Το
προδιαγεγραμμένο τέλος του Χρήστου Αραβίδη από την ΑΕΚ σήμανε σήμερα με την ανακοίνωση στον
ίδιο από τον Μαϊστόροβιτς της απόφασης της διοίκησης να μη συνεχιστεί η
συνεργασία τους, προτρέποντάς τον ταυτόχρονα να ψάξει να βρει ομάδα για να
συνεχίσει την καριέρα του. Στην ουσία βέβαια το τέλος του, συμπαθούς κατά τ'
άλλα μέχρι πρότινος στον κόσμο της ΑΕΚ "Άραβα", είχε σημάνει κατά το
ήμισυ από τη στιγμή που έβαλε ο διαιτητής το χέρι στην τσέπη για να του δείξει
την κόκκινη κάρτα που δέχτηκε στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ Γιάννινα, χωρίς μάλιστα
να συντρέχει κανένας ιδιαίτερος λόγος και κατά το άλλο ήμισυ τότε που άφησε
υπονοούμενα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι κάποιοι μέσα από την ΑΕΚ τον
σαμποτάρουν και τον παραγκωνίζουν από την εντεκάδα της ομάδας. Βλακώδεις
αντιδράσεις του παίκτη και στις δύο περιπτώσεις.
Ο Χρήστος
Αραβίδης δεν υπήρξε κανένας φαντεζί ποδοσφαιριστής από εκείνους που τα
καταφέρνουν να ξεσηκώσουν τις εξέδρες με τις ζογκλερικές τους ενέργειες. Συνδύαζε
όμως το πάθος με το συναίσθημα, λόγω της οπαδικής του προτίμησης στον δικέφαλο
και μέσα στο γήπεδο έδινε όλο του τον εαυτό για το καλό της ομάδας. Δυστυχώς όμως
επηρεαζόταν πολύ εύκολα από λόγια τρίτων που του προκαλούσαν αρνητικές σκέψεις και
σε συνδυασμό με τον παρορμητικό χαρακτήρα του έπεφτε πολύ εύκολα στο λάθος. Στο
επαγγελματικό ποδόσφαιρο όμως, όπως ξέρουμε, δεν χωράνε παρόμοιες αντιδράσεις. Η
ορθολογική σκέψη αποτελεί κυρίαρχο προσόν για έναν ποδοσφαιριστή και αυτοί που
διαθέτουν κρύο αίμα στις φλέβες τους τα καταφέρνουν καλύτερα να βρουν τον δρόμο
προς την κορυφή.
