Να
αγαπάς την ομάδα σου θέλει κότσια. Να ασκείς κριτική είναι θεμιτό. Αν δεν είσαι
τρολ, μίρλας ή εμπαθής, η κριτική απαιτείται. Να μη ζεις όμως για τις στιγμές
που θα έχεις την ευκαιρία να πεις "εγώ σας τα έλεγα". Να παρακαλάς
από μέσα σου να κάνεις λάθος και η ομάδα να σε διαψεύσει. Να είσαι ρεαλιστής.
Να μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που έχεις είναι καλύτερο από εκείνο που είχες.
Τώρα, αν θα μπορούσες να έχεις κάτι ακόμα καλύτερο και ποιος δεν θα το ήθελε. Αλλά
ζητώντας κάτι ουτοπικό είναι σα να ξεχνάς το παρελθόν, να διαγράφεις το παρόν
και να ρισκάρεις το μέλλον. Γιατί μπορεί στα όνειρά σου να βλέπεις σωτήρες,
Καλτσίδηδες και Σωβρακίδηδες, εύκολα όμως μπορούν να μετατραπούν σε εφιάλτες
και να σου βγουν Θανόπουλοι και Αδαμίδηδες.
Κάνει
λάθη ο μεγάλος. Πολλά λάθη και μερικές φορές επαναλαμβανόμενα. Ακολουθεί σφιχτή
οικονομική πολιτική. Εκνευριστική σε μεγάλο βαθμό για τους πιο πολλούς από
εμάς. Υπάρχει όμως και ένα όραμα. Με κόστος βέβαια. Και δεν εννοώ μόνο το
οικονομικό. Και το ανέλαβε αυτός να το πραγματοποιήσει. Αν υπήρχε κι άλλος που
ήθελε να το κάνει και δεν τον άφησε για να μπει ο ίδιος μπροστά πολύ θα ήθελα
να τον ξέρω. Τελειώνοντας το γήπεδο και στην πρώτη χρονιά της λειτουργίας του
θα φανούν πολλά. Μέχρι σήμερα έχει χρεωθεί όλα τα λάθη. Και τα έχει αποδεχτεί.
Κυρίως στον σχεδιασμό, στο αγωνιστικό πλάνο και στην εφαρμογή του. Όπως και
στην επιλογή συνεργατών. Δεν του βγήκαν οι περισσότερες επιλογές. Μπορεί να σκέφτεται
αναχρονιστικά, όπως πολλοί του προσάπτουν. Αλλά το παλεύει με τον δικό του
τρόπο. Ας μπαίνανε κι άλλοι να παλέψουν μαζί του, που να είχαν πιο σύγχρονες
αντιλήψεις.
Δεν
συμφωνώ ότι δεν έβαλε το χέρι στην τσέπη. Αυτός δεν έφερε τον Λιβάγια, με δανεισμό
στην αρχή, που έγινε μεταγραφή; Τον Ολιβέιρα; Τον Τσιγκρίνσκι; Τον Βέρντε; Τον
Μπάρκα; Τον Μάνταλο πιο παλιά κλέβοντάς τον μέσα από τα χέρια του Μαρινάκη; Τον
Μπακάκη; Τον Βράνιες; Δεν ήταν περιζήτητοι τότε στην μεταγραφική αγορά; Σίγουρα
υπήρξαν και αστοχίες. Αρκετές δυστυχώς. Επένδυσε και σε λαχεία. Και ποιος δεν
το κάνει. Άλλα του βγήκαν και άλλα όχι. Δεν χρεώνω ευθύνες ούτε σε τεχνικούς
διευθυντές ούτε σε σκάουτερς (που έχουν). Αυτός τους επέλεξε άρα αυτός χρεώνεται
και το λάθος των επιλογών του. Ο Σιμόες του βγήκε. Του είχε βγει και ο Γιόχανσον.
Το ίδιο και ο Λόπες, τουλάχιστον μέχρι τον τραυματισμό του. Και ο Χουλτ την
έκανε ως ένα βαθμό τη δουλειά του. Και ο Μπακασέτας αλλά και ο Λαμπρόπουλος
έδωσαν πράγματα στην ομάδα. Ακόμα και ο Τσιντώτας εξαιρετικός βγήκε. Μόνο η
επιστροφή του Κλωναρίδη δεν κρίνεται τόσο επιτυχημένη. Και βέβαια υπάρχουν και
κάποιοι παίκτες που τους συνοδεύουν μπόλικα ερωτηματικά. Όπως ο Κρίστισιτς και
ο Αθανασιάδης που δεν τον έχουμε δει ακόμα. Όσο για αποτυχίες στην κατηγορία
των λαχείων είχαμε αυτές του Αϊντάρεβιτς, του Τσόσιτς, του Μοράν του Γιαννιώτα,
του Οικονόμου, του Παουλίνιο, του Σιμάο.
Και
στους δανεισμούς όμως δεν τα πήγε και άσχημα. Μας κακόπεσε ο Αραούχο ή ο Πόνσε,
ακόμα και ο Μπογέ; Άλλο που δεν μπορέσαμε να τους κρατήσουμε. Δεν ήταν στο χέρι
μας. Αποτυχημένοι ήταν οι δανεισμοί του Ζεράλδες και του Άλεφ. Ακόμα δοκίμασε
να επενδύσει και σε ταλέντα όπως ο Ζόριτς πιο παλιά, ο Γιακουμάκης, ο
Βασιλαντωνόπουλος, ο Αλμπάνης, ο Ντέλετιτς, ο Σβάρνας, ο Σαμπανάτζοβιτς.
Ελπίζουμε μόνο στον τελευταίο. Οι άλλοι έξι δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες. Η πιο
μεγάλη αστοχία όμως ήταν στην προώθηση και εξέλιξη δικών μας παιδιών. Από τις ακαδημίες.
Μόνο έναν Γαλανόπουλο βγάλαμε. Εκεί έγιναν σημαντικά λάθη. Έμειναν στάσιμοι
παίκτες όπως ο Γιούσης, ο Μπάμπης, ο Μπότος, ο Γιαννούτσος, ο Τσιβελεκίδης, ο
Γκίνης, ο Χατζηεμμανουήλ, ο Σταμούλης, ο Σαρδέλλης, ο Μπούσης. Πολλοί για μια
ομάδα που ονειρεύεται να βγάλει και να εξελίξει τα δικά της παιδιά.
Λάθη
και με τους προπονητές. Αλλά όποιος δεν τολμάει είναι που παραμένει αλάνθαστος.
Σημασία έχει το κίνητρο. Και στο πρόσωπο του Δέλλα υπήρχε όραμα αλλά και με την
πρόσληψη του Μοράις, του Κετσπάγια, του Ουζουνίδη, του Καρντόσο, όπως και τώρα
του Καρέρα, ακολουθήθηκε η σκέψη για νέους, γνώστες και ορεξάτους. Δοκιμάστηκε
και η συνταγή του πιο έμπειρου με τον Πογέτ, που όμως αποδείχτηκε
αλλοπρόσαλλος, όπως και η εναλλακτική με τον Κωστένογλου, που από υπηρεσιακός
πήγε να μετατραπεί σε μόνιμος αλλά το πείραμα απέτυχε. Βέβαια μπορεί να του
χρεωθεί ότι δεν τίναξε την μπάνκα για να φέρει κάποιο τρανταχτό όνομα που να
κάνει πάταγο. Αλλά η φιλοσοφία που υπήρχε υπαγόρευε να ακολουθηθεί ένα διαφορετικό
μοντέλο σχεδιασμού με κάποιον φιλόδοξο προπονητή, γνώστη της ελληνικής
πραγματικότητας που να βρίσκεται και μέσα στα οικονομικά πλαίσια που μπορεί να
αντέξει η ομάδα.
Ξέρω
πως όποιος τολμάει να αναφερθεί στην πιο βασανισμένη λέξη στα χείλη των οπαδών της
ΑΕΚ, τη λέξη "υπομονή", αμέσως προκαλεί αποστροφή και γίνεται
αντικείμενο χλευασμού. Ίσως όχι άδικα. Αλλά στη φάση που βρισκόμαστε και επειδή
έχουμε μπροστά μας, άλλη μια χρονιά (ελπίζω την τελευταία) αγωνιστικής
απαξίωσης της ομάδας αλλά ταυτόχρονα και ολοκλήρωσης ενός τεράστιου έργου, που
είναι το γήπεδο, όσο κι αν θέλουμε να την αποφεύγουμε θα είναι η λέξη που θα μας
βοηθήσει να παραμείνουμε ψύχραιμοι, αποφεύγοντας τη χρήση χαπιών για να μπορέσουμε
να αντέξουμε μέχρι να έρθει εκείνη η άγια ώρα να μπούμε στο παλάτι μας και να
τα αλλάξουμε όλα. Δεν είναι στις προθέσεις μου να υπερασπιστώ κανέναν γιατί
ούτε αυτοί το έχουν ανάγκη ούτε εγώ προσδοκώ σε κάποιο όφελος από εκείνους.
Απλά προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά και να προστατεύω, όσο είναι εφικτό, την
υγεία μου. Οι έχοντες εναλλακτικές (σοβαρές και χωρίς καλτσοσώβρακα)
παρακαλούνται να τις καταθέσουν…
