Μπάσκετ
Αν
κάποιος μας έλεγε πριν από δύο με τρία χρόνια ότι το 2018 Ολυμπιακοί και
Παναθηναϊκοί θα κάθονται στους καναπέδες τους και θα παρακολουθούν την ΑΕΚ να
κατακτάει έναν ευρωπαϊκό τίτλο, ενώ την ίδια χρονιά θα έχει σηκώσει το κύπελλο
Ελλάδος νικώντας στον τελικό τον Ολυμπιακό και έχοντας προηγουμένως αποκλείσει
τον Παναθηναϊκό, το λιγότερο που έπρεπε να περιμένει ήταν ένα ξεγυρισμένο… φατούρο!
Κι όμως, η ΑΕΚ τα κατάφερε και σήκωσε και τους δύο αυτούς τίτλους σε μια χρονιά
μάλιστα που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι διέθετε το ιδανικό ρόστερ για
τέτοιο επίτευγμα.
Και
εδώ όμως το σύνδρομο της καρδάρας και του χυμένου γάλακτος παραμένει ολοζώντανο
όπως σε κάθε τμήμα του τεράστιου οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ. Η ήττα από τον
Παναθηναϊκό με 30 πόντους έπεσε κάπως βαριά στον κόσμο αλλά η δικαιολογία που
υπάρχει και είναι πέρα για πέρα αληθινή είναι ότι η ομάδα άδειασε κυριολεκτικά
μετά την υπερπροσπάθεια της Ευρώπης και το είδαμε και στις πρώτες -και τελευταίες-αναμετρήσεις των πλέι οφ όπου έχασε μέσα και έξω από τον ΠΑΟΚ και τελείωσε γι' αυτήν η χρονιά. Θα ήταν ίσως
υπερβολή να περιμένουμε από αυτή την ομάδα να κάνει την υπέρβαση και να
αναζητήσει την διάκριση και στο πρωτάθλημα. Είχε φανεί ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν
εφικτό από τις πολλές ήττες που είχε κάνει φέτος απέναντι σε ομάδες μικρότερης
δυναμικότητας. Στην προσπάθεια να μην αποπροσανατολιστεί από τον μεγάλο στόχο της
κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ με τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την μαγική
κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης το 1968, η Βασίλισσα θυσίασε το καλό
πλασάρισμα στο πρωτάθλημα. Ήταν κάτι που έγινε συνειδητά και το ήξεραν στην ΑΕΚ
από την αρχή της προσπάθειας.
