Καμιά
φορά, όταν μαλώνεις με τη γυναίκα σου, με το παιδί σου, με τη μάνα σου, τους θυμώνεις
και μπορεί να κρατήσει μέρες αυτός ο θυμός σου. Μετά σου περνάει και όλα
γίνονται ξανά μέλι-γάλα ξεχνώντας την αιτία που προκάλεσε τον θυμό σου. Μπορεί
να συμβεί κάτι παρόμοιο και με την ομάδα σου; Μπορείς να της θυμώσεις και να μη
θέλεις να ασχοληθείς μαζί της μέχρι να σου περάσει ο θυμός;
Η
εμφάνιση της ΑΕΚ απέναντι στον Πανιώνιο την τελευταία αγωνιστική της κανονικής
περιόδου της Super League, μόνο με θυμό
μπορούσε να γεμίσει τους οπαδούς της. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά
όταν γέμισε με θυμό τον ίδιο τον προπονητή της. Κάτι η μεγάλη ευκαιρία που
χάθηκε από την ταυτόχρονη γκέλα του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, που θα μπορούσε να έχει
μειώσει την μεταξύ τους διαφορά στους 6 βαθμούς, κάτι η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης
ομάδας, που λόγω της συμπεριφοράς της απέναντι στην ΑΕΚ κατά το παρελθόν έχει
καταταγεί στις συνειδήσεις των οπαδών της Ένωσης σαν μία εκ των πλέον μισητών της
αντιπάλων, η συγκεκριμένη απώλεια βαθμών έτσουξε λίγο παραπάνω από το κανονικό
τον κάθε ΑΕΚτζή. Και είναι και ο τρόπος που ήρθε αυτή η ισοπαλία, στις καθυστερήσεις
του αγώνα και από μία καραμπόλα. Διαφορετικά η ΑΕΚ θα είχε φύγει ηττημένη από το
γήπεδο-γραβιέρα, όπως το είχαν καταντήσει πριν από κάμποσα χρόνια οι ίδιοι οι
οπαδοί της γιαλαντζί προσφυγικής ομάδας για να μη το χρησιμοποιήσει η ΑΕΚ σε
ευρωπαϊκό της παιχνίδι.
Όλα
αυτά συντέλεσαν για να κρατήσει κάπως περισσότερο ο δικαιολογημένος θυμός των
ΑΕΚτζήδων οπαδών. Και ήταν δικαιολογημένος επειδή οι παίκτες που μπήκαν στο
γήπεδο δεν δικαίωσαν σε τίποτα τις προσδοκίες ούτε του προπονητή τους ούτε του
κόσμου που απαιτούσε μια καθαρή νίκη εκεί μέσα που θα διέλυε κάθε αμφισβήτηση
για την αξία αλλά και για τη σοβαρότητά τους.
