Άντε
να πιάσουμε κι εμείς τον κορωνοϊό, αφού δεν έχει υπάρξει και κανείς να τον έχει
αφήσει στην ησυχία του. Από άλλη πλευρά όμως, όχι από εκεί που τον πιάνουν όλοι
και μας τα κάνουν καθημερινά τσουρέκια.
Τα
κρούσματα αυξάνονται διαρκώς. Για την Ελλάδα μιλάμε. Εδώ ζούμε και τα δικά μας ζόρια
θα μας απασχολήσουν. Δεν θα το εξετάσουμε πολύπλευρα το θέμα και δεν θα
ασχοληθούμε με θεωρίες συνομωσιολογίας ή αν έχουν δίκιο οι μεν που ισχυρίζονται
ότι τον σκόρπισαν επίτηδες τον ιό οι Αμερικανοί ή οι δε που ρίχνουν όλη την ευθύνη
στους Κινέζους και στα σκατολοΐδια που συνηθίζουν να τρώνε. Άλλο είναι το
φλέγον ζήτημα.
Αυτά
τα κρούσματα που αυξάνονται, πού και πώς θα μπορέσει να τα περιθάλψει η
Ελλαδίτσα; Σε ποια νοσοκομεία; Με ποιες μονάδες που πρέπει να είναι και άρτια
εξοπλισμένες; Με ποιο προσωπικό; Έχει καταλάβει κανείς ότι κάθε περιστατικό που
νοσεί ουσιαστικά χρειάζεται να μπει στην απομόνωση; Δηλαδή να τύχει περίθαλψης
που ισούται με πρώτη θέση, σα να λέμε σουίτα, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση
θα δυσκολευόταν να καλύψει οικονομικά και η πιο εύρωστη ασφαλιστική εταιρεία;
Εδώ όμως το κράτος είναι υποχρεωμένο να παράσχει στον πάσχοντα τα πάντα δωρεάν.
Και πόσες τέτοιες "σουίτες" μπορεί να διαθέτει ένα κρατικό
νοσοκομείο; Και αν αυξηθούν δραματικά τα περιστατικά που θα τα πάνε;
Έχει
σκεφτεί επίσης κανείς, αν σε όλα αυτά τα χοτ σποτ ή στα κέντρα υποδοχής
μεταναστών και προσφύγων νοσήσει κάποιος από τους αλλοδαπούς που συσσωρεύονται
εκεί μέσα ο ένας πάνω στον άλλο, σε πόσο μικρό χρονικό διάστημα θα μεταδοθεί ο
ιός και στους υπόλοιπους; Και μετά; Πού θα μεταφερθούν όσοι θα νοσούν; Ποιο
νοσοκομείο μπορεί να τους χωρέσει; Αστειότητες. Φυσικά κανένα.
Παρόμοιο
πρόβλημα θα προκύψει και αν αρχίσουν να εκδηλώνονται κρούσματα κορωνοϊού σε
καταυλισμούς αθίγγανων. Η ίδια ιλιγγιώδης διασπορά του ιού θα προκύψει όπως και
η ίδια αδυναμία του κράτους να τους περιθάλψει.
Και
στα στρατόπεδα όμως τα πράγματα δεν θα είναι καλύτερα. Και τα φανταράκια
τουρλουμπούκι κοιμούνται, ο ένας από πάνω κι ο άλλος από κάτω στις κουκέτες των
θαλάμων. Δίπλα-δίπλα τρώνε στο συσσίτιο. Συμμετέχουν σε ασκήσεις ο ένας πλάι
στον άλλο. Στα Ρέο κάθονται ο ένας κολλημένος πάνω στον άλλο.
Και
σε ό,τι αφορά τον ντόπιο πληθυσμό οι σκέψεις που ακούγονται είναι να καταφύγουν
σε κατ' οίκον απομόνωση. Αν συμβεί αυτό κάποιοι γιατροί θα πρέπει να τους παρακολουθούν.
Χωρίς ειδικές στολές και εξοπλισμό ποιοι γιατροί θα αναλάβουν να το κάνουν; Και
πώς θα πηγαίνουν να τους βλέπουν; Ιδιωτικά; Και πόσοι έχουν τη δυνατότητα να τους
πληρώνουν; Θα τους στέλνουν τα νοσοκομεία; Και πού θα τους βρουν; Και πού θα
προλαβαίνουν να πρωτοπάνε; Και μετά δεν θα χρειάζονται και κάποια μηχανήματα ή
συσκευές υποστήριξης (τουλάχιστον της αναπνοής αφού ένα από τα συμπτώματα είναι
η δύσπνοια); Ποιος θα τους τα προμηθεύσει; Ποιος θα τολμήσει να πάει να τα
εγκαταστήσει; Ποιος θα τα πληρώνει αν υπάρχει αδυναμία από τους ίδιους τους νοσούντες;
Αλλά
κατ' οίκον περιορισμό δεν μπορεί να επιβάλει το κράτος ούτε στους πρόσφυγες και
τους μετανάστες, ούτε στους τσιγγάνους, ούτε έχει την πολυτέλεια να βάλει τους φαντάρους
-αν νοσήσουν- σε ατομικούς θαλάμους τον καθένα χώρια από τον άλλο. Τους τελευταίους
θα επιχειρήσει να τους μεταφέρει στα στρατιωτικά νοσοκομεία. Υπάρχουν εκεί οι
υποδομές για κάτι τέτοιο; Έχει προβλεφθεί; Και πόσοι ειδικοί θάλαμοι απομόνωσης
διατίθενται; Διότι εδώ πια δεν μιλάμε για κλίνες αλλά για ατομικούς θαλάμους.
Επίσης,
τα μέτρα πρόληψης σιγά-σιγά γίνονται όλο και πιο αυστηρά και όλο και πιο
εξειδικευμένα. Αδειάζουν τα γήπεδα, κλείνουν τα ΚΑΠΗ, κλείνουν πολλά σχολεία
(όχι όλα, αν και θα έπρεπε), ακυρώνονται συνέδρια και άλλα. Στους νομούς με τη
μεγαλύτερη έξαρση έκλεισαν θέατρα, κινηματογράφοι, αίθουσες αναψυχής. Σύντομα
αναμένεται να κλείσουν νυχτερινά κέντρα (ήδη κάποια κατέβασαν ρολά), ίσως
εστιατόρια και άλλοι χώροι συνάθροισης. Και τελευταία μάλλον θα μείνει η
εκκλησία όπου οι πιστοί θέλουν να πιστεύουν πως περιβάλλονται από κάποιον θεϊκό
μανδύα προστασίας και βρίσκονται στο απυρόβλητο, συνεχίζοντας να συσσωρεύονται στους
ναούς και μάλιστα να κοινωνάνε με το ίδιο κουτάλι. Από καταβολής κόσμου η
επιστήμη αδυνατούσε να τα βάλει με την πίστη. Οπότε εδώ δεν μπορεί να προσθέσει
κανείς τίποτα περισσότερο. Απλά και μόνο ίσως τη φράση: "Ο θεός μαζί μας".
Είναι
προφανές ότι δεν τίθεται ζήτημα μομφής προς κανέναν. Ούτε προς την κυβέρνηση,
ούτε προς τις υγειονομικές υπηρεσίες, ούτε προς τα νοσοκομεία. Όλοι κάνουν ό,τι
είναι ανθρωπίνως δυνατόν και αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Μιλάμε όμως για μια
κατάσταση που ξεφεύγει από τα συνήθη όρια πρόληψης και δράσης που είναι πάντα
ένα κράτος έτοιμο να αντιμετωπίσει. Ο θεός να τους φωτίσει όλους και να δώσει
δύναμη στους ανθρώπους που παλεύουν με νύχια και με δόντια για να σώσουν τους συνανθρώπους
τους.
Πρέπει
όλοι να συναισθανθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και να είμαστε
συγκαταβατικοί ώστε να βοηθήσουμε με τον τρόπο μας να αντιμετωπίζεται κάθε
περιστατικό με την δέουσα ψυχραιμία και σοβαρότητα. Να μη ζητάμε παράλογα πράγματα
και όσο μπορούμε να συμβάλλουμε να εξελίσσονται όσο πιο ομαλά γίνεται οι
καταστάσεις. Να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής και τις οδηγίες που δίνουν οι
υγειονομικές υπηρεσίες. Άλλο τίποτα δεν υπάρχει…
