Ευθύνες και αποχαιρετισμός

Εγώ νομίζω ότι το πράγμα στράβωσε από τον τρόπο που χάθηκε το περσινό πρωτάθλημα. Εκείνη η ήττα στην Τούμπα με ανατροπή στα τελευταία λεπτά προκάλεσε ένα σοκ. Έτσι, αφήσαμε τις τύχες μας στα χέρια του Άρη που δεν κατάφερε να βάλει ένα γκολ στον ΠΑΟΚ (αχ ρε Ανσαριφάρντ) και προσγειωθήκαμε ανώμαλα.

Στη συνέχεια ακολούθησε η περσινή κωμικοτραγική προετοιμασία μιας ΑΕΚ που δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που θα κατέβαινε να παίξει στην Ευρώπη και στο πρωτάθλημα. Σειρά πήραν τα μεταγραφικά λάθη που μας οδήγησαν στα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια χωρίς σέντερ φορ και η συνέχεια ήταν ανάλογη. Ένα ακόμα σοκ ήταν η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος από το πουθενά. Μας το φύλαγε σαν έκπληξη ο Μελισσανίδης, πάνω που η ομάδα ήταν από κάθε άποψη έτοιμη να πετάξει. Με δικιά της γηπεδάρα, χωρίς χρέη, με προπονητή που στην πρώτη του χρονιά έφερε το νταμπλ και με δηλώσεις, μη τις ξεχνάμε, του τίγρεως ότι τώρα πια θα τους φάμε όλους. Μία που το είπε και μία που την κοπάνησε από την πίσω πόρτα.

Φτάσαμε στον Γενάρη για να ολοκληρωθούν οι... ομορφιές. Χωρίς απόκτηση δεύτερου φορ, χωρίς απόκτηση αριστερού μπακ, διώχνοντας παίκτες που σίγουρα μπορούσαν να βοηθήσουν μέχρι το καλοκαίρι (Τσούμπερ, Άμραμπατ, Γαλανόπουλος) και με παίκτες που ήρθαν στη θέση τους με βαρύ βιογραφικό αλλά όχι με βαριά... κάκαλα, όπως ελπίζαμε. Ε, δεν ήθελε και πολύ να έρθει και η καταστροφή. Ποιοι ευθύνονται για όλα αυτά; Δεν είναι άγνωστοι Χ, έχουν όλοι ονοματεπώνυμα.

Πρώτος και κορυφαίος ο Μελισσανίδης για τον τρόπο που την έκανε. Δεύτερος ο Ηλιόπουλος που αν και άσχετος με το αντικείμενο επιχείρησε να περάσει έναν δικό του τρόπο διοίκησης που ξένισε τους πάντες. Στη συνέχεια ο Αλμέιδα με τις εμμονές του και τις λάθος επιλογές του. Και ασφαλώς οι παίκτες που είχαν εμφανίσει μια νοοτροπία συνταξιούχων που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πάνε να πιουν το καφεδάκι τους και να παίξουν την πρέφα τους.

Ματίας Αλμέιδα, ζήσαμε πολλά μαζί σου. Πήραμε το νταμπλ μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Αποκτήσαμε ταυτότητα σαν ομάδα και από εκεί που είχαμε να νικήσουμε σε ντέρμπι επί 40 σερί αγώνες γίναμε το φόβητρο όλων στα μεγάλα παιχνίδια. Τουλάχιστον τις δύο πρώτες χρονιές. Έφερες έναν καινούριο αέρα στην ΑΕΚ. Πέρασες τη δικιά σου φιλοσοφία. Έγινες αγαπητός σε φίλους και σε εχθρούς.

Τα πράγματα αλλάζουν κάποια στιγμή. Τίποτα δεν μένει άφθαρτο για πάντα. Ήρθε και η καθίζηση και η ΑΕΚ, παρά το ότι δεν ήταν τόσο τραγική καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν, στα πλέι οφ τα έκανε μαντάρα. Μέσα μου γινόταν μια μεγάλη μάχη. Από τη μία έβλεπα ότι η κατάσταση είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο και πως κι εσύ ο ίδιος δεν αισθανόσουν καλά εδώ που βρισκόσουν. Δεν εξέπεμπες την αισιοδοξία ότι μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα και να το πάρεις από την αρχή αναλαμβάνοντας να χτίσεις μια νέα ομάδα. Δεν μπορούσα να ξέρω και τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν στα Σπάτα, τη σχέση σου με τον Ηλιόπουλο, τον Ριμπάλτα ή ακόμα και αν είχαν διαταραχτεί οι σχέσεις σου με κάποιους παίκτες.

Ειλικρινά, αν έβγαινες και μου εξέφραζες την πεποίθησή σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις και να γίνουν όλα όπως ήταν την πρώτη σου χρονιά στην ομάδα θα ψήφιζα με χέρια και με πόδια να παραμείνεις. Αλλά ήταν φανερό ότι ούτε κι εσύ το πίστευες. Από αυτή την άποψη ίσως είναι καλύτερα που χώρισαν σε αυτό το σημείο οι δρόμοι σας με την ΑΕΚ. Ίσως κάποια μέρα, στο μέλλον, να ωριμάσουν οι συνθήκες και να ανταμώσουμε πάλι όλοι μαζί. Μέχρι τότε σου εύχομαι καλή συνέχεια στην καριέρα σου και να γνωρίσεις τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Θα έχεις πάντα την αγάπη μου και τον σεβασμό μου. Hasta la vista Matias!