Να τα λέμε
όλα; Να τα λέμε. Ως προς την εγκληματική οργάνωση που λυμαίνεται εδώ και πολλά
χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο και την δράση της, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία
και όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να παταχθεί. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει μια
σειρά πραγμάτων που πρέπει να κάνει κάθε ομάδα που θέλει να γίνει ανταγωνιστική
και να διεκδικήσει το μερίδιο που της αναλογεί στο πρωτάθλημα της χώρας μας.
Θέλω να πω ότι δεν φτάνει μόνο να φύγουν από τη μέση όλοι εκείνοι που με
αθέμιτα μέσα δεν επιτρέπουν να επικρατήσει η ισονομία και να αντιμετωπίζονται όλες
οι ομάδες με τον ίδιο τρόπο, αλλά θα πρέπει και οι ηγέτες των ομάδων να βάλουν
το χέρι στην τσέπη και να επενδύσουν στις ομάδες τους.
Ο Ολυμπιακός
αυτή τη στιγμή, πέρα από τη δύναμη που του δίνει η εξουσία του στα κέντρα
αποφάσεων, έχει και πολύ καλό υλικό κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει
κανένας. Βέβαια, δεν είναι στην ίδια μοίρα κάποιος που επενδύει από εκείνα που
έβγαλε με κόπο και ιδρώτα, με τον άλλο που επενδύει από τα κλεμμένα. Αυτό είναι
γεγονός. Γι' αυτό τόσα χρόνια παίζεται το παιχνίδι στον τομέα άσκησης του
ελέγχου εξουσίας στο χώρο του ποδοσφαίρου και της στελέχωσής του με όργανα της επιλογής
του εκάστοτε αφεντικού της εγκληματικής οργάνωσης. Είναι πολλά τα λεφτά, όμως δεν
περισσεύουν για να μοιράζονται με άλλους, επειδή είναι πολλά και τα έξοδα για
να κρατηθεί ενεργή και αποτελεσματική μια τέτοια οργάνωση.
Μόνο να
σκεφτεί κανείς μέχρι πού πρέπει να απλωθεί ένα τέτοιο σύστημα ελέγχου ώστε να
περιλαμβάνει -πάντα σύμφωνα με το κατηγορητήριο- τις επίσημες ποδοσφαιρικές
οργανώσεις, ενώσεις, ομοσπονδίες και τα ρέστα, την διαιτησία, την αθλητική -με
επέκταση και σε μέρος της τακτικής- δικαιοσύνη, μέρος των αρχών και της πολιτικής,
καθώς και τον στοιχηματισμό. Πόσες χιλιάδες γρανάζια πρέπει να γυρίζουν
ταυτόχρονα και με απόλυτη συμμετρία για να μπορεί να δουλεύει το τερατώδες αυτό
μόρφωμα που αποκαλούμε μηχανισμό άσκησης εξουσίας στο χώρο του ποδοσφαίρου; Και
όλα αυτά τα γρανάζια για να μπορούν να κινούνται απρόσκοπτα χρειάζονται λάδωμα.
Τόνοι λαδιού απαιτούνται ετησίως για την σωστή λειτουργία του συγκεκριμένου
τέρατος. Γι' αυτό και δεν γίνεται να περισσέψει ούτε σταγόνα για τους εκτός
συστήματος ανταγωνιστές.
Όταν, λοιπόν,
με το καλό, αποκατασταθεί κάποτε η τάξη και επανέλθει η ομαλότητα και η
δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρό μας, όταν το παιχνίδι θα παίζεται στα ίσια και με
ίσους όρους ανταγωνισμού, τότε θα φανεί ποιος μπορεί πραγματικά να φτιάξει μια
ομάδα η οποία θα κρίνεται αποκλειστικά μέσα στα γήπεδα και όχι πίσω από
σκοτεινά γραφεία και από πακιστανικά τηλέφωνα. Και εκεί θα απαιτηθεί να πέσει
χρήμα από τους ιδιοκτήτες των ομάδων. Άλλοθι πια δεν θα υπάρχουν για κανέναν. Αυτό
που έλεγε ο Μαρινάκης για να δικαιολογήσει την απολυταρχία του, θα γίνει μια
χειροπιαστή πραγματικότητα για τον καθένα που θα πρέπει να αποδείξει ότι ήταν
το σάπιο σύστημα εκείνο που δεν του επέτρεπε να φτιάξει ομάδα και όχι η
αδυναμία του να επενδύσει στην ομάδα του.
Βάλτε κι εσείς
λεφτά και φτιάξτε τις ομάδες σας αντί για να φωνάζετε για την διαιτησία, έλεγε
ο χοντρός. Και ναι, εκείνος έβαζε λεφτά. Αλλά πριν να βάλει λεφτά είχε βγάλει
πολλά περισσότερα. Αν ομαλοποιηθούν τα πράγματα και χαθεί ο έλεγχος των κέντρων
αποφάσεων και αν δημιουργηθούν για όλους οι ίδιες ευκαιρίες για επικράτηση και
διακρίσεις, είναι λογικό ότι και τα έσοδα θα μειωθούν δραματικά. Για την
ακρίβεια θα επιμεριστούν πιο δίκαια με αποτέλεσμα να παίρνουν όλοι από λιγότερα
αντί να τα παίρνει όλα ο ένας. Και οι επενδύσεις σαφώς θα γίνουν δυσκολότερες,
αφού τότε θα πρέπει πραγματικά και όχι εικονικά να μπαίνει το χέρι βαθιά στην
τσέπη. Συμφέρει αυτό; Είναι αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα όλοι οι ηγέτες
ποδοσφαιρικών ομάδων στην Ελλάδα; Μπορούν να αντεπεξέλθουν σε κάτι τέτοιο; Ή
μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι να γκρεμίσουν το σάπιο καθεστώς για
να μπορέσουν σιγά-σιγά να χτίσουν το δικό τους;
Και όταν λέμε
όλοι, είναι αυτονόητο ότι αναφερόμαστε στους γνωστούς και μη εξαιρετέους τέσσερις
των μεγάλων ομάδων. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν και μοιραία πάντα
θα προσδένονται πίσω από τους μεγάλους ελπίζοντας να τους πετάξουν κανένα κοκαλάκι
για να γλείψουν, με όποιο αντάλλαγμα κι αν τους ζητηθεί. Σε ό,τι αφορά εμάς, τους
φιλάθλους, πρέπει να αναρωτηθούμε τι πραγματικά θέλουμε. Θέλουμε ένα υδροκέφαλο
ποδόσφαιρο με έναν πρωταγωνιστή πλαισιωμένο από καλούς και μέτριους κομπάρσους
-ακόμα κι αν πρόκειται για την δική μας ομάδα-, θέλουμε τέσσερις ισχυρούς και
από πίσω τους δεμένους τους μικρούς να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο χωρίς όμως να παρεμποδίζονται
από το νόμο του ισχυρού να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο στο όνειρο ή
θέλουμε ένα πρωτάθλημα ίσων ευκαιριών για όλους; Το τελευταίο θα ήταν και το
ιδανικό. Δεν γίνεται όμως για πολλούς λόγους, κυρίως οικονομικούς, που
οφείλονται κατ' εξοχήν στην έλλειψη οπαδικού κοινού για τους μικρούς, το οποίο είναι εκείνο που
φέρνει και τα έσοδα για να γίνουν ανταγωνιστικοί. Μοιραία θα συμβιβαστούμε με
το δεύτερο, το οποίο ίσως και να βάλει τις βάσεις για να δούμε και τους μικρούς
κάποια μέρα να διεκδικούν την ευκαιρία τους και το δικό τους μερίδιο από την
πίτα, πράγμα που όσο παραμένει σε ισχύ το πρώτο σενάριο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ…
