Ένα βήμα μπροστά

Από τη μια η λογική, από την άλλη το συναίσθημα. Ποιο να ακολουθήσει κανείς; Εμείς οι φίλαθλοι πρέπει πάντα να έχουμε απαιτήσεις. Να ζητάμε διαρκώς το ανέφικτο κι ας ξέρουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πραγματικότητα υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν χωράει σε μας κανένας συμβιβασμός. Και μεγαλύτερο ανέφικτο από την απαίτηση του συνθήματος "δώστε μας πίσω την ΑΕΚ που αγαπήσαμε", δεν υπάρχει. Όμως αυτό είναι που πρέπει να ζητάμε. Δεν γίνεται να αποδεχτούμε τίποτα λιγότερο. Άλλο που ξέρουμε όλοι ότι αυτό πια μοιάζει με όνειρο πάρα πολύ μακρινό. Και παικταράδες θα θέλουμε και προπονηταρά θα ζητάμε και ιδιοκτήτη θα ονειρευόμαστε που θα επαναφέρει την ΑΕΚ στο σημείο που κάποια στιγμή την χάσαμε από μπροστά μας λες και άνοιξε μια τρύπα στο έδαφος και την κατάπιε. Και γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι; Είναι απλό. Γιατί αλλιώς θα καταρρεύσουν τα πάντα γύρω από την ιδέα που λέγεται ΑΕΚ. Αν εμείς συμβιβαστούμε με τη μοίρα που άλλοι μας επιφύλαξαν και αποκτήσουμε νοοτροπία φιλάθλων μικρής ομάδας, ποτέ δεν πρόκειται να ξανασηκώσει κεφάλι η ΑΕΚ μας. Όσο μας ποτίζουν με το όπιο του εφησυχασμού και της ελπίδας κι εμείς δεχόμαστε τη μοίρα μας με κατεβασμένα τα κεφάλια, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα. Θα συνηθίσουμε αυτή την καινούρια για μας πραγματικότητα, μιας ομάδας μικρής, με παίκτες μέτριους, με ευκαιριακούς προπονητές, με διοικήσεις αλλοπρόσαλλες που θα εξυπηρετούν τους σκοπούς συγκεκριμένων ανθρώπων που αδιαφορούν για το μέγεθος και την ιστορία της ΑΕΚ και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να θέσουν σε εφαρμογή τα σκοτεινά σχέδιά τους. Δεν θα μας κάνει πια εντύπωση αν κάθε χρόνο η ομάδα παλεύει για τον υποβιβασμό. Μπορεί μάλιστα να το θεσπίσουμε σαν στόχο, όπως το έκαναν όλες οι μικρές ομάδες που ευτύχησαν κάποια μέρα να βρεθούν στα σαλόνια της Α' Εθνικής κατηγορίας. Η είσοδος στα πλέι οφ θα αποτελεί μακρινό όνειρο, πόσο μάλλον η συμμετοχή μας σε ευρωπαϊκά κύπελλα. Για τίτλους θα πάψουμε να κάνουμε λόγο. Κάποιοι παλιότεροι θα ζουν μόνο με τις αναμνήσεις. "Ήταν κάποτε μια ΑΕΚ"… Οι νεότεροι δεν θα την νοσταλγούν εκείνη την εποχή γιατί πώς να νοσταλγήσεις κάτι που δεν το έζησες ποτέ; Γι' αυτό πρέπει να καθίσουμε όλοι και να σκεφτούμε. Και περισσότερο απ' όλους εκείνοι που έχουν την ευθύνη να κρατάνε αναμμένη τη φλόγα αυτής της ιδέας και να βάζουν το κορμί τους ασπίδα για να μη φυσήξει και τη σβήσει κανένας άνεμος, καμιά καταιγίδα. Οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ κρατάνε στα χέρια τους μια μεγάλη ευθύνη. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουν αυτό και να ψάξουν τους τρόπους να αναλάβουν άμεσα δράση. Και πρώτα-πρώτα να τα βρουν μεταξύ τους. Επιτέλους, η ΑΕΚ δεν αντέχει άλλο διχασμό. Οι οπαδοί της είναι το μόνο που της έχει απομείνει, η μεγαλύτερή της δύναμη. Μια δύναμη όμως που αν δεν γνωρίζει την ύπαρξή της ο οργανισμός που την διαθέτει, είναι σαν μη την είχε ποτέ. Πολλές φορές απορώ και αναρωτιέμαι γιατί όλοι αυτοί οι ρομαντικοί που στην πλειοψηφία τους δεν είναι παρά νέα παιδιά, μοιάζουν τόσο αποχαυνωμένοι λες και κάποιος τους έχει βγάλει από την πρίζα και έχουν ξεμείνει από ενέργεια; Ποιος φταίει γι' αυτό; Μήπως οι ταγοί που δεν εκπληρώνουν σωστά την αποστολή που τους έχει ανατεθεί; Μήπως έχουν βολευτεί αυτοί και δεν έχουν λόγο να διαταράξουν το κλίμα ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών που τους ακούνε με ευλάβεια και τους εμπιστεύονται; Γιατί αν οι μπροστάρηδες δεν εμπνέουν και δεν ξεσηκώνουν σημαίνει ότι έφτασε η ημερομηνία λήξης τους και πρέπει άλλοι, πιο φρέσκοι να πάρουν τη θέση τους. Άλλοι που να έχουν όραμα και πάθος να υπερασπιστούν αυτή τη μεγάλη κιτρινόμαυρη αγάπη που περικλείεται μέσα σε τρία μαγικά γράμματα: Α.Ε.Κ. Βολεψάκηδες και εφησυχασμένους η ΑΕΚ δεν χρειάζεται. Δεν τους έχει ανάγκη. Μαχητές θέλει τούτες τις κρίσιμες ώρες, έτοιμους να βγουν στους δρόμους και να παλέψουν για να σώσουν εκείνο που αγαπάνε. Να υπερασπιστούν την ύπαρξή του και να μη κιοτέψουν ακόμα κι αν χρειαστεί να τα βάλουν με κάθε σκοτεινή δύναμη που θα αντιληφθούν να επιβουλεύεται την ιδέα την οποία έχουν αναλάβει να υπηρετούν και να προστατεύουν. Χορτάσαμε λαπάδες στην ΑΕΚ. Δεν θέλουμε άλλους. Όποιος νομίζει ότι έχει άντερα ας κάνει ένα βήμα μπροστά. Οι υπόλοιποι ας πάρουν τα κουβαδάκια τους και ας πάνε να παίξουν σε άλλη παραλία.