Ταιριάζει
απόλυτα στον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ αυτός ο τίτλος. Το να επιδοθείς σε
κριτική και σε απόδοση ευθυνών για τη δουλειά κάποιων ανθρώπων δεν είναι και
ό,τι καλύτερο. Εύκολα κρίνεις όταν βρίσκεσαι απ' έξω και δεν σου κοστίζει
τίποτα να πουλάς εξυπνάδα για ένα πρότζεκτ για το οποίο δεν ξόδεψες ούτε δεκάρα
για να το υποστηρίξεις, δεν ίδρωσες για να το εφαρμόσεις, ούτε καν μπήκες στον πνευματικό
κόπο να σκεφτείς για να το προετοιμάσεις. Άλλοι τα έκαναν όλα αυτά κι εσύ τώρα
καλείσαι να τους κρίνεις για το αποτέλεσμα που έχουν πετύχει.
Κι
αν όλα πάνε κατά διαόλου κατά γενική ομολογία, τότε τι γίνεται; Πάλι δεν είσαι
εσύ ο αρμόδιος να κρίνεις ούτε φυσικά και να πάρεις αποφάσεις προς τη μία ή την
άλλη κατεύθυνση. Και στο κάτω-κάτω ποιος είναι αυτός που θα προσδιορίσει το
χρονικό διάστημα που απαιτείται για να αποδώσει καρπούς μια τέτοια προσπάθεια;
Ώπα,
εδώ μπαίνουν και άλλα ζητήματα. Η ΑΕΚ βασίστηκε σε ένα πλάνο μακράς πνοής που
θα αρχίσει να εμφανίζει σημάδια της μεγάλης αλλαγής που επιχειρείται σε εύλογο
χρόνο ή ο αρχικός στόχος ήταν να υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα με κυρίαρχο αυτό της
πρόκρισης στους ομίλους του Europa League;
Αυτό είναι κάτι που δεν διευκρινίστηκε ποτέ από την διοίκηση. Ποιος ήταν ο
αρχικός στόχος; Τι έλεγε το πλάνο που καταστρώθηκε; Πάμε να φτιάξουμε ομάδα και
όσο πάρει, χωρίς να μας ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα για τη σεζόν που έχουμε
μπροστά μας ή επειδή είμαστε ΑΕΚ καιγόμαστε για άμεσα αποτελέσματα, τόσο στην
Ευρώπη -που συνοδεύονται και από το ανάλογο οικονομικό αντίκρισμα- όσο και στις
εγχώριες διοργανώσεις;
Και
εφόσον έγινε το συγκεκριμένο λάθος και δεν οριοθετήθηκαν τα θέλω μας, λογικό
ήταν να πλανάται στην ατμόσφαιρα η αίσθηση ότι αναζητήσαμε πάλι έναν
θαυματοποιό με το γνωστό μαγικό του ραβδάκι που θα μας μεταμόρφωνε κατά τη διάρκεια
μιας καλοκαιρινής προετοιμασίας και θα μας μετέτρεπε σε φόβητρο για ντόπιους
και ξένους αντιπάλους κι αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Καρντόσο.
Δυστυχώς
το ερώτημα δεν πρέπει να είναι τόσο επιφανειακό. Χρειάζεται να του προσδοθούν
και οι απαραίτητες προεκτάσεις. Γιατί στην ΑΕΚ δεν μπορεί να στεριώσει ένα
πλάνο, μια φιλοσοφία, τόσο στον τρόπο δράσης όσο και στην επιλογή προσώπων και
ποιοι ευθύνονται γι' αυτή τη διαρκή αποτυχία; Μετά την επάνοδο από την ολική καταστροφή
της Γ' κατηγορίας αποφασίστηκε να στηριχθεί το πλάνο του δικού της, του Έλληνα,
του ΑΕΚτζή προπονητή και ανατέθηκε αυτή η ευθύνη στον Τραϊανό Δέλλα. Το πείραμα
απέτυχε και έκτοτε στράφηκε σε μια σειρά από επιλογές που δεν φάνηκε να είναι
και πολύ καλά μελετημένες. Πρώτη και αναγκαστική ήταν η προσωρινή λύση του Στέλλιου
Μανωλά για να ακολουθήσει η λύση του Γκουστάβο Πογέτ, μετά πάλι στον Μανωλά για
να κατακτηθεί το Κύπελλο, κατόπιν αυτή του Τιμούρ Κετσπάγια, στη συνέχεια
εκείνη του "καθηγητή" Ζοζέ Μοράις, για να καταλήξει στον Μανόλο
Χιμένεθ που κατά κάποιο τρόπο κατάφερε να επαναφέρει την κανονικότητα σε ένα
σύλλογο που ταλανιζόταν από τις συνεχείς αλλαγές προπονητών και μάλιστα να
κατακτήσει στο τέλος της σεζόν και τον τίτλο, ο οποίος όμως με δική του απόφαση
αποχώρησε για να τον αντικαταστήσει ο Μαρίνος Ουζουνίδης, που στα μισά της χρονιάς
αντικαταστάθηκε και πάλι από τον Χιμένεθ, για να φτάσουμε στο φετινό καλοκαίρι που
αποφασίστηκε η ομάδα να προχωρήσει με τον έτερο Πορτογάλο "καθηγητή",
τον Μιγκέλ Καρντόσο.
Αυτή
η ιστορία με τους καθηγητές δεν της κούμπωσε πολύ καλά της ΑΕΚ όσες φορές την
επιχείρησε. Με εξαίρεση ίσως την περίπτωση του Φερέρ, επί προεδρίας Ντέμη
Νικολαΐδη, που αντικαταστάθηκε από τον Έλληνα προφέσορα Γιώργο Δώνη, τόσο ο
Μοράις που ακολούθησε, όσο και τώρα ο Καρντόσο δεν φάνηκε να ταιριάζουν με το
στάτους της ομάδας. Μάλλον δεν της ταιριάζουν τόσο οι θεωρητικοί και οι
φιλόσοφοι του ποδοσφαίρου αλλά οι ακραιφνείς εργάτες και εκείνοι που μπορούν να
προσεγγίσουν και να κερδίσουν τους παίκτες χτίζοντας μια σφριγηλή ομάδα μέσα
από υγιή αποδυτήρια. Κάτι σαν τον Χιμένεθ ένα πράγμα. Κι αφού κάνουμε αναφορά
στον Χιμένεθ πρέπει να πούμε και εδώ ότι είναι ο προπονητής με τις τρεις
διαφορετικές θητείες στην ΑΕΚ κατά τη διάρκεια των οποίων κέρδισε ένα κύπελλο
(στην πρώτη) και ένα πρωτάθλημα (στη δεύτερη), όμως έχασε και τρεις διαδοχικούς
τελικούς, όλους από την ίδια ομάδα, τον ΠΑΟΚ, κάτι που έχει πληγώσει τον κόσμο της
ΑΕΚ και έχει πλήξει και το κύρος του ίδιου.
Η
ΑΕΚ δεν ταλανίστηκε όμως μόνο στο ζήτημα της επιλογής προπονητών αλλά και σε εκείνο της
επιλογής των τεχνικών και αθλητικών διευθυντών αλλά και των σκάουτερς. Μια
ατέλειωτη παρέλαση ονομάτων όπως οι Μπάγεβιτς, Λυμπερόπουλος, Μιλοβάνοβιτς, Ματιάσεβιτς,
Μαϊστόροβιτς ξανά Λυμπερόπουλος, με σκάουτερς από τους Μπορμπόκη, Μάρκο, Καραφέσκο,
Μπαρμπαλιά, Κοπιτσή, Βλάχο, Μαλαδένη, Κωστή και τόσους ακόμα που δεν φέρνω τώρα
στο μυαλό μου. Γιατί τόσο ψάξιμο και τόσα μπρος-πίσω σε πρόσωπα κανείς δεν
μπορεί να το απαντήσει με βεβαιότητα.
Μεγάλη
διστακτικότητα όμως χαρακτηρίζει τη διοίκηση της ΑΕΚ και σε ό,τι αφορά το έμψυχο
δυναμικό της ομάδας και τις κινήσεις που έπρεπε και πρέπει να γίνουν για την
ενίσχυσή του. Πέρυσι ήταν γνωστό ακόμα και στις πέτρες ότι η ομάδα έπασχε στη
θέση του αμυντικού χαφ. Μέχρι την τελευταία στιγμή η διοίκηση διέρρεε παντού
ότι αναζητά τον κατάλληλο παίκτη και πως αν δεν τον βρει προτιμά να μην
αποκτήσει κάποιον μόνο και μόνο για να λέει ότι έκανε μια μεταγραφή. Τελικά δεν
απέκτησε κανέναν και η ομάδα το πλήρωσε στη διάρκεια της χρονιάς αφού
παρουσίαζε τεράστιο έλλειμμα στη συγκεκριμένη θέση. Φέτος αντιμετωπίζει το ίδιο
πρόβλημα στη θέση του στόπερ. Ο Αύγουστος φτάνει στο τέλος του και ούτε αυτό το
κενό έχει ακόμα καλυφθεί. Και φυσικά εκ των μέχρι στιγμής αποτελεσμάτων
αποδεικνύεται ότι δεν είναι το μόνο. Και δεύτερο στόπερ και αμυντικό χαφ αλλά
και εξτρέμ χρειάζεται η ΑΕΚ και στις μέχρι τώρα εμφανίσεις της οι συγκεκριμένες
ελλείψεις φωνάζουν από μακριά.
Ως
προς τις μεταγραφές που ήδη έχουν γίνει, οι περισσότερες ήταν επιλογές του
Καρντόσο. Αυτός διάλεξε τους παίκτες πάνω στους οποίους θα χτίσει τη νέα ΑΕΚ, όπως
ο ίδιος διατείνεται. Είπαμε και πιο πάνω, είναι εύκολο να κάνεις κριτική εκ του
ασφαλούς και να το παίζεις μάγκας. Όμως χωρίς την παραμικρή παρόμοια διάθεση,
απλά καταθέτω τη γνώμη μου σαν φίλαθλος και με βάση τις όσες γνώσεις διαθέτω
πάνω στο ποδόσφαιρο όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με αυτό και πιο
συγκεκριμένα με την ΑΕΚ.
Ο
Πορτογάλος… Πορτογάλους εμπιστεύτηκε. Συμπατριώτες του, τους οποίους και
γνώριζε αρκετά καλά. Φυσικά η αξία των οποίων ήταν ανάλογη και με το βαλάντιο
που του διατέθηκε. Γκρινιάζουν αρκετοί σήμερα για τους πολλούς Πορτογάλους που μαζεύτηκαν
στην ομάδα. Προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα η Πορτογαλία, με πρωτάθλημα λίαν επιεικώς
ένα σκαλοπάτι τουλάχιστον πάνω από το ελληνικό και ποδοσφαιριστές που κάνουν
μεγάλη καριέρα σε σπουδαίες ομάδες ανά τον κόσμο. Δεν έφερε Αφρικανούς ή
Ασιάτες αμφιβόλου αξίας ο προπονητής. Δεν έφερε βέβαια και μεγάλα αστέρια της χώρας
του γιατί το διαθέσιμο μπάτζετ της ΑΕΚ είναι αυστηρά συγκεκριμένο και πολύ
δύσκολα θα μπορούσε να γίνει η παραμικρή υπέρβαση.
Εξ
αυτών το μεγαλύτερο όνομα είναι ο Ολιβέιρα που αγωνιζόταν στην Αγγλία, ο οποίος
ήρθε και αργά, χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία με την υπόλοιπη ομάδα και θα
χρειαστεί τον μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής, όμως αναγκαστικά ο προπονητής του τον
έριξε από νωρίς στα βαθιά. Τα ίδια ισχύουν και για τον Ιταλό Βέρντε.
Ο
Παουλίνιο ήταν η δεύτερη επιλογή για δεξί μπακ -η πρώτη αποκτήθηκε από τον
ΠΑΟΚ- και ενώ ξεκίνησε καλά, στα δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια -τη ρεβάνς με την
Κραϊόβα και το χτεσινό ματς με την Τραμπζονσπόρ- βούλιαξε μαζί με τους περισσότερους
συμπαίκτες του και πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό. Ίσως ο Μπακάκης στη θέση του
να τα είχε καταφέρει καλύτερα.
Ο
Σιμάο είναι ένα δεκάρι ακόμα κοντά στον Ζεράλδες, τον Λιβάγια και κατά τη γνώμη
μου τον Μάνταλο. Τέσσερα δεκάρια σε μια ομάδα είναι πολλά. Μη σας πω και τρία
είναι πολλά. Δεν έχω βρει ακόμα τον λόγο της απόκτησής του. Ίσως μόνο για να
καλύψει του χρόνου το κενό του Ζεράλδες που θα φύγει, καθώς λήγει ο δανεισμός
του και οψιόν αγοράς δεν υπάρχει. Εν τούτοις ο προπονητής του επιμένει να τον
χρησιμοποιεί σαν αμυντικό χαφ στο πλάι του Σιμόες αντικαθιστώντας τον
Κρίστιτσιτς που ακόμα προσπαθεί να πείσει και τον εαυτό του ότι είναι εν
ενεργεία ποδοσφαιριστής. Μόνο που ο Σιμάο δεν είναι αμυντικό χαφ. Ίσως να ήταν
πιο σοφό να παίξει εκεί ο Γαλανόπουλος.
Όσο
για τον Ζεράλδες μπορεί να είναι ένας φαντεζί παίκτης, όμως τι να στηρίξει πάνω
του ένας προπονητής παρεκτός και αν μιλάμε για ομάδα μιας χρήσης, αφού ο
παίκτης το ερχόμενο καλοκαίρι θα επιστρέψει στην πατρίδα του. Και άντε και
παίζει βασικός. Τίθεται θέμα ταυτόχρονης παρουσίας στην εντεκάδα μαζί με τον
Λιβάγια και τον Μάνταλο. Οπότε αναγκαστικά βλέπουμε τον Μάνταλο αριστερό εξτρέμ
και τον Λιβάγια δεύτερο σέντερ φορ πίσω από τον Ολιβέιρα ή τον Ζεράλδες να
περνάει με αλχημείες δεξί εξτρέμ αντί του Βέρντε για να γυρίσει δεκάρι ο
Λιβάγια. Ποιος ο λόγος να προσπαθείς να χωρέσεις ομοειδείς παίκτες στην ίδια
εντεκάδα αναγκαζόμενος να τους βάλεις σε λάθος θέσεις και αφήνοντας ταυτόχρονα έξω
παίκτες που τους έχεις πάρει για τη συγκεκριμένη θέση (Βέρντε, Αλμπάνης);
Ξέχωρα που ο Ζεράλδες έχει και θέμα με τη φυσική του κατάσταση. Πρώτον δεν τον
έχω δει να κερδίζει σε σπριντ κανέναν αμυντικό αλλά δεν δείχνει να αντέχει ούτε
να τρέχει υποτυπωδώς πάνω από ένα ημίχρονο.
Σε
ό,τι αφορά τους παλιούς Πορτογάλους, αυτούς που τους βρήκε στην ομάδα ο
Καρντόσο, ο Σιμόες εξακολουθεί να είναι φιλότιμος και να τρέχει αλλά υστερεί
σημαντικά στη σωματοδομή και στην προώθηση του παιχνιδιού προς την επίθεση και
πάντως μοιάζει να έχει πέσει η απόδοσή του μετά την επάνοδό του στην ομάδα
έπειτα από την περσινή αποχή του, όταν δεν τα είχε βρει στην ανανέωση του
συμβολαίου του. Ο δε Λόπες δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τον παλιό καλό του
εαυτό, αυτόν που είχαμε συνηθίσει πριν τον σοβαρό τραυματισμό του και αυτό έχει
μεγάλο αντίκτυπο στην αμυντική λειτουργία της ομάδας.
Αλλά
δεν πρέπει να σταθούμε μόνο στους Πορτογάλους και να τους φορτώσουμε όλες τις δυσλειτουργίες
της φετινής ΑΕΚ. Το δίδυμο των στόπερ με Βράνιες και Σβάρνα να σηκώνουν το
βάρος λόγω και των συνεχών τραυματισμών του Τσιγκρίνσκι κατά πρώτο λόγο και του
Οικονόμου κατά δεύτερο, δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη αφού δεν έχει δέσει μαζί
και τις περισσότερες φορές, κυρίως στα κόρνερ, η ΑΕΚ στα μετόπισθεν θυμίζει
αεράμυνα.
Ο
Μπάρκας κάτω από τα γκολπόστ είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και για το
χειρότερο. Ίσως να του έχουν φουσκώσει και τα μυαλά οι εφημερίδες με την χρηματιστηριακή
του αξία που κατ' εκείνους δεν πρέπει να είναι διαπραγματεύσιμη κάτω από τα 10
εκατομμύρια (!). Αθανασιάδης και Τσιντώτας αναμένουν την ευκαιρία τους και η
ΑΕΚ προσεύχεται κάποια στιγμή να γίνει το θαύμα και να της βγει ένας τερματοφύλακας
που δεν θα χρειάζεται να κάνουν οι φίλαθλοι τον σταυρό τους πριν από κάθε ματς
για να βρεθεί στην καλή του μέρα.
Ο
Χουλτ προστατεύεται, σύμφωνα με τα λεγόμενα του προπονητή, οπότε σύντομα θα τον
δούμε σε θέση βασικού αντί του Λόπες. Ο Κλωναρίδης δεν έχει προσφέρει ακόμα
εκείνα που θα περίμενε ο προπονητής του. Ο Αλμπάνης δεν παίρνει ευκαιρίες κι αυτό
είναι κάπως παράξενο. Ο Γιακουμάκης έμεινε στο παρά πέντε με την ελπίδα πως θα
μπορέσει να προσφέρει τη βοήθειά του όποτε του ζητηθεί. Ο Ντέλετιτς επίσης είναι
σα να υπάρχει και να μην υπάρχει στο ρόστερ. Ο Σαμπανάτζοβιτς ακόμα περισσότερο
έχει να γυαλίσει μπόλικο πάγκο μέχρι να του δοθούν οι όποιες ευκαιρίες. Για τους
μικρούς που δεν έχουν ακόμα παραχωρηθεί δανεικοί και παραμένουν στο ρόστερ
προφανώς και δεν τίθεται ζήτημα συμμετοχής τους.
Ως
προς τον Δημήτρη Μελισσανίδη, το μεγάλο αφεντικό της ομάδας, για τον οποίο
λέγονται και γράφονται τόσα πολλά, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η αγάπη του για
την ομάδα είναι δεδομένη και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Ναι, το
μεγάλο βάρος του το έχει ρίξει στην αποπεράτωση του γηπέδου. Παρόλα αυτά ο
ιδιοκτήτης της ΑΕΚ έχει μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική που ακολουθεί και
που είναι παρόμοια με αυτή που εφαρμόζει και στις επιχειρήσεις του. Κυρίαρχο
μέλημά του είναι η αυτάρκεια των οργανισμών που διοικεί. Αυτό εφαρμόζει και
στην ΑΕΚ και το μεγάλο στοίχημα γι' αυτόν είναι αυτή η πολιτική να παγιωθεί και
να εφαρμόζεται και στην μετά Μελισσανίδη εποχή. Θέλει δηλαδή να μάθει η ΑΕΚ να
ζει από τα έσοδά της χωρίς να δημιουργεί αλόγιστα συσσωρευόμενα χρέη που θα
μπορούσαν στο μέλλον να την επαναφέρουν στην προηγούμενη οδυνηρή κατάσταση που
βίωσε στο πρόσφατο παρελθόν. Αυτό για να εφαρμοστεί στην πράξη απαιτεί συγκεκριμένο
μπάτζετ κάθε χρόνο καθώς και συγκεκριμένο πλάνο γενικών εσόδων-εξόδων το οποίο
πρέπει να τηρείται ευλαβικά χωρίς αλόγιστες υπερβάσεις που θα σταθούν εμπόδιο
για να μπορέσει να ισοσκελιστεί ο ισολογισμός της. Με λίγα λόγια ξοδεύουμε
πάντα λιγότερα από εκείνα που βγάζουμε και με τη διαφορά δημιουργούμε και ένα
αποθεματικό ασφαλείας που δεν θα μας επιτρέψει να εξοκείλουμε στην πρώτη στραβή
που θα μας προκύψει.
