Ο Άρης Βασιλόπουλος έκανε μια προσπάθεια να
μετρήσει τις δυνάμεις του προκαλώντας το χτεσινό συλλαλητήριο (ποιος ήρθε;).
Και φυσικά ανακάλυψε για μία ακόμα φορά πόσο απελπιστικά εγκλωβισμένος
βρίσκεται σ' αυτή την ιστορία και με πόσο λίγους συμμάχους στο πλευρό του. Κι
αυτό όχι επειδή έχει ο ίδιος κάποια αδυναμία να πείσει τον κόσμο για τα
λεγόμενά του αλλά πολύ απλά επειδή έχει άδικο! Κι όταν έχεις άδικο, όσο καλή
ρητορική και αν έχεις αναπτύξει, όσα ψέματα κι αν χρησιμοποιήσεις, όσους
εγκάθετους κι αν επιστρατεύσεις, αργά ή γρήγορα οι προθέσεις σου θα
αποκαλυφθούν και οι πάντες θα διακρίνουν ότι δεν ήταν η αγάπη σου για τον δήμο
και τους δημότες του που σε ωθούσε να διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα αλλά οι
προσωπικές σου εμμονές και οι ακόρεστες φιλοδοξίες σου. Προβλέπω άσχημο τέλος
για τον φιλόδοξο νεαρό πολιτικό. Αυτός ο λαός όσο εύκολα πιάνεται κορόιδο άλλο
τόσο εύκολα ξυπνάει και ανακαλύπτει το ποιόν του καθενός που τον κορόιδεψε. Και
τότε τα περάσματα για τον δημαγωγό στενεύουν επικίνδυνα.
Κι όμως, ήταν όλα τόσο ευνοϊκά γι' αυτόν στο ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού. Είχε την τύχη να προΐσταται ενός δήμου όπου η συγκυρία της συνύπαρξης με μία από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, η οποία ψαχνόταν να φτιάξει το γήπεδό της, του έδινε τα εχέγγυα να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να αφήσει πίσω του τέτοιο έργο ώστε να συζητιέται από τους δημότες του ακόμα και μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Δεν του αρκούσε να γίνει το σημείο αναφοράς ενός δήμου αλλά στόχευε πολύ ψηλότερα. Ήθελε να πολιτευτεί και να τον μάθουν όλοι οι Έλληνες για το αγωνιστικό και ασυμβίβαστο προφίλ του όπου η λέξη "ναι" δεν θα είχε κανένα λόγο ύπαρξης στο λεξιλόγιό του. Οπαδός του "όχι" ή "οχιστής", όπως τείνουν να μείνουν στην ιστορία όσοι διακατέχονται από παρόμοια συμπλέγματα. Καλά είναι τα όχι σε κάποιες περιπτώσεις, δεν λέω, έλα όμως που η ζωή, η πρόοδος, η ιστορία, η δημιουργία, ο πολιτισμός, δεν χτίστηκαν με άρνηση και με στύλωμα των ποδιών, αλλά με συζήτηση, με συγκατάβαση, με προτάσεις και με συναίνεση…
