Μηδένα προ του τέλους… κακάριζε!

Αναρωτιόμουν πόσοι από τους 40.000 που βρίσκονταν μέσα στο γήπεδο και τις εκατοντάδες χιλιάδες των οπαδών της ΑΕΚ που παρακολουθούσαν το ματς τηλεοπτικά, την ώρα που ο Μπίσεσβαρ στο 24' έπαιρνε φόρα για να εκτελέσει το πέναλτι που είχε κερδίσει ο ΠΑΟΚ με το σκορ να είναι ήδη στο 0-1, πίστευαν ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε να πάρει με τη λήξη του ματς έστω και τον βαθμό της ισοπαλίας!  Το ερώτημά μου μάλιστα γινόταν ακόμα πιο πιεστικό από την μέχρι εκείνη τη στιγμή άθλια εμφάνιση της ΑΕΚ και από τις ευκαιρίες που είχε ήδη δημιουργήσει ο ΠΑΟΚ για να έχει πετύχει τουλάχιστον ένα ακόμα γκολ.

Όλα έδειχναν να είναι εναντίον της. Κι όμως. Η μπάλα πήγε στο δοκάρι, ο Κωστένογλου αμέσως άλλαξε το σύστημα και φτάσαμε να κλείσει το ημίχρονο με το σκορ να βρίσκεται στο 0-1. Στο δεύτερο ημίχρονο και ενώ η ΑΕΚ είχε ισοφαρίσει και της είχε ακυρωθεί και γκολ, το ερώτημα επανήλθε με ακόμα πιο έντονο τρόπο κατά τη στιγμή που ο Σβιντέρσκι στο 58' έγραφε το 1-2.

Το ποδόσφαιρο όμως γι' αυτό έχει χαρακτηριστεί βασιλιάς των σπορ. Γιατί είναι απρόβλεπτο. Η ΑΕΚ δεν είχε καμία σχέση με το συνονθύλευμα του πρώτου ημιχρόνου. Οι παίκτες είχαν πια το μαχαίρι στα δόντια και τα έπαιζαν όλα για όλα για να σώσουν ότι μπορούσαν από αυτό το ματς, σε μια βραδιά που δεν θα την χαρακτήριζε κανείς από τις καλύτερές τους. Δεν επηρεάστηκαν αρνητικά ούτε από το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ ούτε από το ακυρωθέν γκολ του Μάνταλου και συνέχισαν να μάχονται σα να μην είχε συμβεί κανένα από αυτά τα δύο γεγονότα. Και στο τέλος τα κατάφεραν και έσωσαν μια βραδιά που όλοι από το ξεκίνημά της την θεωρούσαν χαμένη. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς, ακόμα και όταν όλα δίπλα σου μοιάζουν τελειωμένα. Φτάνει να το πιστέψεις και να ριχτείς στη μάχη με όλες σου τις δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές. Και τότε η δικαίωση θα έρθει…