Πήραμε, επιτέλους, μια γεύση του πώς είναι μια ομάδα με κανονικό αριστερό μπακ που να μπορεί και να αμύνεται σωστά και να οργώνει όλη την πλευρά του. Ο Σταύρος Πήλιος δικαίως αναδείχτηκε MVP του αγώνα παλεύοντας στήθος με στήθος με τον Πινέδα.
Ο Στρακόσα, που ξεκίνησε κάτω από τα δοκάρια, ήταν σταθερός σε όλο το παιχνίδι και απέφυγε τις επιπόλαιες ενέργειες. Το παράδοξο όμως ήταν ότι τέσσερις φορές (ούτε μία, ούτε δύο) κατά την επαναφορά της μπάλας την έστειλε στις εξέδρες. Λες και είχαν στραβώσει τα πόδια του. Μάλλον πρέπει να ήταν φουλ στο άγχος για να μη γίνει καμία στραβή πάλι. Προσωπικά τον πιστεύω και θεωρώ πως αν κάνει τρία-τέσσερα συνεχόμενα καλά παιχνίδια και ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του θα μας δείξει όλες τις ικανότητές του.
Ο Ρότα τα πήγε καλά στο δεξί άκρο της άμυνας και συνεργάστηκε εξαιρετικά με τον Άμραμπατ. Αντικαταστάθηκε από τον Οντουμπάτζο περισσότερο για να ξεκουραστεί.
Ο Πήλιος τα είπαμε. Έχει στόφα μεγάλου παίκτη. Μακάρι να εξελιχθεί στον αριστερό αμυντικό που ψάχνουμε χρόνια, από την εποχή που κρέμασε τα παπούτσια του ο Μιχάλης Κασάπης. Βέβαια, όπως είμαστε τώρα, με αυτόν τον Πήλιο και τον Χατζισαφί από πίσω, μη περιμένετε την απόκτηση αριστερού αμυντικού. Του χρόνου που θα αποχωρήσει ο Ιρανός.
Ο Βίντα σε γενικές γραμμές τα πήγε καλά, υπήρχαν όμως στιγμές που δεν πατούσε τόσο καλά στο γήπεδο. Του χρόνου πρέπει η ομάδα να κινηθεί για δύο πρωτοκλασάτους στόπερ.
Ο Μουκουντί αυτή τη φορά παρείχε περισσότερη ασφάλεια, τόσο από τον Κάλενς, όσο και από τον… εαυτό του σε προηγούμενα παιχνίδια. Ο Αλμέιδα πίνει νερό στο όνομά του, οπότε ξεχάστε και σε αυτή την περίπτωση την πιθανότητα να πουληθεί και να αποκτήσει η ΑΕΚ άλλο στόπερ αυτό το καλοκαίρι.
Ο Σιμάνσκι, για εμένα, ήταν ο δεύτερος καλύτερος σε απόδοση παίκτης της ΑΕΚ απόψε. Όργωσε το γήπεδο, έβγαλε μακρινές μπαλιές μέχρι και να σκοράρει κόντεψε. Μεγάλη εμφάνιση από τον Πολωνό.
Ο Πινέδα ήταν κομβικός και οργάνωνε τέλεια το παιχνίδι της ομάδας. Μερικές ενέργειές του δε, όταν απελευθερωνόταν από τους αντιπάλους του, ήταν φαντεζί.
Ο Λιούμπισιτς, μέχρι το σημείο του τραυματισμού του σε σύγκρουση με τον Μουκουντί, έκοβε και έραβε στο χώρο του κέντρου μαζί με τον Πινέδα και όλο το παιχνίδι της ΑΕΚ περνούσε από τα πόδια τους.
Ο Άμραμπατ, αυτό το φαινόμενο αθλητή, στα 38 του χρόνια, έβγαλε όλο το ματς και ήταν μέσα στους κορυφαίους της ΑΕΚ. Έκανε άνω-κάτω την άμυνα του ΟΦΗ από δεξιά ενώ ήταν συγκινητικές οι προσπάθειές του να βοηθήσει τον Οντουμπάτζο στα μαρκαρίσματα, εκεί, προς το τέλος του αγώνα. Βέβαια, από την κούραση που λογικά τον είχε καταβάλει, έχασε κάνα δύο φορές τη μπάλα από αντιπάλους του.
Ο Κοϊτα εμένα δεν μου άρεσε. Ναι, απασχολούσε πολλές φορές δύο αμυντικούς, δεν είδα όμως να κάνει κάποια ουσιαστική ενέργεια για να τον συγκαταλέξω στους διακριθέντες. Είναι ατομιστής και θέλει μια μπάλα μόνος του. Και πάει στην ευχή. Να την θέλει και να την παίρνει τη μπάλα, όταν όμως είναι ουσιαστικός και έχει κάποια έμπνευση για να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα. Όχι όποτε του καπνίσει. Πρέπει ο Αλμέιδα να δουλέψει πολύ μαζί του για να γίνει πιο ομαδικός. Φυσικά από τον Γκατσίνοβιτς τον προτιμώ χίλιες φορές.
Ο Γκαρσία, όταν είναι στα καλά του, είναι ο… Γκαρσία. Μια, δυο, τρεις ευκαιρίες θα τις κάνει και ένα με δύο γκολάκια θα τα βάλει. Και αυτός αντικαταστάθηκε από τον Τσούμπερ για να προφυλαχτεί.
Και πάμε στις αλλαγές τώρα:
Εμένα ο Οντουμπάτζο μου άρεσε. Για πρώτη φορά συνεργάστηκε άψογα με τον Άμραμπατ αλλά και με τα χαφ και δεν δίστασε αρκετές φορές να βγει στην επίθεση, ενώ και αμυντικά ήταν πολύ καλός στα καθήκοντά του και από την πλευρά του δεν εκδηλώθηκε καμιά σοβαρή επίθεση από τον ΟΦΗ.
Ο Τσούμπερ μπήκε στο ματς αφιονισμένος και σαν γνήσιο σκυλί του πολέμου κατάφερε να σκοράρει ενώ έδωσε και άπειρες μάχες στην αντίπαλη περιοχή αλλά και έξω από αυτήν.
Ο Λαμέλα είναι παικταράς. Τελεία και παύλα. Μόνο όποιος δεν σκαμπάζει από μπάλα δεν μπορεί να το διακρίνει αυτό. Πολύ σύντομα θα καταλάβουμε όλοι το μέγεθος και την ποιότητα αυτής της μπαλαδόφατσας.
Ο Μάνταλος πήρε τη θέση του τραυματία Λιούμπισιτς και τα πήγε μια χαρά, αφού έβγαλε πολλές όμορφες μπαλιές στους επιθετικούς ενώ κράτησε και το κέντρο άψογα.
Ο Περέιρα δεν φάνηκε πολύ, άλλωστε κλήθηκε να παίξει αριστερά όπου ναι μεν έχει αγωνιστεί αρκετές φορές αλλά κατ' εξοχήν η θέση του είναι πίσω από τον επιθετικό. Πόσοι όμως διάολε θα παίξουν πίσω από τον επιθετικό; Ο Λιούμπισιτς; Ο Λαμέλα;, Ο Τσούμπερ; Ο Περέιρα; Ο Μάνταλος; Ο Πινέδα;
Και τέλος ο Αλμέιδα. Έμοιαζε απόλυτα ήρεμος και σίγουρος για τις αποφάσεις του και τις επιλογές του. Ο τρόπος που κατέβασε την ομάδα ήταν ο ενδεδειγμένος για να πνίξει τον αντίπαλο. Πολλοί λένε ότι βοήθησε και ο ΟΦΗ που ήταν μία ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Θα διαφωνήσω. Η ΑΕΚ ήταν αυτή που με τον τρόπο παιχνιδιού της τον έκανε να μοιάζει ανύπαρκτος μέσα στο γήπεδο. Προς το παρόν εξαγοράζουμε ηρεμία. Μακάρι να υπάρξει και ανάλογη συνέχεια και πρέπει να υπάρξει, αφού η ΑΕΚ μέχρι το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό δεν πρέπει να χάσει ούτε ένα βαθμό.
Ως προς τους αντιπάλους μας δεν ήταν και πολύ ρόδινα τα πράγματα. Ο ΠΑΟΚ χρειάστηκε να επιστρατεύσει τα κοράκια για να πάρει τους 3 βαθμούς από τον Πανσερραϊκό που του έκανε πλάκα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε παίζοντας επί 65 λεπτά με παίκτη παραπάνω μετά τη γελοία αποβολή με δύο κίτρινες κάρτες του γνωστού και μη εξαιρετέου Βιγιαφάνες. Και πάλι δεν έκανε καμιά συνταρακτική εμφάνιση. Ο Παναθηναϊκός που κατατρόμαξε τον Άγιαξ (τον αξιολύπητο Άγιαξ) υπέπεσε στην πρώτη γκέλα του. Και τι γκέλα. Μέσα στο ΟΑΚΑ από τον Αστέρα Τρίπολης. Πάντα τέτοια παιδιά. Οι ουρανοί είναι δικοί σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου