Αναρωτιέμαι
αν υπάρχει φίλος της ΑΕΚ που να μην πάσχει από κατάθλιψη. Αυτή η ομάδα την κουβαλάει
στο αίμα της την αρρώστια. Και σε καλές και σε κακές περιόδους κάτι θα συμβεί
και θα μας ρίξει όλους στα πατώματα. Έκανα υπομονή και δεν έγραψα αυτές τις μέρες
γιατί η συσσωρευμένη πίκρα ήταν τόση που ίσως με οδηγούσε σε υπερβολές. Και όπως
είναι γνωστό τα γραπτά μένουν. Η φετινή χρονιά, αν και ξεκίνησε αρκετά
αισιόδοξα, μας επιφύλασσε πολύ άσχημο τέλος. Και δεν είναι που βλέπαμε να χάνεται
ο ένας στόχος μετά τον άλλο σε όλα τα αθλήματα, είναι ο τρόπος που συνέβαινε
αυτό. Γιατί μη μου πει κανείς ότι περίμενε κάτι περισσότερο στο μπάσκετ από την
κατάληψη της 4ης θέσης. Δεν γίνεται όμως ρε παλικάρια μου που βρήκατε θέση στο
ρόστερ αυτής της ομάδας να μας ρίχνετε τέτοιο γκάστρωμα σε κάθε κρίσιμο φετινό
παιχνίδι. Μα σε όλα; Να τα έχετε στο τσεπάκι σας προηγούμενοι με 15, 16 και 17
πόντους διαφορά στις τρεις πρώτες περιόδους και να τα χάνετε όλα πάντα στα
τελευταία γαμημένα λεπτά! Πιο λούζερς πεθαίνετε μάγκες μου!
Τα ίδια
στραπάτσα όμως γνώρισε και η ομάδα ποδοσφαίρου, που ξεκίνησε τον Γενάρη φορτσάτη
με 8 συνεχόμενες νίκες έχοντας μάλιστα δεχτεί μόνο ένα γκολ και ξαφνικά έγινε
περίγελος της κάθε Καλλονής και του κάθε χάλια Κομπότη. Τα ίδια σκατά και στην
Κ20, Κ17, Κ16, Κ15, στο ανδρικό βόλεϊ, στο γυναικείο βόλεϊ, στο χάντμπολ, ακόμα
και στο ποδόσφαιρο σάλας! Πώς να γελάσει το πικραμένο χειλάκι του ΑΕΚτζή όταν
τρώει τη μία καρπαζιά πίσω από την άλλη; Πώς να τολμήσει να βγει από το σπίτι
του; Πώς να αντιμετωπίσει τη διαρκή καζούρα των γνωστών του; Ακόμα και αυτή η
πονεμένη ιστορία του γηπέδου της ΑΕΚ έχει καταντήσει μια ψυχοφθόρα διαδικασία
χωρίς αντίκρισμα. Χαμόγελο πουθενά στον ορίζοντα για τον ταλαίπωρο τον ΑΕΚτζή.
Και σα να μη τον έφταναν όλα αυτά τον ΑΕΚτζή έχει απέναντί του και τους εξυπνάκηδες
συνάρρωστούς του με τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις να του τριβελίζουν το
κεφάλι. Εκεί που πάει να βγάλει την πίκρα του έρχονται οι από 'δω και του
αρχίζουν το τιτίβισμα:
"Ντροπή
ρε μίρλα να γκρινιάζεις συνέχεια. Έπρεπε να μην έχουν εμφανιστεί ο Μελισσανίδης
με τον Αγγελόπουλο και η ποδοσφαιρική ομάδα να τριγυρίζει στα χωράφια της Γ'
κατηγορίας ενώ η ομάδα μπάσκετ να παίζει στα αλώνια της Α2".
Και τι πρέπει
να κάνουμε δηλαδή ρε παλικάρια κατά τη γνώμη σας; Να τους πούμε και ευχαριστώ
που έφτιαξαν ομάδες της πλάκας οι οποίες τρώνε ξύλο από τον κάθε πικραμένο και
να είμαστε και ευχαριστημένοι που επιστρέψαμε για να μας πλακώνουν στα
χαστούκια οι αιώνιοι αντίπαλοί μας; Τουλάχιστον στις πιο μικρές κατηγορίες το
παίζαμε και λίγο γαμάω αφού συνήθως -όχι πάντα- κερδίζαμε τους πιτσαδόρους και τους
παρκαδόρους που βρίσκαμε αντιπάλους.
Τότε πετάγεται
η άλλη κατηγορία και αρχίζει το δικό της το βιολί:
"Να
φύγουν όλοι ρε! Να αφήσουν την ΑΕΚ ήσυχη! Αυτοί έχουν καβούρια στις τσέπες και
μια ζωή θα βλέπουμε την πλάτη του χοντρού!".
Ώπα κι εσείς ρε
μεγάλοι. Να φύγουν, ωραία, και ποιοι να έρθουν; Ο Αδαμίδης και ο Δημητρέλλος στο
ποδόσφαιρο και ο Καραμανλής με τον Γεωργαντζόγλου στο μπάσκετ; Ή μήπως να
αρχίσουμε να μετράμε πάλι επενδυτές; Αντέχετε εσείς άλλους Κοζώνηδες και
Βιντιάδηδες; Όχι, ας μη τρελαινόμαστε. Τα πράγματα φυσικά και δεν είναι εύκολα
κι απλά. Ο Μελισσανίδης δεν θα ανταγωνιστεί τον Μαρινάκη σε οικονομικό επίπεδο.
Σε επίπεδο ΕΠΟ ίσως να ανακατέψει κάπως τα πράγματα αλλά αν δεν αποφανθούν τα
δικαστήρια εναντίον του χοντρού μη περιμένετε να αλλάξει θεαματικά τίποτα. Ούτε
καν τον Σαββίδη δεν θα ανταγωνιστεί οικονομικά. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Με τον
Αλαφούζο θα κονταροχτυπιέται για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια τουλάχιστον για τις
θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη και φέρνουν κάποια λίγα φραγκάκια. Το γήπεδο
έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά για να φτάσει η άγια εκείνη ώρα που θα μπει η
ομάδα μέσα. Ο Αγγελόπουλος δεν θα γίνει ποτέ Γιαννακόπουλος ούτε θα καταφέρει να
συναγωνιστεί τα συνεπώνυμά του αφεντικά του γαύρου. Τα υπόλοιπα τμήματα της ΑΕΚ
θα περάσει τουλάχιστον μια τριετία για να εξυγιανθούν και να επιστρέψουν χωρίς
χρέη ώστε να μπορέσουν να ξαναγίνουν ανταγωνιστικά.
Τότε τι
προσδοκούμε σαν φίλαθλοι; Είπαμε. Όχι πολλά πράγματα. Μη παραμυθιαζόμαστε. Αφού
είμαστε ψαγμένοι οπαδοί, τι το βασανίζουμε; Τρέφαμε τις αυταπάτες ότι διαθέταμε
ένα αξιοπρεπές ρόστερ στο ποδόσφαιρο και με τρεις-τέσσερις προσθήκες εγνωσμένης
αξίας παικτών θα μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε του χρόνου τον γαύρο. Δυστυχώς
δεν διαθέτουμε τίποτα τέτοιο αφού κι αυτοί πάνω στους οποίους είχαμε στηρίξει τις
ελπίδες μας αποδείχτηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας. Από την αρχή
ποδοσφαιρική ομάδα δεν γίνεται να χτίσει ούτε ο Αμπράμοβιτς, οπότε ας το
πάρουμε αλλιώς για να μη βρούμε.
Βασικά αν ο
Μελισσανίδης αποφασίσει να μη μείνει και φέτος παρατηρητής των πραγμάτων θα
πρέπει να σπεύσει να βρει λύση στο θέμα του προπονητή επιλέγοντας κάποιον που
να μπορεί να δουλέψει με μία ομάδα που θα απαρτίζεται από ταλαντούχους
ποδοσφαιριστές και κάποιους άλλους που με δουλειά θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν. Το
Α και το Ω θα πρέπει να είναι ο προπονητής για την ομάδα. Μετά ας φέρει παίκτες
που δεν θα είναι πρώτα ονόματα αλλά θα έχουν μπροστά τους δρόμο να διανύσουν
ώστε να γίνονται διαρκώς καλύτεροι καθώς θα δένουν με το υπόλοιπο σύνολο. Πιο
τρελά πράγματα ας μην ονειρευόμαστε. Και κυρίως ας απομακρύνει τους υπερτιμημένους
που βρέθηκαν στην ΑΕΚ από ευτυχή για εκείνους συγκυρία και αντί να βάλουν το
κεφάλι κάτω και να δουλέψουν για να εξελιχτούν θεώρησαν ότι η ΑΕΚ κρέμεται από
τα κάκαλά τους και έγιναν τζάμπα μάγκες χωρίς να αξίζουν μία.
Στο μπάσκετ ο Αγγελόπουλος πρέπει κάποια στιγμή να μάθει. Τι στο
δαίμονα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα, λένε.
Εμείς έχουμε φτάσει στο… εικοσιπέντε και την κακή, ψυχρή και ανάποδή μας μέρα
και μυαλό δεν λέμε να βάλουμε. Εννοείτε πως πιστεύουμε ότι αγαπάει την ΑΕΚ
περισσότερο από τον καθένα μας. Το φάρμακο όμως πρέπει να βρίσκεται στη βαθιά
τομή που πρέπει να επιχειρήσει σε ό,τι αφορά τους άμεσους συνεργάτες του. Και
κυρίως πρέπει να απομακρύνει άμεσα όσους έχουν την ευθύνη της στελέχωσης του
ρόστερ και κυρίως της επιλογής ξένων παικτών. Η ΑΕΚ πρέπει να διέπεται από
σοβαρότητα η οποία απαιτείται να είναι το σήμα κατατεθέν της. Δεν είναι δυνατόν
να γίνεται άσυλο κάθε απροσάρμοστου έγχρωμου γυρολόγου που περιφέρεται ανά την
υφήλιο, περισσότερο δημιουργώντας προβλήματα στις ομάδες που του ανοίγουν την πόρτα
τους παρά προσφέροντάς τους την βοήθειά του…
