Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Την λένε ΑΕΚ, έχασε από τον Παναθηναϊκό με 2-3 και είναι καλά

Η ΑΕΚ έχασε απόψε στο ΟΑΚΑ από έναν Παναθηναϊκό που δεν τον λες καλύτερη ομάδα. Κι αυτό φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο όταν η ΑΕΚ αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή της στον αγωνιστικό χώρο, αφού στο πρώτο ημίχρονο είχε βγει να μαζέψει χόρτα στον περίβολο του Ολυμπιακού σταδίου. Η ΑΕΚ χειροκροτήθηκε στο τέλος του αγώνα από τον κόσμο της. ΟΚ, καλά έκανε ο κόσμος. Ανωτερότητα το λένε και αναγνώριση της προσπάθειας. Ας πούμε όμως μερικά σκληρά λόγια. Θεωρώ πως είναι πιο χρήσιμα από το κάψιμο λιβανιού στο όνομα της δόξας εκείνων που ευθύνονται για το χτίσιμο της φετινής ΑΕΚ.

Τι να τον κάνω τον Βράνιες με τις συνεντεύξεις του και τους όρκους πίστης στην ΑΕΚ, με την ταυτόχρονη εκδήλωση της επιθυμίας του να γεράσει φορώντας την κιτρινόμαυρη φανέλα; Εδώ είναι που τον χρειαζόμουν να τρώει σίδερα. Στα ντέρμπι. Να κάνει έργα που να μη συνοδεύονται από λόγια. Γιατί θεωρώ πάρα πολύ μεγάλο ατόπημα να κάνει το αντίθετο ένας παίκτης της ΑΕΚ. Δηλαδή να λέει λόγια και όταν έρχεται η ώρα για έργα να σκοντάφτει το αριστερό του πόδι πάνω στο δεξί.

Τι να τον κάνω τον Λαμπρόπουλο που προοδεύει και βελτιώνεται διαρκώς από παιχνίδι με αντίπαλο τον Πλατανιά σε παιχνίδι με αντίπαλο τη Βέροια και όταν φτάνουμε στα παιχνίδια με τους βασικούς μας ανταγωνιστές, όπως το αποψινό με τον Παναθηναϊκό, να κάνει ήρωα τον Μπεργκ στις μοναδικές δύο φάσεις που έκανε σε ολόκληρο τον αγώνα;

Τι να τον κάνω τον Γκάλο να δίνει τα ρέστα του με την Κέρκυρα και τον Λεβαδειακό και με τον Παναθηναϊκό να βγάζει λάσο για να πιάσει τον Κλωναρίδη ή τον Βιγιαφάνιες και να μη μπορεί να προλάβει ούτε να τους δει;

Τι να τον κάνω τον Αϊντάρεβιτς να οργανώνει το κέντρο και να βγάζει σαραντάρες μπαλιές στον Αραούχο με αντίπαλους τον Παναιτωλικό και τον Ηρακλή και με τον Παναθηναϊκό να μη μπορεί να σημαδέψει ούτε τον διπλανό του;

Τι να τον κάνω τον Γιόχανσον να ονειρεύεται μεταγραφές στις Γάνδες όταν στα μεγάλα παιχνίδι, τα λεγόμενα και ντέρμπι, θυμίζει πρωτοεμφανιζόμενο φερέλπιδα που τρέμουν τα πόδια του;

Τι να τον κάνω τον Πατίτο που είναι αετός, κατά τον Χιμένεθ, όταν απέναντι στον Παναθηναϊκό εμένα μου έμοιαζε για κλωσσόπουλο;

Τι να τον κάνω τον Μάνταλο που σώνει και καλά μας τον πλασάρουν για ηγέτη όταν δεν μας έχει αποδείξει κάτι τέτοιο ούτε σε ένα από τα λεγόμενα μεγάλα ματς; Δηλαδή πού ξεχωρίζει ο ηγέτης και σε ποια παιχνίδια μπορεί να κάνει τη διαφορά;

Ένα μπράβο για την προσπάθεια στους Μπάρκα, Ντίντακ, Σιμόες, Αραούχο και στους Χριστοδουλόπουλο και Πέκχαρτ που ήρθαν από τον πάγκο και έσωσαν τα προσχήματα. Δεν αρκούμαι όμως σε παίκτες που απλά προσπαθούν ή σε άλλους που απλά σώζουν τα προσχήματα. Θέλω στην ΑΕΚ παίκτες με νοοτροπία νικητή που να τρώνε σίδερα μέχρι να λήξει το κάθε ματς και να έχουν πάρει τους τρεις βαθμούς από τον οποιονδήποτε αντίπαλό τους. Επίσης δεν γουστάρω παίκτες "ευθείας γραμμής", χωρίς ίχνος νεύρου μέσα τους, που έρχονται από τον πάγκο και δεν κάνουν καμία διαφορά με την παρουσία τους, όπως ας πούμε ο Μπακασέτας.

Όσο για τον Χιμένεθ, μάλλον πρέπει να κοιμήθηκε ξεσκέπαστος χτες βράδυ και είδε πάλι τον εφιάλτη της αποψινής εντεκάδας με την οποία ξεκίνησε το ματς. Κάπου έκανε κάποιο λάθος προσπαθώντας να ανεβάσει τους παίκτες του στον τομέα της ψυχολογικής προετοιμασίας, όπου ενώ εννοούσε στην ομιλία του να μπουν μέσα στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια, εκείνοι κατάλαβαν να πάρουν στις τσέπες τους μαχαιράκια για να μαζέψουν έξω από το γήπεδο βρούβες και καυκαλήθρες.

Θα κλείσω χωρίς λεπτομέρειες για το ποιοι έβαλαν τα γκολ και πότε. Τα έχετε πληροφορηθεί υποθέτω. Ούτε στιγμές του αγώνα θα περιγράψω. Άλλωστε ήταν όλα τόσο απερίγραπτα. Το έχω όμως το αισιόδοξο μήνυμα, τι νομίζατε, έτσι θα σας άφηνα; Δεν έγινε και τίποτα που χάσαμε και παραμένουμε στα όρια της εισόδου στα πλέι οφ με εκείνα της εξόδου. Κι αυτό γιατί αν μπούμε τελικά έχουμε να κλείσουμε σπίτια και σπίτια αντιπάλων μας. Παραμάζωμα θα τους πάρουμε όλους. Καληνύχτα μας…