Το δις αποτυχημένο πέρασμα του Λυμπερόπουλου από τη θέση του τεχνικού διευθυντή, η επιμονή στο πρόσωπο του Βράνιες για την ευαίσθητη θέση του στόπερ, η επιστροφή του Κλωναρίδη, τα πήγαινε έλα του Χιμένεθ και του Αραούχο, η εσωτερική λύση που ακούει στο όνομα Κωστένογλου κάθε που το πράγμα στράβωνε με κάποιον προπονητή, είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις της εμμονής που δείχνει ο Δημήτρης Μελισσανίδης με συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία σε τελική ανάλυση δεν κατάφεραν να αλλάξουν ποτέ το μίζερο πρόσωπο που επιδεικνύει η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση την πρωταθληματική χρονιά του 2018 με τον Μανόλο Χιμένεθ στο τιμόνι της.
Από την άλλη κανείς δεν ξεχνάει τα κουσούρια που κουβαλούσαν παίκτες που ήρθαν στην ΑΕΚ σαν κομβικοί, οι οποίοι υποτίθεται θα της προσέδιδαν ποιότητα και θα κατάφερναν να της αλλάξουν την εικόνα προς το καλύτερο. Να θυμηθούμε τον Αραούχο, που την πρώτη φορά ήρθε δανεικός στην ΑΕΚ μετά από μεγάλο παράπτωμα στο οποίο είχε υποπέσει στην Ισπανία όπου είχε συλληφθεί να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. Στο τελευταίο του πέρασμα, πάλι σαν δανεικός, δεν κατάφερε να πείσει και γι' αυτό δεν προχώρησε η μεταγραφή του. Επίσης ο Λιβάγια, για τον οποίο δαπανήθηκαν 2 εκατομμύρια, ήταν ήδη αρνητικά προβεβλημένος για τον παράξενο χαρακτήρα του και τα προβλήματα που δημιουργούσε στις ομάδες που έπαιζε και τα οποία στάθηκαν εμπόδιο για να κάνει μια μεγάλη διεθνή καριέρα. Και στην ΑΕΚ ο κανόνας επιβεβαιώθηκε και δεν αποτέλεσε εξαίρεση αφού ο Κροάτης την κρέμασε αρκετές φορές με τις ανόητες και παρορμητικές συμπεριφορές του. Μία από τα ίδια ο Βράνιες, ο οποίος, εκτός όλων των άλλων τραγικών που είχε κάνει όσο έπαιζε στην ΑΕΚ, την παράτησε στα κρύα του λουτρού για να επιστρέψει στο Βέλγιο και ενώ ορκιζόταν πίστη στον Δικέφαλο και εκδήλωνε παντού και με κάθε μέσο την ΑΕΚοφροσύνη του. Η ΑΕΚ εκεί όμως, επιμένει να τον φέρει πίσω για τρίτη φορά δείχνοντας ότι δεν εννοεί να βάλει μυαλό, λες και με κάποια παραπάνω χρήματα από εκείνα που θα δαπανήσει για τον Βόσνιο δεν μπορεί να βρει αξιόλογο στόπερ σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η ΑΕΚ έχει αφήσει εποχή σ' αυτά τα 7 χρόνια της επιστροφής της στη Super League, μετά τον ταπεινωτικό υποβιβασμό της στην Γ' κατηγορία και το πέρασμά της από την Β' μέχρι να επιστρέψει. Σχεδόν κάθε χρόνο άλλαζε προπονητή και τεχνικό διευθυντή! Και οι επιλογές σε πρόσωπα υπήρξαν η μία χειρότερη από την άλλη. Τι έφταιξε για όλο αυτό; Μα η εμμονή του Δημήτρη Μελισσανίδη να προχωράει ο ίδιος στις επιλογές προσώπων που εκείνος έκρινε ικανά και που τα εμπιστευόταν.
Προπονητές από το 2013
Από το Απρίλιο του 2013 έως τον Οκτώβριο του 2015 ο Τραϊανός Δέλλας.
Από τον Οκτώβριο του 2015 έως τον Απρίλιο του 2016 ο Γκουστάβο Πογέτ.
Από
τον Απρίλιο του 2016 έως τον Ιούνιο του 2016 ο Στέλιος Μανωλάς.
Από
τον Ιούλιο του 2016 έως τον Οκτώβριο του 2016 ο Τιμούρ Κετσπάγια.
Από
τον Οκτώβριο του 2016 έως τον Ιανουάριο του 2017 ο Ζοζέ Μοράις.
Από
τον Ιανουάριο του 2017 έως τον Ιούνιο του 2018 ο Μανόλο Χιμένεθ.
Από
τον Ιούλιο του 2018 έως τον Φεβρουάριο του 2019 ο Μαρίνος Ουζουνίδης.
Από
τον Φεβρουάριο του 2019 έως τον Ιούνιο του 2019 ο Μανόλο Χιμένεθ.
Από
τον Ιούλιο του 2019 έως τον Σεπτέμβριο του 2019 ο Μιγκέλ Καρντόσο.
Από
τον Σεπτέμβριο του 2019 έως τον Δεκέμβριο του 2019 ο Νίκος Κωστένογλου.
Από
τον Δεκέμβριο του 2019 έως τον Δεκέμβριο του 2020 (μέχρι στιγμής) ο Μάσιμο
Καρέρα.
Τεχνικοί διευθυντές από το 2013
Στέλιος Μανωλάς 2013.
Αρναρ
Γκρέταρσον2013.
Θωμάς
Μαύρος 2013.
Βαγγέλης
Βλάχος 2013.
Ντούσαν
Μπάγεβιτς 2013.
Νίκος
Λυμπερόπουλος 2013 έως 2014.
Μπράνκο
Μιλοβάνοβιτς 2014 έως 2015.
Ντάνιελ
Μαϊστόροβιτς 2015 έως 2017.
Νίκος
Λυμπερόπουλος 2017 έως 2019.
Ίλια
Ίβιτς 2019 έως 2020 (μέχρι στιγμής).
Η παρουσία μέτριων ποδοσφαιριστών με μικρά συμβόλαια που στην πλειοψηφία τους αποκτήθηκαν ως ελεύθεροι ή ως μεταγραφή με μικρό τίμημα από τις ομάδες τους, υπήρξε άλλη μία παθογένεια της ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη σ' αυτά τα 7 χρόνια που έχει αναλάβει τις τύχες της. Στην ΑΕΚ έχει περισσέψει η μετριότητα όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα σε συγκεκριμένες θέσεις όπου ακόμα και σήμερα το πρόβλημά της παραμένει άλυτο.
Στη θέση του τερματοφύλακα, μετά τον εξαιρετικό Σορεντίνο, κανένας άλλος γκολκίπερ δεν πλησίασε καν σε αξία τον Ιταλό. Και μπορεί ο Μπάρκας να έφερε 5 εκατομμύρια στα ταμεία της αλλά μέχρι να καθιερωθεί σαν βασικός στην ΑΕΚ πέρασε από 40 κύματα και υπέπεσε σε αμέτρητες γκάφες. Και μόλις τα κατάφερε να καθιερωθεί, στον ένα χρόνο πάνω έφυγε με μεταγραφή. Τώρα η ΑΕΚ βολοδέρνει με τον ασταθή Τσιντώτα κάτω από τα γκολπόστ της και έχοντας πίσω από αυτόν τον άγνωστο Χ Αθανασιάδη που στη μία και μοναδική φορά που αγωνίστηκε εναντίον της Ζόρια τα μούσκεψε και έφαγε 4 γκολ. Πίσω από αυτούς τους δύο επικρατεί το απόλυτο χάος.
Στη θέση του δεξιού μπακ η ΑΕΚ έχει μείνει στην εποχή του Μπορμπόκη που κοντεύει να την στοιχειώσει. Πόσοι δεν πέρασαν από αυτή τη θέση χωρίς ποτέ κανένας να πείσει ότι αποτελεί κάτι ξεχωριστό. Η τελευταία φουρνιά μάλιστα, αποτελούμενη από τους Μπακάκη, Παουλίνιο και Βασιλαντωνόπουλο έχει συνδέσει το όνομά της μα τα μεγαλύτερα κάζα που έχει γνωρίσει στην πολυετή ιστορία της η ΑΕΚ.
Μία από τα ίδια και στη θέση του αριστερού μπακ όπου μοιάζει να πλανάται πάνω από το γήπεδο το φάντασμα του Μιχάλη Κασάπη. Έκτοτε παρέλασε το απόλυτο μηδέν. Ο Λόπες έκανε μια καλή χρονιά αλλά όχι τίποτα τρομερό, ενώ ο Ινσούα που ήρθε να αντικαταστήσει τον Χουλτ αποδείχτηκε πολύ κατώτερός του.
Στο κέντρο της άμυνας η ΑΕΚ τα τελευταία 7 χρόνια έφερε έναν παικταρά, τον Τσιγκρίνσκι, που όμως όπως προείπαμε ανήκε στην κατηγορία των κορεσμένων ποδοσφαιριστών με πολύ σοβαρά θέματα παλιών τραυματισμών και εξασθενημένο μυϊκό σύστημα. Έμπειρος μεν, αλλά με περιορισμένη προσφορά λόγω της αδυναμίας του να ξεπερνάει τους συχνούς τραυματισμούς του, πράγμα που επιφέρει και μεγάλες διακυμάνσεις στην απόδοσή του στα παιχνίδια που τα καταφέρνει να παίζει. Από εκεί και πέρα μόνο ο Βράνιες είχε τις ποδοσφαιρικές ικανότητες που απαιτεί η θέση αλλά δυστυχώς δεν διέθετε και το ανάλογο μυαλό για να τις αξιοποιήσει. Όλοι οι υπόλοιποι που παρέλασαν, συμπεριλαμβανομένων και των τωρινών Ντεντελτσεάρου, Χνιντ και Σβάρνα, αποτελούν στην καλύτερη των περιπτώσεων μετριότητες και στη χειρότερη επικίνδυνες λύσεις.
Στα χαφ λείπει ο παίκτης βαρόμετρο που θα αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Φλατ επίπεδο και μακράν εκείνου που απαιτεί ο σκληρός ανταγωνισμός και κατ' επέκταση ο πρωταθλητισμός οι περιπτώσεις των Γαλανόπουλου, Σιμόες, Κρίστιτσιτς, Σαμπανάτζοβιτς. Με προσφορά αλλά όχι αυτή που θα περίμεναν στην ΑΕΚ, ο Σιμάνσκι. Καλός για τον ρόλο που έχει επιλεγεί αλλά σαφώς με ταβάνι ο Σάκχοφ. Ο Μάνταλος έχει καλά στοιχεία αλλά δεν είναι ηγέτης και πάντως χωρίς βοήθειες από συμπαίκτες ανάλογης ή μεγαλύτερης κλάσης από την δική του, δεν μπορεί να ξεχωρίσει και να προσφέρει αγωνιστικά.
Στην επίθεση, αν και δείχνουν κάπως καλύτερα τα πράγματα, δεν είναι και εκεί ιδανικά. Ο Αλμπάνης είναι αρκετά σοφτ για μια ΑΕΚ που θέλει να πρωταγωνιστήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο Λιβάγια έχει τα δικά του θέματα και τα αναλύσαμε πιο πάνω και μάλλον δείχνει και λίγο επαναπαυμένος αφού δύσκολα θα βρισκόταν άλλη ομάδα στην Ευρώπη που να ανέχεται τα κατά καιρούς τερτίπια του και τις θεαματικές μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Ο Γκαρσία είναι η ακριβότερη μεταγραφή της ΑΕΚ και από μόνος του δείχνει την κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει η ομάδα την τελευταία 7ετία για να μπορέσει να βγει από την εσωστρέφειά της στη λεωφόρο των επιτυχιών. Και ο Τάνκοβιτς επίσης είναι μια πολύ καλή περίπτωση που θα έπρεπε ο προπονητής να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού. Ο Ανσαριφάρντ από την πλευρά του είναι φορ μεγάλων αξιώσεων αλλά θέλει συμπαίκτες να μπορούν να τον τροφοδοτούν βάζοντας από κάτω τους τον εγωισμό τους. Ο Ολιβέιρα ίσως είναι καλύτερα να αποχωρήσει τον Γενάρη έναντι κάποιου αξιοπρεπούς τιμήματος και η ΑΕΚ να αναζητήσει μια καλύτερη λύση για τη θέση του. Ο νεαρός Μαχαίρας πρέπει αδιαμφισβήτητα να στηριχθεί και να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Είναι νέο παιδί κι έχει όλο το μέλλον μπροστά του.
Βλέπουμε με βάση τα ανωτέρω τα λάθη που προκλήθηκαν λόγω νοοτροπίας και μαζεύτηκαν στην ΑΕΚ αγωνιστικές μετριότητες που αδυνατούν κάτω από τις οδηγίες οποιουδήποτε προπονητή να συγκροτήσουν αξιόμαχη ομάδα που θα καταστεί ανταγωνιστική έναντι των βασικών αντιπάλων της. Καλά-καλά δεν μπορεί να γίνει ανταγωνιστική η ΑΕΚ ακόμα και έναντι μετριότατων και κατώτερων αντιπάλων. Έχει υποστεί διασυρμούς που ποτέ άλλοτε δεν βίωσε στην ιστορία της τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Αγνοεί τι θα πει νίκη σε ντέρμπι κι αυτό έχει προκαλέσει μια μετάλλαξη του DNA της ομάδας που αρκείται στα εύκολα, δεν διεκδικεί, δεν παλεύει, δεν μάχεται, δεν πεθαίνει στο γήπεδο και αποδέχεται με μεγάλη ευκολία την αποτυχία, την ήττα ακόμα και τον εξευτελισμό. Να με συγχωρούν όλοι εκεί στη διοίκηση ή στο ποδοσφαιρικό τμήμα αλλά αυτό δεν είναι ΑΕΚ!
Η ΑΕΚ θα έπρεπε να έχει ρίξει το βάρος της στο να αποκτήσει 5 παικταράδες πρώτης γραμμής, έναν σε κάθε θέση. Μεγάλο τερματοφύλακα ιδανικά ξένο, κορυφαίο στόπερ, μεγάλο αμυντικό χαφ εγνωσμένης αξίας, επιτελικό μέσο μπαλαδόφατσα και έναν επιθετικό κίλερ που να παίζει δίπλα στον Ανσαριφάρντ και να έχει το γκολ στο τσεπάκι του.
Από εκεί και πέρα απαιτούνται δύο εξτρέμ ξυράφια να παίζουν με μεγάλη ευκολία στη γραμμή και να μπορούν να συγκλίνουν. Τον έναν τον έχει και είναι ο Γκαρσία. Χρειάζεται έναν ακόμα. Ο Τάνκοβιτς είναι καλός αλλά για άλλους ρόλους όπως εκείνος πίσω από τους επιθετικούς για να περνάει μπαλιές στην περιοχή, προσόν που το διαθέτει όσο κανένας άλλος.
Από τις πρώτες της προτεραιότητες έπρεπε να είναι για την ΑΕΚ η απόκτηση δύο πλάγιων μπακ που να έχουν κύριο προσόν τους το ασταμάτητο τρέξιμο, την εξαιρετική σέντρα, την εύκολη διείσδυση και τη σωστή αμυντική συμπεριφορά. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή των Μπακάκη, Παουλίνιο, Βασιλαντωνόπουλου, Λόπες και Ινσούα.
Για να μη μακρηγορούμε, πιο εύκολο είναι να αναφερθεί κανείς ετούτη τη στιγμή στους παίκτες που αξίζουν να μείνουν στο ρόστερ της παρά σε εκείνους που πρέπει να αποχωρήσουν. Με αυτό το σκεπτικό και αν θέλουν οι διοικούντες της η ΑΕΚ να αλλάξει επίπεδο και να κοιτάξει μπροστά, θέση στην ΑΕΚ της Αγιά Σοφιάς μπορούν να έχουν, κάποιοι λίγοι σαν βασικοί και οι περισσότεροι σαν δεύτερες λύσεις, οι εξής ποδοσφαιριστές: Γαλανόπουλος, Σάκχοφ, Σιμάνσκι, Μάνταλος, Γκαρσία, Τάνκοβιτς, Μαχαίρας και Ανσαριφάρντ.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον προπονητή, ο Καρέρα εμφάνισε μια σοβαρότητα που μας είχε λείψει τα προηγούμενα χρόνια, όμως, φτάσαμε ένα χρόνο μετά την πρόσληψή του να αμφισβητείται από την πλειοψηφία των οπαδών της ΑΕΚ. Σίγουρα μεγάλο ρόλο παίζει και το υλικό που έχει να διαχειριστεί, κάπου όμως και ο Ιταλός έχει κάνει πολλά και σοβαρά λάθη. Κυρίως στον τρόπο διαχείρισης των παικτών του.
Ανήκω στους φανατικούς πολέμιους του ανεξέλεγκτου ροτέσιον με το σκεπτικό ότι σμπαραλιάζει την ομάδα και δεν επιτρέπει στους παίκτες να μάθουν ο ένας το παίξιμο του άλλου και να αρχίσουν να δημιουργούν αυτοματισμούς μέσα στο γήπεδο. Όταν αλλάζει από αγωνιστική σε αγωνιστική όλη η αμυντική διάταξη ή όλο το κέντρο αλλά και η επίθεση, πώς θα βρουν χημεία οι παίκτες για να βγάλουν όμορφα πράγματα στο χορτάρι; Είμαι της άποψης ότι οι ομάδες πρέπει να έχουν μια σιρμαγιά 15-16 ποδοσφαιριστών που θα αποτελούν τον κορμό τους και θα είναι εκείνοι που θα παίζουν συνέχεια μαζί, με κάποια απαραίτητα διαλείμματα για αλλαγές όταν το απαιτούν οι περιστάσεις (κάρτες, τραυματισμοί ή ξεκούραση βασικών σε εύκολα παιχνίδια). Από τον καιρό που άρχισαν να εφαρμόζουν -οι Ισπανοί κυρίως προπονητές και μετά διαδόθηκε σε όλους- το ροτέσιον σε βαθμό αηδίας, χάθηκε η συνοχή στις ομάδες. Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό σπορ και για να φτιαχτεί μια ομάδα χρειάζονται να παίζουν μαζί συγκεκριμένοι παίκτες στο 60 με 70% των αγώνων. Αλλιώς χάνεται η μπάλα και αρχίζουν οι γκέλες. Οι προπονητές το παραξηλώνουν με το σκεπτικό ότι πρέπει να προστατεύουν τους ποδοσφαιριστές τους από την αδιάκοπη κούραση. Μην τρελαθούμε. Δεν είναι και οικοδόμοι οι ποδοσφαιριστές. Αλλιώς οι τελευταίοι με τα οκτάωρα που χτυπάνε στις σκαλωσιές θα έπρεπε να πέφτουν σαν ζαλισμένα σπουργίτια από τα γιαπιά.
Ακόμα, ο Καρέρα, φάνηκε να υστερεί στον πειθαρχικό έλεγχο και στη δημιουργία συμπαγών αποδυτηρίων, όπου έπρεπε να έχει κάνει σε όλους γνωστό πως το απόλυτο αφεντικό είναι αυτός και κανένας άλλος. Κινήσεις σαν την χτεσινή όπου ρώτησε τους παίκτες του να του πουν αν θεωρούν τον ίδιο υπεύθυνο για την κατρακύλα της ΑΕΚ για να παραιτηθεί, δεν δείχνουν πυγμή και αποφασιστικότητα και οδηγούν τους παίκτες του σε απώλεια σεβασμού προς το πρόσωπό του.
Το τρίτο του λάθος είναι ότι, έχοντας τη νοοτροπία του πλήρους επαγγελματισμού που κουβαλούσε τόσο από την Ιταλία όσο και από τη Ρωσία που δούλεψε, πίστεψε ότι και εδώ στην Ελλάδα κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και πως δεν πρέπει να χάνει χρόνο για να μάθει στους παίκτες του την ποδοσφαιρική αλφαβήτα από την αρχή. Νόμισε πως έχει να κάνει με επαγγελματίες και πως κάποια πράγματα εννοούνται. Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε. Αυτό κάποιος έπρεπε να του το έχει εξηγήσει. Έτσι φτάσαμε να τον κατηγορούν για έλλειψη επαγγελματισμού και πως τάχα μου δεν κάθεται στα Σπάτα με τις ώρες να δουλέψει μαζί τους και να τους βελτιώσει τις (ομολογουμένως αμέτρητες) αδυναμίες και τις ατέλειές τους. Θεωρητικά, αν πήγαινε να δουλέψει στη Μοζαμβίκη, θα έπρεπε να κοιμάται και να ξυπνάει στο γήπεδο επειδή οι παίκτες-κριάρια που παίζουν εκεί έχουν την αντίληψη ότι το ποδόσφαιρο παίζεται με τα κέρατα!
Για να κλείσω κάποια στιγμή αυτό το κατεβατό με τις σκέψεις μου θα προσφύγω μόνο σε μια προτροπή: Ξύπνα Μελισσανίδη (κατά το ξύπνα Βασίλη)! Ο διοικητικός ηγέτης της ΑΕΚ έχει μπει μπροστά και εξυγιαίνει την ΑΕΚ, της δημιουργεί τεράστια περιουσία με γήπεδο και προπονητικό κέντρο που καμία ομάδα δεν διαθέτει, ξοδεύει λεφτά για να φτιάξει ομάδα, πήρε πρωτάθλημα, κύπελλο, προχώρησε και μια χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά δυστυχώς κάτι δεν πάει καλά. Κι αυτό εστιάζεται σε δυο-τρεις παραμέτρους που δεν θέλει να τις αντιληφθεί ή ίσως αποφεύγει να τις παραδεχτεί.
Η μία παράμετρος είναι η νοοτροπία του που θέλει τις αντιλήψεις του να είναι αρκετά αναχρονιστικές για το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Έχει προσκολληθεί σε συνήθειες του παρελθόντος ενώ τα πράγματα γύρω μας τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός και συνεπώς αδυνατεί να τα παρακολουθήσει.
Η δεύτερη έχει να κάνει με τα πρόσωπα που εμπιστεύεται και που έχει αφήσει να τον περιβάλλουν και να του κάνουν υποδείξεις που με μαθηματική ακρίβεια τον οδηγούν από λάθος σε λάθος.
Η τρίτη έχει να κάνει με τους συνεργάτες που επιλέγει και με την επιμονή του να συνεχίζει να τα εμπιστεύεται και να τους δίνει ευκαιρίες τη στιγμή που έχει αποδειχτεί πανηγυρικά ότι τον οδηγούν σε λάθος δρόμο.
Συνοψίζοντας, πρέπει να διαλέξει πιο σύγχρονους συνεργάτες με γνώση του αντικειμένου αλλά της τρέχουσας εποχής, όχι κάποια άλλης που έρχεται από το μακρινό παρελθόν. Όπως έκανε με τον Ίλια Ίβιτς για παράδειγμα. Την μόνη πετυχημένη επιλογή του σε αυτά τα 7 χρόνια που έχει πάρει τις τύχες της ΑΕΚ στα χέρια του. Και φυσικά χρειάζεται πολλούς περισσότερους συνεργάτες από αυτούς που έχει ήδη στη δούλεψή του. Η ΑΕΚ είναι τεράστιο κλαμπ. Χρειάζεται σκάουτερ σε όλο τον κόσμο. Σκάουτερ γνώστες της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής αγοράς με διασυνδέσεις στις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη. Να του βρίσκουν λαβράκια, όπως κάνει παραδείγματος χάριν ο Καρεμπέ για τον Ολυμπιακό στη Γαλλία, που δεν έχει αφήσει έγχρωμο ταλεντάκι για ταλεντάκι από τη Β' μέχρι και την Α' Γαλλίας.
Επίσης, ο τεχνικός διευθυντής της ΑΕΚ πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος για να αντιμετωπίσει κάθε απρόοπτο που μπορεί να προκύψει. Να έχει έτοιμες λύσεις για προπονητή που πιθανόν να παραιτηθεί ή να απολυθεί και για παίκτες που ενδέχεται να πουληθούν σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ ή να αντιμετωπίσουν κάποιο αιφνίδιο πρόβλημα μεγάλου και μακροχρόνιου τραυματισμού. Όλα αυτά απαιτούν ένα έτοιμο μπάτζετ στα χέρια του τεχνικού διευθυντή που θα του επιτρέπει να κινηθεί αστραπιαία και να δώσει λύσεις στο πρόβλημα της ομάδας.
Αλλά και στην περίοδο των μεταγραφών όλοι θα πρέπει να είναι έτοιμοι σαν από καιρό, που λέει και ο ποιητής, και όχι να τρέχουν την τελευταία ώρα να κλείσουν τρύπες αναζητώντας ευκαιρίες μέσα από τα πανέρια. Όλα είναι θέμα προγραμματισμού. Έτσι κάνουν τα μεγάλα κλαμπ.
Κολοσσιαίος επιχειρηματίας ο Δημήτρης Μελισσανίδης και πολύ μικροί και ασήμαντοι όλοι εμείς για να του παραδώσουμε μαθήματα επιχειρηματικότητας. Όμως, χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις, ο κανόνας λέει: Βάζεις λεφτά; Βγάζεις λεφτά. Αγοράζεις παίκτες έγκαιρα και με προοπτική; Τους εξελίσσεις και τους πουλάς γεμίζοντας τα ταμεία της ομάδας.
Καλό και άγιο το γήπεδο και θα είναι κάθε ΑΕΚτζής σε κάθε γωνιά της γης ευγνώμων για την προσφορά του διοικητικού ηγέτη της ΑΕΚ. Αλλά όταν αυτή η περηφάνια για το ιδιόκτητο κάστρο της ΑΕΚ συνοδεύεται από μια ατελείωτη ντροπή για τα πεπραγμένα της ομάδας και τις ταπεινωτικές της ήττες από την κάθε εγχώρια και ευρωπαϊκή κωλοπετεινίτσα, όσο να 'ναι η πλάστιγγα γέρνει προς την πλευρά που επιβάλλει στον κάθε οπαδό που λατρεύει την ΑΕΚ να χώσει το κεφάλι του στην άμμο για να μη τον βλέπει άνθρωπος. Και δεν του αξίζει κάτι τέτοιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου