Το πάντρεμα των φυλών

Υπογράφει ο Σερίφης του Κάστρου

Ας υποθέσουμε ότι σε διαπροσωπικό επίπεδο μεγάλων αρχηγών των φυλών Μάο-Μάο και Παπούα γίνεται επιτακτική η ανάγκη μιας άμεσης όσο και κρυφής συνάντησης κορυφής. Πώς μπορεί αυτή να μη γίνει αντιληπτή από τους σερίφηδες της δημοσιογραφίας; Οι καλές δουλειές κλείνονται πάντα τη νύχτα. Υπό το φως του φεγγαριού που είναι και χλωμό από τα πολλά ξενύχτια. Ναι, αλλά πού μπορεί να γίνει μια τέτοια συνάντηση; Ωχ αδερφέ, χαθήκανε τα κότερα; Ναι, αλλά πώς θα μετακινηθούν οι αρχηγοί χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι οι σερίφηδες; Κυρίως εκείνος που θα επισκεφτεί το κότερο του άλλου. Αφού ως γνωστόν και οι καλοί σερίφηδες που γνωρίζουν τον τρόπο να ξετρυπώνουν λαυράκια πάντα νύχτα κινούνται. Άσε που έχουν υπό 24ωρη παρακολούθηση κάθε πιθανό και απίθανο άντρο των φυλάρχων. Έλα τώρα. Ευκολάκι. Δια θαλάσσης γίνεται η προσέγγιση. Σιγά μην πάνε από τη μεριά του λιμανιού με τις κουρσάρες τους να τους πάρουν χαμπάρι ακόμα και οι γλάροι. Κι άσε τον σερίφη χωμένο μέσα στο καπέλο του να ξεροσταλιάζει στο καρεκλάκι του πάνω από ένα καλάμι με το οποίο τάχα μου ψαρεύει αμέριμνος γόπες στο λιμάνι.

Και ο σκοπός μιας τέτοιας συνάντησης ποιος θα μπορούσε να είναι; Η πίτα αδερφέ. Η πίτα! Ανάβουνε την πίπα της ειρήνης κι αφού τραβήξουν κάνα δυο ρουφηξιές καταλήγουν πώς δεν βγάζει νόημα να αλληλοεξοντώνονται και να γίνονται ρόμπα στους λαούς τους. Ενώ αν μοιράσουν την πίτα σε ίσια κομμάτια το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον και για τους δύο. Ναι, αλλά μέχρι σήμερα ο ένας είχε μάθει να είναι μονοφαγάς. Γιατί τώρα να κάνει πίσω και να παραχωρήσει τα μισά από τα κεκτημένα του; Απλό κι αυτό. Γιατί ο άλλος, που τόσο καιρό λούφαζε και τον άφηνε να κάνει παιχνίδι, τώρα αποφάσισε να διεκδικήσει το κομμάτι που του αναλογούσε. Κι επειδή έχουν σκάσει μύτη και κάνα δυο ακόμα μικρότερης εμβέλειας φύλαρχοι και δοκιμάζουν να κουνηθούν, είναι ευκολότερο οι δύο μαζί να τους πατήσουν το κεφάλι και να τους το λιώσουν προτού προλάβουν να σηκώσουν ανάστημα. Γκέκε; Και γιατί ο καλομαθημένος να υποχωρήσει και να μη συνεχίσει απτόητος το μονοφαγικό βιολί του; Γιατί ξέρει καλά κι αν δεν ήξερε το κατάλαβε, ότι το αντίπαλο δέος δεν άρχισε μόλις τώρα να μπουσουλάει στην πιάτσα. Όταν αυτός πήγαινε ο άλλος ερχόταν. Και μάλιστα με τόσο σύγχρονα όπλα που το στρίμωγμα που του έκανε είναι τέτοιο που δεν του αφήνει και πολλές επιλογές. Ή μαζί του ή τον στέλνει πεσκέσι στα χλωμά πρόσωπα που έχουν στήσει γύρω από το χωριό της φυλής του την τάφρο με τους αλιγάτορες. Θέλει μεγάλο κόπο για να οδηγηθεί ο πρώην μονοφαγάς στην ορθή απόφαση; Κάθε άλλο. Νομίζω;

Μα και ο νεόκοπος γιατί, αφού είναι τόσο δυνατός, να μη διεκδικήσει για την πάρτη του τη μονοκρατορία και να δεχτεί να τη μοιραστεί με τον προκάτοχο του θρόνου; Γιατί ξέρει πως θέλει μεγάλο κόπο και άπλετο χρόνο να τη στήσει τη μονοκρατορία από την αρχή. Ενώ ο άλλος έχει έτοιμες όλες τις υποδομές. Ο χρόνος στις μπίζνες είναι πολύ σπουδαία υπόθεση και εξαρτάται πάντα από το πόσον τέτοιο έχει στη διάθεσή του ο καθένας. Άσε που πάντα χρειάζεται ένα αντίπαλο δέος για την κάθε σωστή και σπουδαγμένη μπίζνα. Από την πολιτική μέχρι και μια απλή παρτίδα σκάκι. Τι αξία έχει να παίζει κανείς μόνος του και να κερδίζει μόνιμα; Χάνεται κάθε ενδιαφέρον για το παιχνίδι και η μπίζνα ατονεί και αρχίζει η χασούρα. Το πόπολο θέλει γερό αντίπαλο για να φχαριστιέται την όποια επικράτηση. Ο άλλος που την πήγε μονοκόμματη τη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια μάλλον χαμένος βγήκε. Και το κατάλαβε καλά ότι κάτι έκανε λάθος. Οπότε, τώρα του δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να ανακάμψει και να ξεφορτωθεί από την πλάτη του και το ιππικό που τελευταία τον είχε αποκλείσει και απειλούσε να του επιτεθεί και να καταλάβει το χωριό και να διαλύσει τη φυλή του. Νέες μέρες δόξας λαμπρής ξημερώνουν και για τους δύο φύλαρχους. Και θα ήταν μεγάλα κορόιδα αν διάλεγαν τον δρόμο τη σύγκρουσης που θα ήταν αρκούντος επιζήμιος και για τους δύο. Κι έτσι, εντελώς ξαφνικά, άρχισε να βασιλεύει η σιωπή και στα δύο στρατόπεδα. Το μόνο που ακούγεται πια είναι το βουητό από τις μέλισσες…