Τσίπρας-Καμμένος ή... Καμένος Τσίπρας;
Υπογράφει ο Κως Άντζελες
Καμία αναφορά στο προφανές κι αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο τους σκεπτόμενους πολίτες. Δεκάδες βουλευτές και απλοί υποψήφιοι παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά κανάλια, συμμετέχοντας σε πάνελ όπου επικρατεί η μπουρδολογία και κανείς δεν αναφέρεται σε μερικά βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν αβίαστα από το αποτέλεσμα των χτεσινών εκλογών.
Καμία αναφορά στο προφανές κι αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο τους σκεπτόμενους πολίτες. Δεκάδες βουλευτές και απλοί υποψήφιοι παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά κανάλια, συμμετέχοντας σε πάνελ όπου επικρατεί η μπουρδολογία και κανείς δεν αναφέρεται σε μερικά βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν αβίαστα από το αποτέλεσμα των χτεσινών εκλογών.
Και πρώτα απ'
όλα θα έπρεπε να κάνουν ξεκάθαρο στον ελληνικό λαό ότι η ανάγκη για συνεργασίες
δεν προκύπτει καθαρά και μόνο από την έλλειψη αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος.
Χρόνια τώρα μας δουλεύουν για την εκλογική τους δύναμη τα κόμματα της εξουσίας
και για την εντολή που τους έδωσε ο κυρίαρχος ελληνικός λαός. Ποια δύναμη; Ας μην
υπήρχε η μαϊμουδιά του μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα και ας ερχόντουσαν
να το κουβεντιάσουμε μετά. Διότι ένα κόμμα που φτάνει στις 149 έδρες, όπως τώρα
ο ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία έχει κερδίσει μέσα από τις εκλογές μόνο τις 99. Κι αυτό
γινόταν πάντα από τότε που εφαρμόζεται ο απατεωνίστικος εκλογικός νόμος της ενισχυμένης
αναλογικής. Ένας νόμος που τον έφερε η δεξιά επειδή έτσι την συνέφερε, τον
διατήρησε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μαζί με την αριστερά είχαν ξελαρυγγιαστεί επί
σειρά ετών να φωνάζουν για την κατάργησή του και για την καθιέρωση της απλής
αναλογικής και φυσικά τον βρήκε έτοιμο και η αριστερά και μια χαρά την βόλεψε
για να βρεθεί στην εξουσία. Μάλιστα το οξύμωρο είναι πως τώρα πια δεν ακούγεται
ούτε κιχ από την πλευρά της αριστεράς για αλλαγή του εκλογικού νόμου και είναι
η δεξιά που σιγά-σιγά ψιθυρίζει για την ανάγκη να περάσουμε στην απλή
αναλογική!
Το πρώτο
κόμμα, λοιπόν, εκφράζει σήμερα μόλις και μετά βίας το ένα τρίτο του ελληνικού
λαού. Αυτό ούτε καθαρή εντολή λέγεται ούτε μπορεί να το καπηλεύεται κανείς για
να προτάσσει τον λαό ως τον φορέα που τον οδήγησε στην εξουσία. Και ποτέ δεν
συνέβαινε αυτό, εκτός από κάποιες μεγάλες και καθαρές νίκες παλιότερα της δεξιάς
και μετέπειτα του ΠΑΣΟΚ που ήρθαν στην εξουσία με ποσοστά 48% και 44%. Και
φυσικά τη μεγάλη νίκη της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου που πήρε 53%
το 1964 και παρόλα αυτά δεν έκλεισε δεύτερο χρόνο σαν κυβέρνηση.
Ο ελληνικός λαός, όχι εντολές δεν καταφέρνει να δώσει, πόσω μάλλον
καθαρές, αλλά είναι τόσο μπερδεμένος που δεν μπορεί να αποφασίσει για το μέλλον
του και για τα πρόσωπα που πρέπει να εμπιστευτεί για να τον κυβερνήσουν. Έτσι, ο
σχηματισμός κυβερνητικών συνασπισμών γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικός στις μέρες
μας. Το μεγάλο θέμα είναι, από τη μια μεριά, αν θα μπορέσουν τα σημερινά
κόμματα εξουσίας να συμβιβαστούν με τα καινούρια δεδομένα και πόσο νερό είναι
διατεθειμένα να βάλουν στο κρασί τους, ώστε και διάρκεια να έχουν αυτές οι
συνεργασίες και να αποδειχτούν επωφελείς για τον τόπο και από την άλλη μεριά,
τα κόμματα που κατέχουν μικρότερα ποσοστά και που μέσω των συνεργασιών ξαφνικά
βρίσκονται στην εξουσία, να μη διέπονται από έπαρση και να μη θεωρούν δεδομένο
ότι ο τόπος εξαρτάται αποκλειστικά από τις δικές τους διαθέσεις, φροντίζοντας ταυτόχρονα να αιχμαλωτίσουν τους συνεργάτες τους, αλλά με
σεμνότητα και νηφαλιότητα να πορεύονται στηρίζοντας το πρώτο κόμμα και
διατηρώντας το δικαίωμα της ανεξαρτησίας που θα τους επιτρέπει να λένε ναι εκεί
που χρειάζεται και όχι εκεί που απαιτείται…
