Προσδοκώ ανάσταση νεκρών

ΑΕΚ-Άντερλεχτ 1-1 (Europa League)

Δύσκολη βραδιά η χτεσινή. Να σιχτιρίσεις ή να χειροκροτήσεις; Να φωνάξεις ή να σκάσεις; Να γελάσεις ή να κλάψεις; Α, ρε ΑΕΚάρα μου, πώς σε κατάντησαν έτσι ρε γαμώτο...

... Η εισαγωγή έχει τους αποδέκτες της στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν. Στο παρόν δεν μπορείς να μην εξάρεις την προσπάθεια. Δεν γίνεται να μη χειροκροτήσεις τη θέληση και το πείσμα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπόλικο δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε για να μπορούμε να γελάμε περισσότερες φορές απ' όσες νιώθουμε την επιθυμία να κλάψουμε ή να βρίσουμε για να εκτονωθούμε.

Εκείνος που είχε τη φαεινή ιδέα να φέρει στην ΑΕΚ τον Έντερ μπορεί ελεύθερα πια να κάνει χαρακίρι στη σέντρα τού ΟΑΚΑ πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Για να δώσει λίγη χαρά live σε όσο περισσότερους ΑΕΚτζήδες μπορέσουν να παρευρεθούν.

Θα έλεγα και για εκείνον που προέκρινε την απόκτηση του Πατσατζόγλου, αλλά το τρύπιο πουγκί μας ή αυτόν μας επέτρεπε να πάρουμε ή την Άννα Διαμαντοπούλου με σπορτέξ. Κι όποιος πει ότι θα προτιμούσε την δεύτερη είναι κακοπροαίρετος.

Καλά, για εκείνους που αποφάσισαν να μη δηλώσουν στη λίστα τού Γιουρόπα Λιγκ τον Γκερέιρο, αλλά να δηλώσουν τον Καλαμιώτη και τον Φροξυλιά, τι να πω. Δεν έχω λόγια.

Όαση στη μαυρίλα μας αυτό το παλικάρι με το 4 στην πλάτη. Εγώ δεν βλέπω κανένα Κώστα Μανωλά όταν παίζει. Τον Στελάρα βλέπω με λίγο πιο φουσκωμένα μαγουλάκια. Όσα λάθη και να κάνει μέσα στον αγώνα αυτό το παιδί, διαθέτει τέτοιο περίσσευμα τσαμπουκά και αγωνιστικότητας που αν είχαμε άλλους δύο στην εντεκάδα με τα δικά του χαρακτηριστικά χτυπούσαμε με άνεση το πρωτάθλημα.

Ο Σάχα όσα κι αν πιάσει δεν μπορεί να καταφέρει να μου πάρει τα lexotanil από την τσέπη. Κάθε που κάνει έξοδο (όποτε συμβεί αυτό) το φυλλοκάρδι μου τρέμει σαν κρουστικό black & decker.

Τον Νταντόμο δεν φτάνει που τον έριξαν απότομα στα βαθιά, ξέχασαν να τον ρωτήσουν αν ξέρει και μπάνιο.

Ο Λαγός ο ταλαίπωρος έσκασε. Όπως οι κανονικοί λαγοί όταν τους ξετρυπώνουν τα κυνηγόσκυλα. Πρέπει να μείνει κάμποσο καιρό στο λαγούμι του για να πάρει ανάσες.

Ο Νασούτι είναι ένας πολύ καλός αμυντικός, για μια ομάδα ένα μόλις κλικ κάτω από το επίπεδο της γνωστής ΑΕΚ. Για την σημερινή ΑΕΚ όμως δεν είναι τελείως περιττός.

Ο Καφές κάνει ό,τι μπορεί και με ηρωικό τρόπο πολλές φορές. Αυτό φτάνει για να τον χαρακτηρίσει κανείς έτσι όπως δεν θα τον χαρακτήριζε αν η ΑΕΚ είχε κάτι από την αίγλη τού παρελθόντος. Χρήσιμο.

Ο Λεονάρντο πάλεψε με τα θηρία σαν θηρίο. Ξέχασε τις ντελικάτες ενέργειες και έπαιξε για το σύνολο.

Ο Γκέντζογλου χαρακτηρίστηκε από πολλούς ο κορυφαίος τής ΑΕΚ και μάλιστα -όπως έλεγαν- κάνοντας την καλύτερη εμφάνισή του φέτος. Για να το λένε οι πολλοί κάτι θα ξέρουν περισσότερο από εμένα που έχω εντελώς αντίθετη άποψη.

Ο Τζιμπούρ πάλευε αλλά και πελαγοδρομούσε ταυτόχρονα. Εξακολουθεί να θέλει περισσότερες από μία μπάλες στον αγωνιστικό χώρο (τη μία εντελώς δική του) για να μπορεί να ξεδιπλώσει με άνεση το ταλέντο του.

Ο Μπλάνκο δεν με χάλασε τόσο όσο τους περισσότερους που άκουσα. Μαχητικός ήταν, άλλαζε πλευρές (ενδεικτικό ότι δύο μεγάλες ευκαιρίες ξεκίνησαν από τα πόδια του, μία από τη θέση τού δεξιού εξτρέμ και μία από εκείνη του αριστερού!) και δεν άφηνε μπαλιά χωρίς να την κυνηγήσει. Εντάξει, έχασε ένα άχαστο αλλά αυτά τα έχει το ποδόσφαιρο. Αν πρέπει να καταδικάσουμε τον Μπλάνκο γι' αυτό που έχασε, τον Γκέντζογλου πρέπει να τον κρεμάσουμε ανάποδα ή οι Βέλγοι τον Λουκάκου πρέπει να τον περάσουν πριονοκορδέλα.

Ντροπή για όσους άνοιξαν το στόμα τους να αποδοκιμάσουν ένα 17χρονο παιδί στο ντεμπούτο του. Τον πιτσιρικά Φροξυλιά. Του μαύρισαν την ομορφότερη μέρα τής ζωής του.

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα και η ΑΕΚ τη δικιά της. Προσωπικά προσδοκώ ανάσταση νεκρών (τραυματιών) και ζωή τού μέλλοντος αιώνος (για να τραβήξουμε κουπί μέχρι εκεί που μας παίρνει). Αμήν...