Ας μιλήσουμε
για ξένους παίκτες. Στην Ελλάδα οι πιθανότητες να έρθουν παιχταράδες και
μάλιστα σε καλή ηλικία αλλά και απόλυτα υγιείς είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Ο
Παναθηναϊκός έφερε το Εσιέν στα 33 του, επιβαρυμένο με τρεις σοβαρούς τραυματισμούς
που δεν του επέτρεψαν τον τελευταίο χρόνο να σταθεί με αξιώσεις μέσα στα
γήπεδα. Βέβαια, η περίπτωσή του θυμίζει εκείνη του Σισέ, ο οποίος είχε τα ίδια
σχεδόν προβλήματα αλλά τη δουλειά του την έκανε μια χαρά και παίζοντας χαλαρά
όσο έμεινε στην Ελλάδα ήταν ένα τουλάχιστον επίπεδο πάνω από όλους τους άλλους ποδοσφαιριστές
που αγωνίζονταν στο πρωτάθλημά μας. Ο Μπεργκ πάλι, αν και ταλαιπωρήθηκε από
σοβαρούς τραυματισμούς, έκανε και εξακολουθεί να κάνει τη διαφορά στο ελληνικό
πρωτάθλημα. Γι' αυτό ας περιμένουμε πρώτα να τον δούμε τον Γκανέζο και μετά
κρίνουμε. Κι ας σκυλιάζουν οι γαύροι από το κακό τους κι ας γράφουν για
τελειωμένο παίκτη που δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει. Ότι πριν από λίγο
καιρό τον ονειρεύονταν οι ίδιοι όμως δεν το λένε.
Ο Ριβάλντο ίσως
αποτελεί τη μεγάλη εξαίρεση, αφού και υγιής ήταν όταν ήρθε για τον Ολυμπιακό
αλλά και έγραψε τη δική του ιστορία, ακόμα και τον ένα χρόνο που αγωνίστηκε
στην ΑΕΚ. Ο Τζιοβάνι επίσης. Όμως στην περίπτωση και των δύο αυτών μεγάλων
ποδοσφαιριστών χρειάστηκε να βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη ο Σωκράτης Κόκκαλης
για να τους φέρει. Με πορδές άλλωστε δεν βάφονται αυγά. Η ΑΕΚ αντίστοιχα είχε
φέρει τον Γκούντγιονσεν, ταλαιπωρημένο κι αυτόν από τραυματισμούς και στα 34
του. Έπαιξε ένα χρόνο αλλά στάθηκε άτυχος αφού τραυματίστηκε σοβαρά σε έναν
αγώνα με τον Ολυμπιακό και δεν μπόρεσε να προσφέρει. Τσαφ μεγάλα με βαριά ονόματα
ήταν αυτά του Αμπιντάλ αλλά και του Αφελάι στον Ολυμπιακό. Μεγάλο μπαμ είχε
κάνει και ο Τσακίρης όταν έφερε για λογαριασμό του Πανιωνίου τον Ρεκόμπα, μαζί
με τον Εστογιανόφ. Όσο άντεξαν και έπαιξαν έκαναν παπάδες και τραβούσαν σαν τους
μαγνήτες τον κόσμο όπου αγωνιζόταν ο Πανιώνιος. Πέρασαν αρκετά ακόμα δυνατά
ονόματα από το ελληνικό ποδόσφαιρο, που άλλα πρόσφεραν περισσότερο και άλλα λιγότερο
στις ομάδες που τους είχαν φέρει.
Το ερώτημα
που προκύπτει και που αφορά τη δική μας ομάδα, την ΑΕΚ, είναι αν πρέπει να
στραφούμε σε τέτοιου τύπου μεταγραφή. Αν δηλαδή χρειαζόμαστε στο ρόστερ μας κάποιον
παίκτη πολύ υψηλού επιπέδου αλλά σε μια ηλικία που παραπέμπει στα τελευταία του
ένσημα, πάντα με τον κίνδυνο να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα τραυματισμού που
θα του επιβάλει μία να παίζει και δέκα να μπαίνει σε πρόγραμμα αποθεραπείας. Θα
τον εξετάσει το ιατρικό τιμ, θα μου πει κανείς. Υπάρχουν σιωπηλά χρόνια
προβλήματα που ενώ μοιάζουν αποθεραπευμένα, στο πρώτο δυνατό τζαρτζάρισμα
έρχονται στην επιφάνεια. Πολλά εξαρτώνται και από την κράση ή και τον
σωματότυπο του κάθε ποδοσφαιριστή. Όπως και να το κάνουμε όμως αυτές οι
περιπτώσεις είναι και λίγο λαχεία. Τότε τι χρησιμότητα έχουν αυτές οι
μεταγραφές; Απλά αποτελούν τους κράχτες για τα σωματεία. Φέρνουν πελατεία.
Πουλάνε περισσότερο στην απλή καθομιλουμένη. Περισσότερα διαρκείας, περισσότερες
φανέλες με το όνομα του αστέρα, περισσότεροι χορηγοί για τις ομάδες. Σε
αγωνιστικό επίπεδο όμως, το ρίσκο που παίρνει μια διοίκηση που επιλέγει να
φέρει ένα τέτοιο όνομα βαρύ σαν ιστορία αλλά με αμφίβολες επιδόσεις μέσα στο
τερέν, είναι μεγάλο.
Ξέχωρα που
συνήθως αυτά τα ονόματα πάσχουν από κορεσμό, αφού έχουν κατακτήσει σχεδόν τα
πάντα στην πλούσια ποδοσφαιρική καριέρα τους, οπότε δεν έχουν τόσο μεγάλο
κίνητρο για να τα δώσουν όλα ώστε να διακριθούν οι ίδιοι και οι ομάδες στις οποίες
θα γράψουν τις τελευταίες σελίδες της ποδοσφαιρικής τους ιστορίας. Προσωπικά,
προτιμώ παίκτες με κίνητρο, σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, υγιείς και
αποφασισμένους να διακριθούν, με την ελπίδα η ΑΕΚ και η κάθε ΑΕΚ που θα τους εντάξει
στο δυναμικό της, να αποτελέσει το σκαλοπάτι για να κάνουν το επόμενο βήμα στην
καριέρα τους που θα τους φέρει ακόμα πιο κοντά στη διεθνή καταξίωση. Τέτοιοι
παίκτες είναι ο Γιόχανσον και ο Σιμόες. Τέτοιοι παίκτες ήταν Μπρούνο Άλβες και
ο Ασουνσάο, που είχαν έρθει δανεικοί στην ΑΕΚ, ο Τουρέ όταν είχε πάει στον
Ολυμπιακό, ο Βιεϊρίνια που είχε πάει στον ΠΑΟΚ και είδαμε όλοι την εξέλιξη που
είχαν. Τέτοιους παίκτες προτιμώ από τα γερασμένα και σακατεμένα άλογα που
βρίσκονται στο τέλος της καριέρας τους και μόνο κάποια παραπάνω εισιτήρια
μπορούν να φέρουν στην ομάδα. Θέλω κι άλλους Άλβες, Ασουνσάο και Γιόχανσον.
Τουλάχιστον για μια τριετία θα μείνουν στην ΑΕΚ και θα την οδηγήσουν πολύ ψηλά
γιατί και οι ίδιοι έχουν σαν στόχο να φτάσουν στην κορυφή. Δεν επιστρέφουν απ'
αυτήν κατάκοποι και σακατεμένοι σαν απόστρατοι του πολέμου που δεν τους απομένει
κανένα άλλο ύψωμα να καταλάβουν…
