Παρηγορώντας τον κακομαθημένο... "μικρούλη"
Πάνε μέρες
που δεν τα έχουμε πει λόγω κάποιων έκτακτων οικογενειακών υποχρεώσεων και
δυστυχώς μέσα σ' αυτά που δεν σχολιάσαμε ήταν η απαράδεκτη ήττα της Βασίλισσας
από τον Άρη στη Θεσσαλονίκη, με την οποία τον έβαλε οριστικά μέσα στην τετράδα
και φυσικά ο θρίαμβος της ΑΕΚάρας μέσα στο Καραϊσκάκης με 1-2 επί του
Ολυμπιακού για το κύπελλο. Την ήττα στο μπάσκετ δεν σκοπεύω να την σχολιάσω
γιατί πίκρανε απίστευτα τον κόσμο της ομάδας που είχε με τόσο κόπο αρχίσει να
συσπειρώνεται δίπλα της. Μερικές φορές πιστεύω ότι στην ΑΕΚ είμαστε άξιοι της μοίρας
μας. Οπότε θα γράψω δυο λόγια, έστω και εκτός επικαιρότητας, για τον μεγάλο
θρίαμβο της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ που μας έκανε όλους περήφανους.
Το μεγαλύτερο
επίτευγμα πιστεύω δεν ήταν η ίδια η νίκη που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο για την
πρόκριση στον τελικό και την κατάκτηση του δεύτερου σερί κυπέλλου. Για μένα πιο
κομβικό γεγονός αποτελεί η εικόνα διάλυσης που επήλθε στον Ολυμπιακό και η
αποσύνθεση που έχει αρχίσει να προκαλεί ήδη τεράστια δυσοσμία. Ο πανικός είναι
έκδηλος στο λιμάνι και τα σκουξίματα απελπισίας μαρτυρούν το μέγεθος της τραγωδίας
που έχει αρχίσει να απλώνεται με γοργούς ρυθμούς πάνω από τον πειραιώτικο
ουρανό. Τα γνωστά φερέφωνα βράχνιασαν απότομα και αδυνατεί να ακουστεί η φωνή τους.
Καραπαπαράδες, Θεοδωρίδηδες, Γαβαθιώτηδες και Τσουκαλάδες δεν πείθουν πια ούτε
τον πιο αρρωστημένο γαύρο.