυτό το
βάρος, αξίζει πολλά συγχαρητήρια επειδή δεν φοβήθηκε σε κανένα παιχνίδι,
κατέβασε τους καλύτερους που είχε στη διάθεσή του και παρόλο που την ομάδα την
έπληξαν ατυχίες τραυματισμών και σκοπιμότητες τιμωριών (Σιμόες, Βάργκας, Μπαρμπόσα,
Τζιμπούρ, Πέκχαρντ, Άρθο) και στην ουσία έμεινε χωρίς κανέναν επιθετικό και με
την κούραση να έχει τσακίσει όλους τους παίκτες, έπαιξε στα ίσια όλα τα
παιχνίδια και εξάντλησε όλες τις πιθανότητες που αναλογούσαν στην ομάδα για να
πετύχει αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Γι' αυτό και ο κόσμος χάρισε στον ίδιο και
στους παίκτες το πιο ζεστό του χειροκρότημα αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με
τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, τότε που όλα πια μαθηματικά είχαν τελειώσει.
Στον τομέα της διαιτησίας είχαμε και πάλι τις απαραίτητες
χειρουργικές επεμβάσεις ακριβείας, κυρίως στα παιχνίδια εκείνα που το
αποτέλεσμά τους έκρινε το μέλλον του… Ολυμπιακού! Τι εννοώ: Αν η ΑΕΚ έπαιρνε
την ευκαιρία που της άξιζε, να διεκδικήσει την είσοδό της στους ομίλους του
Τσάμπιονς Λιγκ και κατάφερνε να προκριθεί, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα
στερούσε από τον Ολυμπιακό το μάρκετ πουλ. Είναι η μόνη ομάδα που οι γαύροι
φοβόντουσαν και υπολόγιζαν γι' αυτό και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για
να αποτρέψουν την κατάκτηση της πρώτης θέσης των πλέι οφ από την ΑΕΚ. Βέβαια,
για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, σε αρκετά ματς φέτος η διαιτησία έδειξε να
λαβαίνει το μήνυμα της αποκαθήλωσης της μέχρι σήμερα κρατούσας κατάστασης και
την μετάβαση στην πολυπόθητη "επόμενη μέρα", κατά την οποία όσοι δεν
γίνουν κοινωνοί αυτού του μηνύματος θα σφυρίζουν τις αναχωρήσεις των τρένων, όπως
τους διεμήνυσε ακριβολογώντας ο εκκαθαριστής της σαπίλας του κατεστημένου που έχει
αρχίσει ήδη να αποσυντίθεται.
Στο μπάσκετ οι μάχες με τον Άρη στην αρχή επανέφεραν τον
εκνευρισμό, όταν η ομάδα συνέχισε να επαναλαμβάνει σαν απροσάρμοστη τις εγκληματικές
αβλεψίες προηγούμενων εμφανίσεων και από εκεί που έφτανε να προηγείται με
διαφορές της τάξης των 14 και των 17 πόντων, στο τέλος να χάνει τα παιχνίδια
στο τελευταίο τρίλεπτο, λες και έβγαιναν στο κέντρο της αρένας λιοντάρια
εναντίων ανυπεράσπιστων χριστιανών κορασίδων στις οποίες και τελικά επιτίθεντο
και τις κατασπάραζαν.
Όλο αυτό το σκηνικό κατάφερε η ομάδα να το ανατρέψει και μάλιστα
όχι μία και δύο αλλά τρεις φορές (!) κατακτώντας πανάξια την 3η θέση του
πρωταθλήματος η οποία εξ αρχής φάνηκε ότι δικαιωματικά της ανήκει. Καλή ομάδα ο
Άρης με κύριο πλεονέκτημα έναντι των άλλων διεκδικητών -και κυρίως της ΑΕΚ- τον
καταπληκτικό κόσμο του που όλοι ομολογουμένως τον ζηλέψαμε. Αν η ΑΕΚ είχε
παρόμοια στήριξη από τον δικό της κόσμο θα ήταν σήμερα η πρώτη δύναμη στο
ελληνικό μπάσκετ. Καλούτσικη ομάδα και ο ΠΑΟΚ αλλά η ΑΕΚ ήταν σαν ομάδα
καλύτερη και από τους δύο, παρόλο που εμφάνισε τόσες παιδικές αρρώστιες που σε κάποιες
στιγμές θύμισαν στον κόσμο της εποχές πανδημίας!
Το παρήγορο είναι πως η ΑΕΚ έφτασε εκεί που έφτασε περνώντας από
σαράντα κύματα, αλλάζοντας ούτε που θυμόμαστε πόσους ξένους αφού χάσαμε το
μέτρημα και καταλήγοντας να παίζει στα πλέι οφ χωρίς τον καλύτερο παίκτη της
τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη, που τέθηκε νοκ άουτ και μπήκε στο χειρουργείο.
Και στο μπάσκετ χρειάζεται να αλλάξουν πολλά πράγματα αν η
διοίκηση θέλει πραγματικά να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να καταστήσει την ΑΕΚ
διεκδικήτρια ενός τίτλου. Και εδώ οι παίκτες αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια
για τις προσπάθειες που κατέβαλλαν και μέσα από τόσες αντιξοότητες κατάφεραν να
προσπεράσουν τον Άρη και να κατακτήσουν πανάξια την τρίτη θέση, αφήνοντας τους κιτρινόμαυρους
της συμπρωτεύουσας να σκούζουν σπαρακτικά από την τέταρτη θέση στην οποία
βρέθηκαν τελικά να αντικρίζουν την πλάτη της Ένωσης.
Ελπίζοντας η νέα σεζόν να φέρει τα καλύτερα για την κιτρινόμαυρη
οικογένειά μας αποχαιρετάμε τη σεζόν 2015-16 με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχοντας
κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας στο ποδόσφαιρο και με την ποδοσφαιρική ομάδα αλλά
και την ομάδα μπάσκετ έτοιμες να ανοίξουν τα φτερά τους στις ευρωπαϊκές
διοργανώσεις. Καλό καλοκαίρι σε όλους…
