Η μεγάλη ευκαιρία

Τα τριαντάφυλλα για να ανθίσουν και να ευωδιάσουν χρειάζονται μεγάλες ποσότητες κοπριάς. Τα διαμάντια βρίσκονται κρυμμένα μέσα στην πιο πηχτή λάσπη. Μέσα από τα σκουπίδια με τη μεγαλύτερη δυσωδία μπορεί να ανασυρθούν αμύθητοι θησαυροί. Ο χώρος τού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα έχει πιάσει πάτο. Πιο κάτω δεν γίνεται. Τώρα, λοιπόν, ίσως βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στη μεγαλύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε για να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή και να τα αλλάξουμε όλα. Την ώρα που η κοινωνία διέρχεται τη βαθύτερη κρίση τής ιστορίας, κρίση οικονομική αλλά κυρίως κρίση αξιών, μας δίνεται ταυτόχρονα η δυνατότητα να καθαρίσουμε το τοπίο από ό,τι σάπιο και ρυπαρό έχει καθίσει έξω από την πόρτα μας και να ξαναφτιάξουμε τα πάντα από την αρχή. Θα απαιτηθούν πολλά και ασφαλώς δεν θα είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Κυρίως θα απαιτηθεί διάθεση και αποφασιστικότητα από εκείνους που θα αναλάβουν την ευθύνη να μπουν μπροστάρηδες σε μια τέτοια κίνηση. Το κατεστημένο έχει βαθιές ρίζες και δεν ανατρέπεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Και το κυριότερο, σπάνια κάνει λάθη που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αρχή τού τέλους του. Τούτη τη φορά όμως την πάτησε για τα καλά.

Χρόνια και χρόνια τώρα έχει απλωθεί στο χώρο τού ποδοσφαίρου μια ιδιώνυμη χούντα που σαν λαίλαπα έχει σαρώσει τα πάντα μη αφήνοντας τίποτα όρθιο στο πέρασμά της. Κοντά μια εικοσαετία κράτησε η Βαρδινογιάννεια χούντα τού Παναθηναϊκού κι άλλη μια εικοσαετία κοντεύει να συμπληρωθεί με το ζυγό τής χούντας Κόκκαλη και μετέπειτα Μαρινάκη πάνω στα κεφάλια μας. Νωρίτερα είχαν υπάρξει οι χούντες Κοσκωτά, Νταϊφά και παλιότερα Γουλανδρή. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Πενήντα χρόνια τώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο μαστίζεται από τα δύο γνωστά παραμάγαζα. Οι συνέπειες υπήρξαν πολλές και καταστροφικές. Ομάδες παραδοσιακές συρρικνώθηκαν και σταδιακά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη. Ποδοσφαιριστές μεγάλα ταλέντα καταστράφηκαν και τους κατάπιε ο Καιάδας. Τίμιοι παράγοντες που θέλησαν από χόμπι να ασχοληθούν με αυτόν τον βρώμικο χώρο έχασαν τις περιουσίες τους και βρέθηκαν δίχως στον ήλιο μοίρα. Πολιτικοί με αξίες, στην προσπάθειά τους να καθαρίσουν την κόπρο τού Αυγεία, συκοφαντήθηκαν και εξαναγκάστηκαν σε παραιτήσεις και πρόωρο τερματισμό τής σταδιοδρομίας τους.

Ανίκητη έμοιαζε αυτή η Λερναία Ύδρα. Οργανωμένη σοφά και εξαπλωμένη και στα πιο σκοτεινά σημεία τού χώρου τού ποδοσφαίρου, είχε καταφέρει να ελέγχει τα πάντα και να δρα εκ του ασφαλούς, μη αφήνοντας ούτε χαραμάδα για να μπορέσει να τρυπώσει ο όποιος ακριβοδίκαιος και αντικειμενικός ερευνητής επιχειρούσε να την ελέγξει. Δικαστές, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, πολιτικοί, προπονητές, ποδοσφαιριστές, που κατέβαλαν κάποιες προσπάθειες να ρίξουν λίγο φως στα σκοτεινά της κρησφύγετα, έπεσαν μέσα στη χοάνη της και συνθλίφτηκαν. Είναι πολλά τα λεφτά και σχετικά μικρή η πίτα για να μοιραστεί σε πολλά κομμάτια. Γι' αυτό και αποφάσισαν να την κόψουν στα δύο. Σ' αυτούς όμως τους άνομους συνεταιρισμούς, συνήθως οι συνεταίροι διακρίνονται για την απληστία και τη διάθεση να ρίξουν το συνεταίρο τους. Καιροφυλακτούσαν να βρουν το αδύνατο σημείο του για να τον ρίξουν και να του φάνε το κομμάτι του. Γι' αυτό και παρατηρήσαμε, αντί για την προσυμφωνημένη εναλλαγή στα πόστα τής εξουσίας, να ρίχνει ο ένας τον άλλο και να φτάνουμε σε μακροχρόνιες δυναστείες τού ενός που συνοδεύονταν πάντα με την πιο εμφατική απαξίωση του άλλου.

Στις παλιότερες γενιές υπήρχε ίσως μεγαλύτερη ειλικρίνεια μεταξύ των κατεργαρέων. Άλλωστε τους ένωναν κουμπαριές και άλλες χρηστές αδερφοποιήσεις. Το κοινό συμφέρον πάντα βρίσκει κάτι να παντρέψει μεταξύ του. Το ξέρουν καλά οι παλιοί βαρόνοι αυτό αφού δεν δίσταζαν να παντρέψουν ακόμα και τα παιδιά τους για να ενώσουν τα τζάκια τους. Αλλά ας αφήσουμε τα παλιά και ας περάσουμε στα σημερινά που τα ζούμε τώρα στο πετσί μας και μας απασχολούν περισσότερο. Οι Βαρδινογάννηδες, εδώ και χρόνια, τρύπωσαν στο καβούκι τους, αφού άλωσαν πρώτα το χώρο και δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Στην άλλη φαμίλια, την Πειραιώτικη, αφού πέρασαν τη χρυσή περίοδο του μπατιροπλούσιου Κοσκωτά, τρανού δημιουργήματος μια ταραγμένης πολιτικά περιόδου κι αφού ακροβάτησαν μεταξύ Σαλιαρέλη και λοιπών φυλακόβιων, ξεπετάχτηκε από το πουθενά ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ήταν καιρός για κάποιον "έντιμο" στο λιμάνι γιατί στις φυλακές Κορυδαλλού είχε δημιουργηθεί ειδική πτέρυγα που στέγαζε πρώην προέδρους τού Ολυμπιακού.

Τα δεκαεφτά χρόνια που κράτησε η δυναστεία τού Σωκράτη, πλην γάβρων που σάρωσαν τους τίτλους, κανένας άλλος Έλληνας δεν θα ήθελε να τα θυμάται. Η μακρά περίοδος της κυριαρχίας Κόκκαλη, απ' όπου και να την πιάσει κανείς, ΣΤΑΖΙ βασανιστικά. Και φτάσαμε στο περασμένο καλοκαίρι που ο Κόκκαλης και λόγω ηλικίας και λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας, αλλά και των διαφαινόμενων κοσμογονικών αλλαγών στον διεθνή χώρο τού ποδοσφαίρου που βρώμαγαν μπαρούτι, συν την οικονομική κρίση που υπόβοσκε, αποφάσισε να αποσυρθεί από τον Ολυμπιακό. Όπως κάθε φορά, ως διά μαγείας συμβαίνει μ' αυτή την ομάδα κάθε που κάποιος πρόεδρός της αποχωρεί, κάποιος άλλος καιροφυλακτεί να υφαρπάξει την πρωτοκαθεδρία και να πάρει στα χέρια του τα ηνία. Ποτέ δεν το κατάλαβα. Πού βρίσκονται τόσοι άνθρωποι με τόσα εκατομμύρια στο χέρι να περιμένουν τη σειρά τους για να τα βάλουν στον Ολυμπιακό, δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει σε καμία ομάδα τού πλανήτη. Άγιοι άνθρωποι και βαθιά ιδεολόγοι, ποτισμένοι μέχρι το κόκαλο με τη μεγάλη ιδέα που συμβολίζει ο πούστης έφηβος (κοινώς γιουσουφάκι) που έχει σαν έμβλημα η εν λόγω ομάδα. Καλά, οι αντίπαλοί τους έχουν το δικό τους αιώνιο έμβλημα, το τριφύλλι, γνωστό και ως σύμβολο της κωλοφαρδίας που χαρακτήριζε μεγάλες μορφές τού αιώνας μας όπως ο Γκαστόνε του Ντίσνεϋ και άλλοι.

Και να, το λοιπόν, ο νέος γαβροπρόεδρος, ο Βαγγελάκης ο Μαρινάκης. Γιος τού εφοπλιστή Μαρινάκη που κατά το παρελθόν βρέθηκε κάποιες φορές στο Δ.Σ. του Ολυμπιακού, κυρίως επί εποχής Νταϊφά, τότε με το περιβόητο μεγάλο κίνημα των εφοπλιστών για τη σωτηρία τού Ολυμπιακού. Αλλά, καλός ο μπαμπάς, όταν όμως σε αφήνει μόνο σου να αναλάβεις τέτοιες ευθύνες κι εσύ είσαι μπούλης και το μόνο που έχεις μάθει είναι να παίζεις με τις γκαζές σου και τα ξύλινα πυργάκια σου, είναι λογικό και επόμενο σε μικρό χρονικό διάστημα να τα κάνεις σκατά. Τρανά παραδείγματα και μάλιστα πρόσφατα, ο Πετράκης ο Κόκκαλης που είχε εμπιστευτεί για ένα διάστημα ο πατέρας του ο Σωκράτης στον Ολυμπιακό και κόντεψε να το βουλιάξει το παπόρο, με αποτέλεσμα εν μία νυκτί να τον στείλει να συνεχίσει να παίζει τόμπολα με τους φίλους του, ο Γιαννάκης ο Βαρδινογιάννης, γνωστός και σαν Τζίγγερ, που ξεκαβάλησε από το αγωνιστικό του αυτοκινητάκι για να ηγηθεί του Παναθηναϊκού και μέσα σε δυο χρόνια τον οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο, ο γιος τού Γιαννακόπουλου που με πείσμα κάθισε στο πάτωμα και χτυπώντας τα χέρια φώναζε πως θέλει να του αγοράσουν μια αθλητική εφημερίδα και μάλιστα Πράσινη, για να μπορεί να βρίζει τον Γιαννάκη τον Βαρδινογιάννη, αφού δεν μπορούσε εκείνος να γίνει πρόεδρος στη θέση τού προέδρου και μύρια άλλα λαμπρά παραδείγματα.

Και ανέλαβε, λοιπόν, ο Βαγγέλας και τον πήρε πολύ στα σοβαρά το ρόλο του. Πρώτο του μέλημα, όχι να ασκήσει τα καθήκοντα του προέδρου μιας πολύ λαοφιλούς ομάδας, αλλά να καταστήσει γνωστή στους πάντες την κυριαρχία του κάνοντας επίδειξη δύναμης και ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος του στο πώς θα διαλύσει τους αντιπάλους του και πώς θα εξασφαλίσει την εύνοια από διαιτητές και λοιπά κέντρα αποφάσεων. Γνωστές πρακτικές που ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να τις αντιγράψει από τους προκατόχους του, με τη διαφορά πως ετούτος εδώ, σαν άπειρος που ήταν, όρμησε να τις εφαρμόσει με τον πιο εμφατικό τρόπο και στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Ο προκάτοχός του χρειάστηκε μια πενταετία για να εδραιώσει το παρακράτος του και πάλι κάπου-κάπου φρόντιζε να κρατάει και κάποια προσχήματα. Ο χοντρός σε έξι μόνο μήνες άλωσε το σύμπαν. Με τον τσαμπουκά του πλησίασε τους προέδρους άλλων ομάδων, σαφώς ασθενέστερων και αντάλλαξε την υποστήριξή τους με ποδοσφαιριστές περισσεύματα από την δικιά του ομάδα και με εξασφάλιση εύνοιας με σκοπό την παραμονή τους στην κατηγορία. Έτσι πέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος και στη Σούπερ Λίγκα και με τον τρόπο αυτό να ελέγχει τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά όποιος είναι αχόρταγος και βιάζεται να τα φάει όλα μονοκοπανιά είναι επόμενο ότι θα καταλήξει στο νοσοκομείο με στομαχόπονο. Τα σκάτωσε ο χοντρός και κατάφερε να πετύχει ό,τι δεν πέτυχε κανένας προκάτοχός του. Τουλάχιστον όχι σ' αυτό το βαθμό. Κατέστησε τον Ολυμπιακό, μια ομάδα με χιλιάδες περήφανους μεροκαματιάρηδες στις τάξεις των φιλάθλων του, ανθρώπους με αξίες και με βαθιά δημοκρατικό φρόνημα, στην πιο μισητή ομάδα σε όλη την Ελλάδα. Αν υπήρχε τρόπος να γίνει ένα δημοψήφισμα μεταξύ των οπαδών όλων των άλλων ομάδων πλην του Ολυμπιακού για το ποια είναι η πιο αχώνευτη ομάδα, οι ερυθρόλευκοι θα έπαιρναν παμψηφεί την πρώτη θέση.

Μα το χειρότερο δεν είναι αυτό. Για πρώτη φορά στην ιστορία τού Ολυμπιακού παρατηρείται το φαινόμενο, επτά αγωνιστικές πριν τη λήξη τού πρωταθλήματος και ενώ ο Ολυμπιακός βρίσκεται δέκα βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο και ουσιαστικά έχει εξασφαλίσει και αυτό τον τίτλο τού πρωταθλητή, επώνυμοι φίλαθλοι της ομάδας να σκίζουν τα διαρκείας τους, να δηλώνουν ότι ντρέπονται που είναι Ολυμπιακοί και να την πέφτουν στον πρόεδρό τους κατακεραυνώνοντάς τον για τις αθέμιτες πρακτικές του. Τα ίδια συναισθήματα βέβαια επικρατούν και ανάμεσα στους ανώνυμους φιλάθλους τής ομάδας, μόνο που αυτοί δεν έχουν βήμα για να βγουν και να τα εκφράσουν δημόσια ή από τη ντροπή τους φροντίζουν να εξαφανιστούν από φίλους και γνωστούς που καθημερινά τους γιουχάρουν για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το παχύδερμο που έχουν για πρόεδρο.

Ο χοντρός ανεγκέφαλος, λοιπόν, έκανε το λάθος τής ζωής του. Η κατάρρευση όλων των δυναστειών στην ιστορία τής ανθρωπότητας προήλθε εκ των έσω. Κατάφερε με τη συμπεριφορά του να ταχτεί με το μέρος μιας μικρής μερίδας τραμπούκων η οποία μόνο καλές υπηρεσίες δεν προσέφερε ποτέ στην ομάδα της -και τέτοιους δυστυχώς διαθέτουν όλες οι ομάδες- και απαξίωσε την υγιή μερίδα των φιλάθλων μιας τόσο μεγάλης ομάδας που αποτελεί και την πλειοψηφία. Τους ντρόπιασε. Τους έκανε αν και νικητές, αν και πρωταθλητές, να μη ξέρουν πού να πάνε να κρυφτούν. Κι εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι ότι ο Ολυμπιακός, ειδικά φέτος, δεν είχε ανάγκη από κανένα τέτοιου είδους σπρώξιμο για να φτάσει στους στόχους του. Όλη η Ελλάδα παραδεχόταν την ανωτερότητά του. Διέθετε τους καλύτερους παίκτες και τον καλύτερο προπονητή. Έπαιζε το στοιχειωδώς καλύτερο ποδόσφαιρο, μπροστά σ' αυτή την αηδία που βλέπουμε να παίζουν όλες οι άλλες ομάδες. Τι τα ήθελε τα καραγκιοζιλίκια και τις επιδείξεις δύναμης ο χοντρός;

Να σημειώσω εδώ ότι οι ομάδες που χτίστηκαν με έντιμο τρόπο και μέσα από σκληρή δουλειά και κυριάρχησαν για κάποια χρόνια στο παρελθόν προκαλώντας τον θαυμασμό όλων των φιλάθλων τής χώρας, όπως ήταν η ΑΕΚ τού Μπάγιεβιτς την χρυσή εκείνη επταετία, βασίστηκαν στο ότι ποτέ δεν αδίκησαν αντίπαλο, δεν έκλεψαν ποδοσφαιριστές, δεν χρησιμοποίησαν διαιτητές ή κατεστημένο και αρχές για να εκμαιεύσουν υπέρ τους αποφάσεις και με τον τρόπο αυτό κέρδισαν τη συμπάθεια των φιλάθλων όλων των άλλων ομάδων. Η Νέα Φιλαδέλφεια γέμιζε από κάθε απόχρωσης φιλάθλους που έρχονταν για να δουν όμορφη μπάλα και στο τέλος χειροκροτούσαν τους ποδοσφαιριστές τής ΑΕΚ. Αυτό άλλωστε ζήλεψε ο Κόκκαλης και μετέπειτα βάλθηκε να διαλύσει εκείνη την ομάδα και να τη φέρει στο λιμάνι για να φτιάξει τον Ολυμπιακό και να τον βγάλει από το δεκαετές τέλμα ανυποληψίας που είχε περιέλθει. Εκείνος ο Ολυμπιακός που άρχισε να ανανίπτει και από πτώμα σε σήψη έγινε ομάδα που άρχισε να παίρνει πρωταθλήματα δεν ήταν παρά η ΑΕΚ τού Μπάγιεβιτς με ερυθρόλευκες φανέλες. Να θυμίσω ονόματα; Μπάγιεβιτς, Μπουρουτζίκας, Σαμπανάτζοβιτς, Μπατίστα, Αλεξανδρής, Σάντμπεργκ, μέχρι και την Αγγελική Αρκάδη για το γραφείο δημοσίων σχέσεων έκλεψαν από την ΑΕΚ ενώ είχαν επιχειρήσει να κλέψουν και τον Μανωλά και αργότερα μέχρι και τον γιατρό τής ΑΕΚ, τον Λάκη Νικολάου πήραν. Για να μην πω για όλους τους μεταγραφικούς στόχους που είχε η ΑΕΚ και έτρεξαν να τους αγοράσουν εκείνοι με κορυφαία την περίπτωση Τζώρτζεβιτς. Μια ζωή υποχθόνιοι, άρπαγες, κλέφτες και μηχανορράφοι. Το έχουν στο DNA τους και φυσικά ο Μαρινάκης δεν έκανε τίποτα περισσότερο παρά να ακολουθήσει την πεπατημένη των προκατόχων του, μόνο που τα έκανε όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Τώρα που έχουν ξεβρακωθεί οι δυνάστες και έχει πειστεί και ο τελευταίος αμφισβητίας για το ποιόν τους, τώρα που οι άλλοι που αποτελούσαν κάποτε το αντίπαλο δέος έχουν αποτραβηχτεί οικειοθελώς στα καβούκια τους, τώρα που στην επαρχία ο κόσμος ξυπνάει και βάζει πάνω απ' όλα την περηφάνια του ετοιμαζόμενος να πάρει στο κυνήγι με τις λεμονόκουπες τους υποτακτικούς τού Μαρινάκη πετώντας στα μούτρα τους τις εφήμερες χαρές μιας συμμετοχής στα τζούφια πλέι οφς με αντάλλαγμα το διαρκές δέσιμο της ομάδας τους στο άρμα τού χοντρού τού Πειραιά παραχωρώντας του στο πιάτο την αξιοπρέπειά τους, τώρα που η μεγάλη οικονομική κρίση από τη μια και οι αυστηροί κανόνες που ετοιμάζεται να θεσπίσει η ΟΥΕΦΑ από την άλλη, σε συνδυασμό με το άνοιγμα των βρώμικων υποθέσεων στο οποίο πολλοί είχαν βουτήξει την ουρά τους, τους αναγκάζει να μαζέψουν τα βρεγμένα τους και να απαλλάξουν από την παρουσία τους τον πολύπαθο χώρο τού ποδοσφαίρου, τώρα λοιπόν ήρθε η στιγμή να μπουν στο χώρο νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι, τόσο στα ποδοσφαιρικά σωματεία, όσο και στις καίριες θεσμικές και κυβερνητικές θέσεις και όλοι μαζί να προσπαθήσουν να ξεκολλήσουν το προσαραγμένο καράβι από τα αβαθή που το έριξε όλος αυτός ο εσμός των λαμόγιων που παρέλασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τα λιγοστά αρπακτικά που παραμένουν γαντζωμένα με τα νύχια τους στο κορμί τού ελληνικού ποδοσφαίρου και του πίνουν το αίμα πρέπει να τα αποβάλει με το έτσι θέλω ο ίδιος ο φίλαθλος κόσμος των ομάδων που από τη μία αποζητά ένα έντιμο και καθαρό πρωτάθλημα και από την άλλη πληρώνει και ουσιαστικά επικροτεί τις πρακτικές των διάφορων Μπέων, Κομπότηδων, Ψωμιάδηδων, Μαρινάκηδων, Μητρόπουλων και σία. Οι έντιμοι να μείνουν και να συνεργαστούν με τους καινούριους και άφθαρτους που θα εισρεύσουν στο χώρο. Να επιστρέψουν και οι πιο παλιοί που έφυγαν αηδιασμένοι γιατί έβλεπαν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με όλο αυτό το αληταριό. Έντιμος υπήρξε ο Μυτιληναίος αλλά και οι Χάιτογλου που πέρασαν από τον Ηρακλή, ο Χατζηιωάννου και ο Γκούμας από την ΑΕΚ, έντιμοι είναι ο Παπουτσάκης του Εργοτέλη, ο Καϋμενάκης και ο Μπάκος του Αστέρα Τρίπολης, ο Πηλαδάκης της Λάρισας, ο Μαχλάς του ΟΦΗ, ο Ζαγοράκης του ΠΑΟΚ, ο Αθανασιάδης και ο Κόντης του Άρη και πάρα πολλοί άλλοι. Υπάρχουν άνθρωποι, δόξα τω θεώ, που μπορούν να βγάλουν από την ανυποληψία το ελληνικό ποδόσφαιρο βασιζόμενοι σε μια συμφωνία κυρίων όπου κανείς δεν θα προσπαθεί με πλάγιους τρόπους να αναρριχηθεί εις βάρος των υπολοίπων. Να μετρήσει επιτέλους η αξία και όχι η διαπλοκή.

Να επανιδρύσουν τη Σούπερ Λίγκα με νέους κανόνες δικαίου και με ίσα δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις για όλους. Να ξηλώσουν την αμαρτωλή ΕΠΟ και να στείλουν στα σπίτια τους όλους όσοι την αποτελούν σήμερα. Όλοι υποτακτικοί τού κατεστημένου είναι και το έχουν αποδείξει. Να περάσει η αθλητική δικαιοσύνη στο κράτος και να έχει την ίδια δυναμική και με την τακτική δικαιοσύνη. Να μη μπορεί κανείς να κάνει παρεμβάσεις και με κανένα τρόπο. Και τέλος, να ξηλωθεί ολόκληρο το οικοδόμημα της σημερινής διαιτησίας. Αυτοί οι μισθοφόροι κομπλεξικοί που την απαρτίζουν να πάνε όλοι στα σπίτια τους. Να εκπαιδεύσουν καινούριους διαιτητές, άφθαρτους και να τους δώσουν την ευκαιρία να βγάλουν από πάνω τους κάθε ρετσινιά που βαρύνει το χώρο από τους εξαρτημένους τού παρελθόντος. Να δοθεί βαρύτητα στην εκπαίδευσή τους και ειδικά στους κανόνες τού αθλήματος αλλά να επαναπροσδιοριστεί και ο ρόλος τους μέσα στα γήπεδα. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές των αγώνων αλλά απλοί διεκπεραιωτές τους. Αν δεν έχει ένας διαιτητής το σθένος και το ειδικό βάρος να επιβληθεί στους ποδοσφαιριστές, να κλείνει τα αυτιά του στις έξωθεν πιέσεις αλλά και στις φωνές τής κερκίδας και να εφαρμόζει κατά γράμμα τον κανονισμό, να πηγαίνει άμεσα στο σπίτι του. Ο διαιτητής πρέπει να περνάει απαρατήρητος καθ' όλη τη διάρκεια ενός αγώνα. Αυτό το εγκληματικό λάθος να τους αποκαλούν άρχοντες του αγώνα τούς έχει οδηγήσει να καβαλήσουν το καλάμι και να πιστεύουν ότι απ' αυτούς εξαρτάται αν θα τελειώσει και πώς ένα παιχνίδι.

Και κάτι για τον υδροκεφαλισμό των μεγάλων ομάδων που επειδή έχουν την οικονομική δυνατότητα στραγγαλίζουν τις μικρότερες στερώντας τους την ευκαιρία που τους αναλογεί να ξεφύγουν από την μιζέρια και να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο από την πίτα που τους αναλογεί. Κατά το παρελθόν οι γνωστοί δυνάστες τού ποδοσφαίρου μας δεν δίστασαν να σβήσουν από τον χάρτη ιστορικές ομάδες οι οποίες προασπιζόμενες την τιμή και την αξιοπρέπειά τους δεν αποδέχτηκαν τον ρόλο τού παραρτήματος που τους επέβαλαν εκβιάζοντάς τους οι δυο μεγάλοι απατεώνες. Ή δεν τους έδωσαν αποτελέσματα που απαιτούσαν ή ποδοσφαιριστές που είχαν ζητήσει για μεταγραφή ή κατά κακή συγκυρία έτυχε να χάσουν από τον αντίπαλό τους ανταγωνιστή. Πού πήγαν η Παναχαϊκή, η Δόξα Δράμας, ο Απόλλωνας Αθηνών, ο Εθνικός Πειραιώς, ο Απόλλωνας Καλαμαριάς, η Προοδευτική, η Βέροια, ο Φωστήρας, η Καστοριά, η Καλαμάτα, ο Παναιγιάλειος, ο Πιερικός. Συμπτωματικά οι περισσότερες απ' αυτές έπεσαν θύματα κάποιας σύγκρουσης ή αντίστασής τους στις επιθυμίες ενός εκ των δύο δυναστών τού ποδοσφαίρου μας ή κάποιες απ' αυτές την πάτησαν αποδεχόμενες να γίνουν θυγατρικές τους, τις οποίες όμως οι γνωστοί άφιλοι απατεώνιοι δεν δίστασαν να τις αδειάσουν αφού τις είχαν στίψει πρώτα σαν λεμονόκουπες.

Γι αυτό πρέπει να θεσπιστούν ορισμένες διατάξεις που σκοπό να έχουν την προστασία των αδυνάτων μπροστά στις ορέξεις των πλουσιοτέρων συλλόγων. Για παράδειγμα καμία ομάδα να μη μπορεί να διαθέτει στις τάξεις της περισσότερους από 32 ποδοσφαιριστές συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που θα έχει παραχωρήσει σαν δανεικούς. Δεν μπορεί να αγοράζει ο Μαρινάκης π.χ., που έχει την οικονομική άνεση, 150 ποδοσφαιριστές και να τους μοιράζει σε 15 ομάδες κρατώντας τες αιχμάλωτες και απαιτώντας μετά ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε. Επίσης να οριστεί ένα πλαφόν μεταγραφών. Κάθε ομάδα να μπορεί να αποκτήσει συγκεκριμένο αριθμό ποδοσφαιριστών και το ίδιο να ισχύει για εκείνους που θα μπορεί να αποδεσμεύσει ή να πουλήσει. Και φυσικά να υπάρξει ένας χρυσός κανόνας -έστω και άτυπος- στον οικονομικό τομέα μιας μεταγραφής. Ένα όριο κοινά αποδεκτό. Δεν μπορεί να πουλιέται διεθνής Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής με την Εθνική του ομάδα, έναντι 1.000.000 ευρώ και να ζητάει ο Θεοδωρίδης για τον Γεωργιάδη 1.200.000! Και ακόμα περισσότερο όταν ορίζεται μια τιμή για την παραχώρηση ενός ποδοσφαιριστή να αφορά όλες τις ομάδες και όχι όταν πάει να τον ζητήσει η ΑΕΚ να της ζητάνε 1.500.000 εκατομμύριο και όταν τον ζητάει ο Ολυμπιακός να τον πουλάνε τελικά με 400.000! Αυτές οι ανισορροπίες που είναι και ύποπτες και δεν υπάγονται σε κανένα κανόνα είναι που πρέπει να εκλείψουν για να δει επιτέλους μια άσπρη μέρα το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Και επειδή όλοι μιλάμε, γκρινιάζουμε, βρίζουμε, καταριόμαστε αλλά κανείς δεν λέει τι να κάνουμε, κανείς δεν καταθέτει κάποια πρόταση, εγώ είπα να πρωτοτυπήσει και να ρίξω μερικές προτάσεις στο τραπέζι προς συζήτηση. Και όποιος διαθέτει αυτιά, ας ακούσει...