Μια ματιά
στον ελληνικό αθλητικό τύπο είναι αρκετή για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο
ότι η βρώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου τρύπησε τα στεγανά της και έχει αρχίσει
να ξεχύνεται ελεύθερη στην κοινωνία. Διαβάζοντας, λοιπόν, έχεις την εντύπωση
ότι για το ίδιο ακριβώς θέμα έχουν συμβεί εντελώς διαφορετικά πράγματα, ανάλογα
με τον συντάκτη που γράφει το άρθρο. Τα ποδοπάτησε τα συμφέροντα και έγινε ήρωας
ο υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής ή κατατροπώθηκε από το σύστημα και
έβαλε την ουρά στα σκέλια; Μη κουράζεστε και σκαλίζετε ανάμεσα σε άρθρα και…
άναρθρες κραυγές για να βρείτε την αλήθεια. Τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους.
Ποιοι σας έκαναν
το άσπρο-μαύρο όλα αυτά τα χρόνια; Οι ίδιοι είναι που και τώρα προσπαθούν να
κάνουν το ίδιο. Ποιοι έδειξαν με τον πανικό τους ότι έχει ανοίξει η γη κάτω από
τα πόδια τους; Αυτοί έχουν κάθε λόγο να παραπληροφορήσουν τον Έλληνα φίλαθλο,
τον οποίο να σημειωθεί ότι με τον τρόπο που το κάνουν τον θεωρούν μεγάλο μπουνταλά.
Ποιοι χρησιμοποίησαν θεούς και δαίμονες για να αποτρέψουν τον υφυπουργό να
φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο; Αυτοί είναι που βλέποντας ότι δεν τα
καταφέρνουν κινητοποίησαν όλη τη σαπίλα του ελληνικού τύπου (και πιστέψτε με, προέρχεται
από πολύ βαθιά δεξαμενή), αλλά και πολιτικούς διατεθειμένους αντί πινακίου
φακής να παίξουν το παιχνίδι τους (λες και δεν το έχουν ξανακάνει) επιχειρώντας
να αλλοιώσουν συνειδήσεις.
Επίθεση κατά
μέτωπο με σκοπό να λοιδορήσουν τον υφυπουργό, να τον παρουσιάσουν σαν τον
καρπαζοεισπράκτορα της Ευρώπης που μόλις οι επικεφαλείς της διεθνούς λαμογιάς
του κούνησαν το δαχτυλάκι εκείνος τα έκανε πάνω του και πήρε πίσω το νόμο του
και όλες του τις αποφάσεις. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που τελικά
συνέβη.
Ο Σταύρος
Κοντονής ενεργώντας πανέξυπνα είχε διανθίσει το νομοσχέδιο με κάποιες υπερβολές
τις οποίες γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα τις χρησιμοποιούσε για να
εξισορροπήσει τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων για αλλαγές στο αρχικό σχέδιο.
Μάλιστα συνέχισε να μάχεται ως το τέλος για να τις διατηρήσει ώστε να φανεί ότι
τελικά έκανε τη μεγάλη υποχώρηση και ικανοποίησε τα αιτήματά τους. Στην ουσία όμως
πέτυχε να μη θιχτούν εκείνα που ο ίδιος θεωρούσε σημαντικά και αδιαπραγμάτευτα
τα οποία και πέτυχε τελικά να ψηφιστούν από τη Βουλή και να αποτελούν πλέον
νόμο του ελληνικού κράτους.
Αν δεν είχαν
γίνει έτσι τα πράγματα γιατί λέτε να συνεχίζουν να σκούζουν οι μοίρες του
ελληνικού ποδοσφαίρου που έχουν γαντζωθεί χρόνια τώρα πάνω στις πλάτες του και
του απομυζούν το αίμα; Γιατί, όλως τυχαίως, σήμερα κιόλας ο αθλητικός δικαστής
κ. Πετρόπουλος ζήτησε από τον κ Ανδρεάδη τον φάκελο της εγκληματικής οργάνωσης;
Τόσους μήνες γιατί σφύριζε αδιάφορα; Μα για να προλάβουν να δικάσουν την
υπόθεση πριν αναλάβουν οι τακτικοί δικαστές, τους οποίους με επιμονή επέβαλε ο
Σταύρος Κοντονής και που είναι βέβαιο ότι θα τους στείλουν όλους στον αγύριστο.
Πάντως, ένα
είναι σίγουρο. Είμαστε αποικία! Σιγά τη διαπίστωση ρε ΑΕΟΚΟΡΑΜΑ, θα μου πείτε.
Όλοι το ξέραμε. Ναι, το ξέραμε. Είναι άλλο όμως να πέφτουν οι μάσκες και έτσι
απροκάλυπτα να ανακαλύπτεις ότι είσαι ραγιάς στον τόπο σου και άλλοι είναι
εκείνοι που διαφεντεύουν τη ζωή σου και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό
σου. Το παραμύθι του κυρίαρχου ελληνικού λαού έλαβε πανηγυρικά τέλος.
Στην αρχή μας
το έδωσαν να το καταλάβουμε όσο πιο εμφατικά μπορούσαν οι τάχα μου εταίροι μας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα, ήρθαν κι αυτοί οι φραγκολεβαντίνοι της ΟΥΕΦΑ και της ΦΙΦΑ
και μας έφτυσαν κατάμουτρα ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε ένα παιχνίδι να
κουμαντάρουμε μόνοι μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τους κανόνες
του σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά της χώρας μας. Γιατί για τους γενικούς κανόνες
είναι λογικό να υπάρχει ένας κάποιος ενιαίος φορέας που θα αποφασίζει.
Τελείωσε. Το
μαγαζάκι αυτό που πουλάει γκολ, πέναλτι και κόκκινες κάρτες, που μοιράζει
κύπελλα και δισεκατομμύρια, που έχει το πάνω χέρι στο αλισβερίσι της διεθνούς
αγοράς ποδοσφαιριστών, προπονητών και επιτελείων, είναι ίσως σήμερα η
μεγαλύτερη εμπορική επιχείρηση στον πλανήτη. Ποια πετρέλαια και ποια ενέργεια
και ποιες τηλεπικοινωνίες. Η μπάλα κύριοι. Η μικρή, στρογγυλή αυτή θεά. Γι' αυτήν
κόπτονται όλοι και για τα δισεκατομμύρια που σέρνει πίσω της.
Οι γάτοι το μύρισαν
νωρίς το ψητό και το έστησαν ωραία το μαγαζί γωνία. Ποιοι τα φέρνουν στο κατάστημα,
αναρωτήθηκαν. Αυτοί μας ενδιαφέρουν σε πρώτο πλάνο. Τους άλλους άστους να πάνε
να γαμηθούν. Τους θέλουμε βέβαια, για να μπορεί να γίνεται τζιβιτζιλίκι, όμως αυτοί
που τα φέρνουν θα παίρνουν και τα χοντρά κοψίδια από τη δουλειά. Οι υπόλοιποι
θα γλείφουν τίποτα κοκαλάκια και αν περισσέψουν. Άρα, τους καλούς παίκτες
οφείλουμε και να τους προστατεύουμε. Εκείνους που παίζουν με τους δικούς μας όρους.
Εκεί, ναι, θα βάλουμε πλάτη όποτε χρειαστεί. Και πώς θα το διασφαλίσουμε όλο
αυτό ώστε να μη μπαίνουν στη μέση και μας χαλάνε τη μαγειρεψιά τίποτα
σουρουχλεμέδες πολιτικοί και τίποτα τάχα μου επαναστατικές κυβερνήσεις; Μία
είναι η λύση αγαπητοί μου. Μία και μαγική. Αυτοδιοίκητο! Άβατο! Κράτος εν
κράτη!
Πού αλλού
υπάρχει κάτι τέτοιο στον πλανήτη; Όποιος ξέρει να μας το πει. Εδώ κάνουμε
κουμάντο εμείς και κανείς άλλος δεν χωράει. Εμείς θα έχουμε τους δικούς μας υπουργούς,
τις δικές μας κυβερνήσεις και θα ορίζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Όλοι οι
υπόλοιποι στην απέξω. Και τι μας νοιάζει ποιον θεωρεί εγκληματία κάποια δήθεν
ευνομούμενη πολιτεία ρε καραγκιόζηδες; Αν εμείς τους ίδιους ανθρώπους τους θεωρούμε
αξιοσέβαστους πολίτες θα σκύψετε όλοι και θα τους προσκυνήσετε. Και άμα λάχει
θα τους ζητήσετε και συγγνώμη που τους συκοφαντήσατε. Έτσι παίζεται το παιχνίδι
και επειδή μερικοί από εμάς δεν θέλαμε να πιστεύουμε κάτι τέτοιο, ας είναι καλά
κάποιοι Κοντονήδες που αποφασίζουν ένα ωραίο πρωί να πάνε κόντρα στο ρεύμα, για
να έρθουν οι… αυτοκράτορες και να καταστήσουν γνωστό με τον πιο εμφατικό τρόπο
πώς έχουν τα πράγματα ώστε και οι πιο δύσπιστοι να το πιστέψουν και να
αποφασίσουν να προσαρμοστούν σ' αυτή τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα.
Το ευτύχημα
είναι ότι πάντα -το έχει διδάξει άλλωστε η ιστορία- θα βρίσκονται κάποιοι
Κοντονήδες, μαύροι, κατάμαυροι σαν τις ενοχλητικές μύγες που έρχονται από ψηλά
και πέφτουν μέσα στην παχύρευστη βελουτέ αυτοκρατορική κρεατόσουπα που
απολαμβάνουν οι άρχοντες και τους χαλάνε το τσιμπούσι. Πάντα θα ξεφυτρώνουν
κάτι παλαβοί Δον Κιχώτες, κάτι παμπόνηροι και ραδιούργοι τύποι σαν τον Οδυσσέα,
που θα μηχανεύονται τρόπους για να τρυπήσουν τα στεγανά του άτρωτου, κατά τη
ματαιόδοξη αντίληψή τους, συστήματος που έχτισαν με τόση επιμέλεια…
