Κι αφού χαρήκαμε τις επιτυχίες των ομάδων μας σε μπάσκετ,
χάντμπολ, βόλεϊ γυναικών και ποδόσφαιρο σάλας, ήρθε η ποδοσφαιρική ομάδα, πρώτα
των μικρών και μετά η επαγγελματική, να μας κεράσουν το πικρό ποτήρι της εβδομάδας.
Μια συνήθεια που τείνει να εξελιχθεί σε λατρεία. Και καλά για την Κ19, το
έχουμε συνηθίσει το έργο. Θέλει πολλά ψωμιά για να εξελιχθεί σε μια δεύτερη
ομάδα που θα αποτελεί πραγματικά το προπύργιο της επαγγελματικής από το οποίο
θα μπορεί η τελευταία να αντλεί στο μέλλον έμψυχο υλικό χωρίς να χρειάζεται να
ματώνει οικονομικά κάθε χρόνο. Και με τη δομή που υπάρχει σήμερα στα τμήματα
υποδομής της ΑΕΚ μοιάζει κάπως με όνειρο θερινής νυκτός μια τέτοια εξέλιξη. Όμως
από την επαγγελματική ομάδα όλοι είχαμε άλλες απαιτήσεις φέτος.
Δεν μιλάμε για μια ομάδα που χτίστηκε το περασμένο καλοκαίρι
αλλά για την πρωταθλήτρια ομάδα της χώρας που απλά αντικατέστησε κάποια από τα
βασικά γρανάζια της περσινής μηχανής της για διαφορετικούς λόγους ανά
περίπτωση. Τι να υποθέσουμε; Ότι αυτοί που ήρθαν υπολείπονταν σε ταλέντο και
ικανότητες εκείνων που αποχώρησαν; Ότι η φετινή ομάδα σχεδιάστηκε στο πόδι και
με περιορισμένα μέσα και πλάνο σε σχέση με την περσινή; Ότι αυτός που ανέλαβε
να την μοντάρει ενσωματώνοντας τα καινούρια πρόσωπα και να της μεταδώσει τα
δικά του στοιχεία ώστε να παρουσιάσει ένα καλύτερο πρόσωπο από το περσινό
απέτυχε οικτρά;
Όπως και να έχει το έγκλημα συντελέστηκε. Και μιλάω για
έγκλημα επειδή φέτος οι ομάδες που ανταγωνιζόταν (μέχρι χθες τουλάχιστον) η ΑΕΚ
κάθε άλλο παρά ανώτερές της ήταν. Με βάση την ποδοσφαιρική λογική η ΑΕΚ το
φετινό πρωτάθλημα θα έπρεπε να το πάρει διά περιπάτου. Βέβαια, δεν έχουμε πάψει
όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι, να παρακολουθούμε φέτος αυτόν τον εξευτελισμό κάθε
λογικής, πρώτα με την ακατανόητη όσο και προκλητική τιμωρία της ΑΕΚ με αφαίρεση
βαθμών και κλείσιμο έδρας και στη συνέχεια με τον εξοργιστικό τρόπο που οι
άμεσοι διεκδικητές του τίτλου ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός κερδίζουν τους βαθμούς στους αγώνες
τους την ίδια ώρα που η ΑΕΚ εξοντώθηκε βαθμολογικά και αγωνιστικά.
Όλα αυτά όμως θα ήταν εκ των ουκ άνευ αν η πρωταθλήτρια είχε
αποφύγει να βγάλει μόνη της τα μάτια της από το περασμένο καλοκαίρι. Αυτά που την
έριξαν στο καναβάτσο ήταν απλά τα επακόλουθα των δικών της κάκιστων επιλογών και
του απαράδεκτου σχεδιασμού που προηγήθηκε. Όλα έμοιαζαν να έγιναν στο πόδι. Και
σα να μην έφτανε όλο αυτό, ξαφνικά σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας ακατανόητης
πρακτικής πετάγματος της πετσέτας, που εκφράστηκε από κορυφαίο αθλητικό
συντάκτη του ρεπορτάζ της ΑΕΚ, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχτηκε την
φετινή… ανωτερότητα (την ποια;) του ΠΑΟΚ και ομολόγησε πως για όλα φταίει η ΑΕΚ
και πως ο ΠΑΟΚ δίκαια αναδεικνύεται πρωταθλητής από την 11η
αγωνιστική! Ορίστε;
Φάουλ αδερφέ! Το δύο τρίτα του πρωταθλήματος βρίσκονται
μπροστά μας και στο παρελθόν έχουμε δει πολύ πιο θεαματικές ανατροπές να
συντελούνται. Ακόμα και με όλους τους θεούς και τους δαίμονες να είναι κόντρα.
Δεν μου άρεσε καθόλου η στάση σου και δεν μου μοιάζει και λογική, όπως δεν μου
μοιάζει καθόλου λογική και η ευκολία που όλος ο οργανισμός ΑΕΚ αποδέχτηκε με
τόση άνεση το χωρίς αναισθητικό ανοιχτό χειρουργείο στο οποίο υπέβαλαν την
ΑΕΚ φέτος πολιτεία και συμπαρομαρτούντες της. Και φυσικά βάζω μέσα ΕΠΟ, Σούπερ
Λίγδα, υφυπουργό Αθλητισμού και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις οι οποίες στο
σύνολό τους λειτούργησαν με γνώμονα το όφελος του Ρώσου και όχι άμεσα του ΠΑΟΚ,
που στην τελική όμως θα επωφεληθεί.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Ένας μόνο ξέρει. Μελισσανίδη τον
λένε και εννοείται ότι δεν πρόκειται να εξομολογηθεί τις σκέψεις και τις μελλοντικές
κινήσεις του σε κανέναν από εμάς. Θα τις δούμε όλοι στην πράξη. Όμως, κατά την
ταπεινή μου άποψη, είτε από κακή εκτίμηση, είτε ηθελημένα για κάποιους
απώτερους σκοπούς που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, πιστεύω ότι κράτησε μια ήπια στάση
η οποία συντέλεσε στο να εκτεθεί σε μεγάλο βαθμό από τους άσπονδους φίλους του όπως
και από τους εν δυνάμει εχθρούς του. Και όλοι ελπίζουν ότι στο πίσω μέρος του
μυαλού του τριγυρίζει η σκέψη της αποκατάστασής του στις συνειδήσεις των οπαδών
της ΑΕΚ οι οποίοι τον έχουν τοποθετήσει πολύ ψηλά από το καλοκαίρι του 2013 που
ανέλαβε να δώσει το φιλί της ζωής στον μισοπεθαμένο τότε Δικέφαλο Αετό και όχι μόνο
να τον σώσει αλλά να τον καταστήσει και πάλι κυρίαρχο.
Μεγάλη υπόθεση το γήπεδο που έχει πάρει τον δρόμο του και
που αποτελεί προσωπικό θρίαμβο του Δημήτρη Μελισσανίδη. Μεγάλη υπόθεση επίσης η
επέκταση του προπονητικού κέντρου με τις υποδομές που προβλέπονται να γίνουν
και που θα προσδώσουν άλλο κύρος παγκοσμίως στην ΑΕΚ. Επειδή όμως ο κόσμος της ΑΕΚ
έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στο κοντινό παρελθόν και έχει υποστεί τα πάνδεινα σε
κάθε επίπεδο, από αγωνιστικό μέχρι πρεστίζ και αξιοπρέπειας και μάλιστα από υπανθρώπους
που σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα του κόσμου θα σάπιζαν πίσω από τα κάγκελα
κάποιου κελιού, πώς να το κάνουμε, δεν αντέχει άλλα τέτοια χτυπήματα, ειδικά σε
μια περίοδο που έχει πιστέψει ότι η ομάδα του διαθέτει πια τη δύναμη, αν μη τι
άλλο, να προστατεύεται από τα πισώπλατα χτυπήματα του παραδοσιακού υποκόσμου.
Λέω να μην αναλωθούμε σε βαθύτερες αναλύσεις με διευθύνσεις
και ονόματα γύρω από το αγωνιστικό τμήμα συμπεριλαμβάνοντας ποδοσφαιριστές,
προπονητές και λοιπούς αρμοδίους που πρέπει να ελεγχθούν και να υποστούν
κυρώσεις για τον εξευτελισμό της ομάδας που τους έκανε μάγκες. Ας το αφήσουμε
για λίγο αργότερα ώστε να έχει εκτονωθεί κάπως η κατάσταση και να έχει
ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ας αρκεστούμε να επισημάνουμε ότι δεν χρειάζεται
ιδιαίτερη προτροπή ο καθένας για να αναλάβει από… χτες τις προσωπικές του
ευθύνες, να κάνει την αυτοκριτική του και να περάσει στη δράση με σκοπό να
αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα. Εδώ θα είμαστε για να τα ξαναπούμε…
