Εάν δεν
ξέραμε με ποιους έχουμε να κάνουμε θα λέγαμε ότι πιο ύποπτο για χειραγωγημένο
ματσάκι στο φετινό πρωτάθλημα από το σημερινό του γαύρου με τα Γιάννινα δεν
πρέπει να έχει υπάρξει. Τα Γιάννινα έχουν χάσει πριν από τέσσερις μέρες μέσα
στην έδρα τους από τον πεθαμένο Λεβαδειακό με 0-4 και πάνε σήμερα στο
Καραϊσκάκης και τινάζουν την μπάνκα στον αέρα. Πόσα να έδινε το Χ εκεί μέσα; Θα
έμοιαζε σαν ύστατη προσπάθεια για ανάνηψη του πεθαμένου. Σαν το φιλί της ζωής.
Αλλά δεν στέκει κάτι τέτοιο. Στέκει; Ποιος θα έκανε τέτοια μπάζα ξεφτιλίζοντας
ολόκληρο θρύλο;
Οπότε πάμε
στα πιο προφανή. Ο Ολυμπιακός σαν ομάδα έχει καεί. Τρέμουν τα πόδια των παικτών
του οι οποίοι βλέποντας τη χιονοστιβάδα των εξελίξεων να κατηφορίζει με
τρομακτικό θόρυβο από την κορυφή δεν ξέρουν αν πρέπει να αρχίσουν να τρέχουν ή
να σκάψουν καμιά λακκούβα για να κρυφτούν. Ψυχολογία υπό το μηδέν επικρατεί στο
λιμάνι. Και τα χειρότερα έρχονται. Κάπως έτσι καταρρέουν οι δυναστείες. Είναι
να μη γίνει η αρχή. Και σχεδόν πάντα επιστροφή δεν υπάρχει.
Ο ΠΑΣ,
λοιπόν, κατέβηκε στο τηγάνι με σχεδόν δεύτερη ομάδα, έπεσε πάνω σε έναν
διαιτητή από τους… συνήθεις που παίζουν τον γαύρο και όλοι έκαναν τον σταυρό τους
περιμένοντας να την βγάλουν με όσο πιο λίγα μπορούσαν, Όλοι; Ε, έτσι
φαντάζομαι. Ο Χριστοβασίλης δεν ξέρω αν είχε δει κανένα καλό όνειρο αλλά όλοι
οι άλλοι μάλλον άυπνοι είχαν μείνει.
Και αρχίζει
το ματσάκι και κεντάει ο ΠΑΣ και μπερδεύουν τα μπούτια τους οι παίκτες του
Ολυμπιακού και κοντεύει να πνιγεί με το στραγάλι το κοράκι. Τώρα τάχα που τους έκανε
κλύσμα ο ΠΑΣ λέτε να μειώθηκε λίγο η αξία της νίκης του ΠΑΟΚ; Μα είναι δυνατόν
να ήθελαν κάτι τέτοιο στο λιμάνι; Από αυτούς όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.
Την Τρίτη το βράδυ θα ξέρουμε μέχρι πού μπορούν να φτάσουν.
Έχουμε και
λέμε: Στο άδειο Καραϊσκάκης κράχτηκαν πάλι οι παίκτες του γαύρου από τους ελάχιστους
οπαδούς τους, τα Γιάννινα έχαναν τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη μέχρι που το
κάρφωσαν το πρώτο και ησύχασαν και από εκείνη τη στιγμή ανέλαβε να δώσει
ρεσιτάλ το κοράκι. Τι άλλο θα έσωνε τον Ολυμπιακό; Ελάτε που δεν ξέρετε. Δεν σας
βάζω και τόσο δύσκολα. Μα, ένα πέναλτι από τα αναρίθμητα που σφυρίζονται όταν
ζορίσουν τα γάλατα για το δαφνοστεφανωμένο πουστάκι. Έτσι, λοιπόν, έγινε το 1-1
με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Όπως ήταν φυσικό ο γαύρος ανέβηκε, έκανε
ευκαιρίες αλλά το μεν πνεύμα των παικτών του πρόθυμο η δε σαρξ ασθενής μέχρι
εκεί που δεν παίρνει. Τι άλλο να κάνει και ο κόρακας, μετατρέπει ένα επιθετικό
φάουλ του Κασάμι σε γκολ υπέρ του Ολυμπιακού και ταυτόχρονα ξεφυσάει με
ανακούφιση από μέσα του. Έλα όμως που τα περιφερόμενα ζόμπι με τις ερυθρόλευκες
φανέλες δεν ήταν ικανά ούτε αυτό το φυματικό σκορ να κρατήσουν μέχρι το τέλος
και στο προτελευταίο λεπτό έπεσε στα κεφάλια τους με σαματά η χαντζάρα της θείας
δίκης. Προτελευταίο για όλο τον φυσιολογικό κόσμο που νόμιζε ότι το παιχνίδι
έπρεπε να λήξει απόψε. Όχι όμως και για το κοράκι που ήταν αποφασισμένο να το
συνεχίσει μέχρι αύριο το ματσάκι, αφού δεν το έχει ξεχρεώσει ακόμα το αμαξάκι
του και δεν θα ήθελε να το δει να γίνεται φλαμπέ. Και έτσι έφτασε αισίως το
95', είχαν αγριέψει ακόμα περισσότερο και οι σκόρπιοι ανεγκέφαλοι του γαύρου
και αναγκάστηκε να βάλει και μια φορά στο στόμα τη σφυρίχτρα χωρίς να καταπιεί
το στραγάλι. Το θαύμα είχε συντελεστεί. Αιωνία τους η μνήμη… Να ζούμε να τους ξεχάσουμε...
