Είμαστε μια όμορφη παρέα

ΑΕΚ: Η μόνη ομάδα με εν δυνάμει πρόεδρο και με εν αδυναμία μετόχους! Πάει και το δάνειο της Morgan Stanley, παραπέμπεται στις καλένδες. Άντε και καλά κρασιά. Να δω με τι μετοχές θα κάνουν παιχνίδι στη Γ.Σ. Αλλά θα εξοφληθούν οι παίκτες μέχρι αύριο κι αυτό είναι κάτι.

Στο μεταξύ παίζουμε στη Λάρισα το Σάββατο. Η τοπική ομάδα καίγεται για βαθμούς αφού αν χάσει και από μας θα μυρίσει στον κάμπο έντονα άρωμα Β' Εθνικής. Το θέμα είναι εμείς τι θα κάνουμε. Τουρισμό; Ωραίο μέρος βρήκαμε! Στυλώνεις το βλέμμα στον ορίζοντα και το ψηλότερο σημείο που διακρίνεις είναι το σκαμνάκι τής κυρά Μαριορής στο οποίο ανεβαίνει τα μεσημέρια για να δει αν έρχεται από το χωράφι ο Λιόντας της. Δεν ξέρω αν θα παίξουμε "χαλαρά". Θα με χαλάσει αν το κάνουμε. Κι εσύ κυρία Λάρισα και κύριε Πηλαδάκη μας, ας φρόντιζες να μαγειρέψεις πριν πεινάσεις. Δεν μπορείς να αφήνεις να περνάνε αέρα από εκεί μέσα οι αδερφοί απαταιώνιοι, να σε καθαρίζει σαν το αυγό ο Πανθρακικός και μετά να ζητάς από την ΑΕΚ να παίξει "χαλαρά" για να σωθείς. Η ΑΕΚ έχει ιστορία. Αν παίξει στα ίσια με αυτή τη Λάρισα το διπλό το έχει στο τσεπάκι και με άνεση. Όπως και να γίνει όμως προσωπικά δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από το Χ.

Διαιτητής θα είναι ο Τσινιάρης. Και τι μας νοιάζει; Μήπως και διαφέρει κανένας από τους υπόλοιπους; Από ένα καλούπι πετάγονται όλοι τους κι αν δεν βρεθεί κάποιος μάγκας να το σπάσει και να φτιάξει άλλο από την αρχή ελπίδα δεν έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι άσε το κάθε φερέφωνο τύπου Καραγεωργίου, Δώνη, Τσακίρη, Πανόπουλου να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Τη Δευτέρα τα λένε και την Παρασκευή ψάχνονται ποιος τους σφυρίζει για να ρίξουν τα τηλεφωνάκια τους μπας και πάρουν κανένα σφυριγματάκι. Σε αντάλλαγμα ντε. Που τα είπαν τόσο ωραία την προηγούμενη Δευτέρα.

Στην Ερασιτεχνική και στο μπάσκετ γίνεται πάλι της μουρλής. Διοικητικοί παράγοντες πλακώνονται μεταξύ τους. Έρανος γίνεται για να βρεθούν λεφτά για τις υποχρεώσεις των τμημάτων, ο Κοζώνης περιμένει να εισπράξει τα ασφάλιστρα ζωής από την ασφαλιστική του για να τρέξει να αναλάβει τη διοίκηση, ο Ανατολιωτάκης (αυτή η μεγάλη μορφή, ο ΑΕΚάρχης από την Ιεράπετρα που είχε σχέδιο για κάθε ζήτημα που θα ανέκυπτε στην ομάδα) προσπαθεί να δεσμεύσει τα όποια χρήματα πάρει η ΕΡΑ από την ΠΑΕ για προσωπικό του όφελος σε στιγμές που καίγεται το σύμπαν, ο Φιλίππου κάθεται στο θρόνο του και απολαμβάνει το θέαμα τρώγοντας ποπ κορν και πίνοντας μίλκο, ο Γρανίτσας σκάβει ακόμα στα ιερά χώματα για να μπορέσει να βρει πετρέλαιο και να αποκαταστήσει τη ζημιά που έχει κάνει στην ΑΕΚ για δέκα γενεές (μακάρι να συναντήσει τίποτα Νεφελίμ και να τον πάρουν μαζί τους στο κέντρο της Γης), το βόλεΐ πέφτει θύμα όλων αυτών και οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς τη Β' κατηγορία χωρίς να του αξίζει κάτι τέτοιο, το χάντμπολ το παλεύει αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος τι θα του ξημερώσει και γενικά όλα κυλάνε όμορφα και αισιόδοξα σ' αυτό τον αθλητικό πυρήνα που λέγεται ΑΕΚ και που τον ακολουθούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο.