"Μικρέ, όπως θα πηγαίνεις τσίμπα και τη βαλίτσα μου!"
- Μεγάλη
ατυχία αυτό το παλικάρι. Για τον Τζιοβάνι λέω. Μα πώς να του έτυχε αυτό το
κακό; Σοβαρός ο τραυματισμός του λένε. Τον είδα πάνω στο φορείο να κλαίει και
τον λυπήθηκα. Τώρα, θέλεις δεν θέλεις σου έρχονται κάποιες αυθόρμητες σκέψεις
στο μυαλό. Η πρώτη: Να επέμενε για την ολοκλήρωση της μεταγραφής του στην ΑΕΚ.
Η δεύτερη: Να επέμενε να μην ολοκληρωθεί η μεταγραφή του στην ΑΕΚ ώστε να μη φύγει
από τη Φλουμινένσε και τη Βραζιλία αθετώντας τον λόγο που έδωσε ο ίδιος, ο
πατέρας του και οι μάνατζέρ του στην ΑΕΚ. Ε, και; Τι και ρε μεγάλε; Λέω τώρα
εγώ, μεγάλη μαφία η λατινοαμερικάνικη, μη σου πω εφάμιλλη με την ιταλική. Όχι
ότι η ελληνική πάει πίσω. Τέλος πάντων. Θα δείξει σύντομα το πράγμα. Αν σε 15
μέρες ο παίκτης πηδοβολάει σαν το κατσίκι στα γήπεδα, μάλλον οι Βραζιλιάνοι
πρέπει να έχουν μεγαλύτερη πειθώ από τους Έλληνες. Αν όμως μείνει κανένα εξάμηνο
εκτός γηπέδων, ίσως και να σημαίνει ότι όποιος προσπαθεί να ξεγελάσει την ΑΕΚ
τον εκδικείται πάραυτα ο Βυζαντινογέννητος θεός της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης
τσιμπώντας τον με το κεντρί της κιτρινόμαυρης μελισσούλας που τον εκπροσωπεί…
- Με το
καλημέρα, στην πρώτη του προπόνηση με τη φανέλα της ΑΕΚ, ο Τζιμπούρ είχε ίωση!
Οπότε άραξε στη σκιά για να μην επιδεινωθεί η κατάστασή του. Μου θύμισε
εκείνους τους παρατεταμένους πονόδοντους που δεν τον άφηναν να προπονηθεί στους
Θρακομακεδόνες. Μετά πάλι τον είδα στο αεροδρόμιο να κοιτάζει τον έρημο τον
Κορδέρο με ύφος Άραβα φεουδάρχη που ετοιμάζεται να ταπεινώσει τον υποτακτικό
του. Στο μυαλό μου ήρθε το ίδιο βλέμμα όταν το έριχνε με περιφρόνηση στον
Σκόκο. Ένα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκαλιά μου και ταυτόχρονα μου ξέφυγε ένα
ξεψυχισμένο "ωχ". Όχι σκέτο "ωχ". "Ωχ θεούλη μου, όχι
πάλι τα ίδια", νομίζω ότι ψέλλισα…
- Ταυτόχρονα
με την προετοιμασία άρχισε και εκείνο που σιχαίνομαι να ακούω και να διαβάζω
κάθε χρόνο. Το ατέλειωτο μπλα-μπλα από τους συνεντευξιαζόμενους ποδοσφαιριστές της
ΑΕΚ που αναμασάνε τις ίδιες και τις ίδιες σαχλαμάρες. Παίρνει φωτιά το
προπονητικό κέντρο που γίνεται η προετοιμασία της ΑΕΚ στην Πολωνία από τις πύρινες
ατάκες που εκτοξεύουν αλόγιστα οι αστέρες μας. Και δυστυχώς αυτό θα κρατήσει
όσο και η προετοιμασία αφού καθημερινά θα διαβάζουμε μία με δύο συνεντεύξεις.
Άρα θα μιλήσει όλο το ρόστερ της ομάδας. Συμφορά μας! Θα μου πει κανείς ότι
κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και προβλέπεται από τις συμφωνίες των μέσων με τις
ομάδες. Τι θα διαβάσει ο διψασμένος οπαδός, αντιτείνουν τα μέσα, σε μια περίοδο που
δεν υπάρχει αγωνιστική δραστηριότητα; Εγώ πάντως θα του πρότεινα του διψασμένου
οπαδού καμιά παγωμένη λεμονίτα, γιατί αν περιμένει να ξεδιψάσει με τις μαλακίες
που διαβάζει μάλλον θα κορακιάσει στο τέλος. Ξέρετε πόσα πρωταθλήματα, πόσα
κύπελλα και πόσες διεθνείς διακρίσεις έχουν κατακτηθεί στα λόγια κατά τη
διάρκεια των προετοιμασιών των ομάδων από ποδοσφαιριστές που όταν ξεκινούσαν οι αγωνιστικές τους υποχρεώσεις ψάχναμε να τους βρούμε; Ας το παλέψουν τουλάχιστον με τον εαυτό τους
να κόψουν όσες περισσότερες υπερβολές και τερατολογίες μπορούν. Καλό θα κάνουν
και στους ίδιους και στις ομάδες τους αλλά πολύ περισσότερο στους… διψασμένους
φιλάθλους…
- Καίγεται η
ΑΕΚ για αριστερό μπακ. Η ιστορία με τον Τζιοβάνι έλαβε τέλος. Ένδοξο ή άδοξο θα
φανεί. Πάντως τέλος. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ως εξωδιοικητικός παράγοντας της ΑΕΚ,
δεν θα πρέπει να αισθάνεται και πολύ ικανοποιημένος. Η ομάδα χρειάζεται
ενίσχυση, τόσο στο αριστερό άκρο της άμυνας, όσο και στην επίθεση. Και σίγουρα
έχει ανάγκη και από έναν παίκτη που θα κάνει τη διαφορά παίζοντας από τη γραμμή
της σέντρας και μπροστά, μέχρι την αντίπαλη περιοχή. Έναν Σκόκο ας πούμε, άντε
έναν Μπουονανότε. Ή κάποιον άλλο που θα εξιτάρει τον κόσμο και θα τον οδηγήσει
στα γραφεία της ΠΑΕ για να αγοράσει εισιτήριο διαρκείας, αν δεν το έχει κάνει
ακόμα. Και τέλος, έχει ανάγκη και ο ίδιος ο "τίγρης" αλλά και ο
κόσμος, μια επικοινωνιακή νίκη εναντίον του μεγάλου του αντιπάλου στο επόμενο
πρωτάθλημα. Του προέδρου του Ολυμπιακού. Έτσι σαν ένα μήνυμα για εκείνα που
έρχονται και για τα όσα πρόκειται να αλλάξουν με την έλευση της ΑΕΚ, που δυο
χρόνια τώρα ερχόταν αλλά μέχρι να φτάσει στον τόπο της έπρεπε υποχρεωτικά να
διανύσει την απόσταση με τα πόδια. Τι είδους νίκη και σε ποιον τομέα δεν έχει
και τόση σημασία αν και ο κόσμος θα προτιμούσε να είναι στον μεταγραφικό. Ένα
χουνέρι τύπου Μάνταλου ας πούμε. Ή κάτι ακόμα καλύτερο και μεγαλύτερο. Ένα
πουλάκι μας κελάηδησε ψιθυριστά ότι το θέλει και ο ίδιος και θα το κάνει…
