Όταν είσαι
οπαδός μιας ομάδας και μία άλλη ομάδα από εκείνες που αποτελούν τους βασικούς
ανταγωνιστές της δική σου σημειώνει μια μεγάλη διεθνή επιτυχία, κάποιοι
υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να χαίρεσαι επειδή η συγκεκριμένη επιτυχία αφορά τη
χώρα σου γενικότερα. Έλα όμως που δεν πάει έτσι το πράγμα. Ο οπαδισμός δεν
αφήνει περιθώρια αλτρουισμού και αλληλεγγύης αφού επικρατεί ο φανατισμός και το
"ο θάνατός σου η ζωή μου". Κάθε ταπείνωση του αντιπάλου από ξένη
ομάδα πανηγυρίζεται δεόντως και κάθε του επιτυχία σκορπίζει την απογοήτευση στους
οπαδούς των ανταγωνιστών του.
Αν νομίζει
κανείς ότι πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο κάνει μεγάλο λάθος. Σε όλες τις χώρες
του κόσμου έτσι λειτουργεί η αντιπαλότητα. Και παρόλο που μερικοί υποστηρίζουν
ότι δεν είναι υγιής μια τέτοια συμπεριφορά, το ακριβώς αντίθετο είναι που
ισχύει. Δεν είναι καθόλου υγιές να χαίρεσαι με τις επιτυχίες του αντιπάλου σου.
Με το γεγονός ότι προοδεύει και υποσκελίζει σε δυναμική και σε αποδοχή την
δικιά σου ομάδα. Πεσιμισμός είναι αυτό και κόμπλεξ κατωτερότητας. Η ομαδάρα
είναι μία και μόνο αυτή δικαιούται να πανηγυρίζει διεθνείς επιτυχίες. Η δικιά
σου! Να
μετρηθούμε, λέει ο οπαδός, να δούμε ποιος έχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην
Ευρώπη. Σα να λέμε να τις βγάλουμε έξω να δούμε ποιος την έχει μεγαλύτερη. Πού
το λάθος; Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; Όποιος την έχει μεγαλύτερη κερδίζει
σε αυτοπεποίθηση και κανένας δε μπορεί να του την βγει.
Το θέμα το
έχουμε εμείς που πρέπει να γράψουμε κάτι για την επιτυχία του αντιπάλου και μάλιστα
μέσα από οπαδικά blogs
και sites. Άντε να κάνεις την καρδιά σου πέτρα
και να αναγνωρίσεις την επιτυχία του φτύνοντας και ένα μασημένο μπράβο μέσα από
τα δόντια σου. Μπορείς να το κάνεις; Κάποιοι κάθονται και εφευρίσκουν
δικαιολογίες. Πολλές από αυτές είναι κάτι περισσότερο από παιδικές και τους εκθέτουν
ανεπανόρθωτα. Ήταν κωλόφαρδοι και κέρδισαν, γράφει. Ή τους ευνόησε ο διαιτητής.
Ή κάθισαν και έχασαν οι αντίπαλοί τους. Τέτοια κουλά. Άλλοι πάλι επιλέγουν να μη
γράψουν τίποτα. Να το κάνουν γαργάρα. Δε λέω, είναι μια μέθοδος κι αυτή. Ένα
στρίβειν διά του αρραβώνος. Αν σου πηγαίνει βέβαια κάτι τέτοιο. Όμως σε μερικούς
δεν πηγαίνει με τίποτα. Και επειδή έχουν μάθει να κοιτάνε στα μάτια και να συγχαίρουν
πάντα και το νικητή και τον ηττημένο και κυρίως τον ανώτερο, μπορούν να γράψουν
χωρίς φόβο και χωρίς πάθος ένα μεγάλο μπράβο στον Ολυμπιακό για τη μεγάλη του
νίκη μέσα στο Λονδίνο απέναντι στην Άρσεναλ.
Η ΑΕΚ υπήρξε
η πρώτη διδάξασα το Νοέμβρη του 1976, όταν κέρδισε την τρομερή τότε Ντέρμπι
Κάουντι μέσα στην Αγγλία με το ίδιο σκορ που κέρδισε και ο Ολυμπιακός την
Άρσεναλ και αυτή τη νίκη της την αναγνώρισαν όλοι οι αντίπαλοί της και της έβγαλαν
με σεβασμό το καπέλο. Κρατάει δε χρόνια αυτή η κολόνια, 40 χρόνια
συμπληρώνονται του χρόνου κι ακόμα ο απόηχός της δεν λέει να σβήσει. Ήταν η
πρώτη και μοναδική νίκη ελληνικής ομάδας μέσα στην Αγγλία μέχρι πρόσφατα. Το
ζήσαμε και εξακολουθούμε να το ζούμε. Και δεν βλέπω τον λόγο που δεν έχουν το
δικαίωμα να ζήσουν και οι Ολυμπιακοί την δική τους παρόμοια τεράστια επιτυχία.
Ό,τι κι αν πρεσβεύει ο Ολυμπιακός για όλους τους υπόλοιπους οπαδούς
εκτός από τους δικούς του και όσο μισητός και να είναι, αυτή τη νίκη την πήραν
οι παίκτες του και ο προπονητής του και καμία συμβολή δεν είχε ο Μαρινάκης ή ο
Θεοδωρίδης ή ο Καραπαπάς. Αν θέλει κάποιος βέβαια να σκαλίσει τα βαθύτερα αίτια
θα μου αντιγυρίσει ότι κλέβοντας όλες τις άλλες ομάδες του ελληνικού
ποδοσφαίρου γιγαντώθηκε οικονομικά και μπόρεσε να φτιάξει την ομάδα που
έφτιαξε. Καμία αντίρρηση σ' αυτό αλλά εμείς είμαστε φτιαγμένοι από άλλα υλικά
και σ' αυτή τη μεγάλη επιτυχία δεν θα γίνουμε μίζεροι…
