Όλες οι
μεγάλες ομάδες πρέπει να ξέρουν να διαχειριστούν περισσότερο από κάθε άλλο τις αποτυχίες
τους. Η ΑΕΚ έκανε χτες μια ήττα που κανείς δεν θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει
μη αναμενόμενη. Απλώς είχε καλλιεργηθεί
μεταξύ των φιλάθλων της μια υπέρμετρη αισιοδοξία ότι μπορεί να τα καταφέρει. Εκείνο
που εμένα δεν μου κάθεται καλά δεν είναι η συγκεκριμένη ήττα αλλά ορισμένες
επαναλαμβανόμενες λανθασμένες συμπεριφορές, την αιτία των οποίων πρέπει να
αντιμετωπίσει άμεσα ο προπονητής της. Για παράδειγμα, η ΑΕΚ, σε κάθε παιχνίδι της,
εύκολο ή δύσκολο, κάνει μια παράξενη κοιλιά στην τρίτη περίοδο, η οποία θεωρώ
ότι είναι ίσως η πιο καθοριστική σε έναν αγώνα. Πολλές φορές έχασε μεγάλες
διαφορές σ' αυτό το διάστημα και κινδύνευσε να χάσει και τα παιχνίδια ενώ
κάποιες άλλες φορές υποχρεώθηκε σε ήττες σε αγώνες που πήγαινε μπροστά κατά το
πρώτο ημίχρονο και μάλιστα με διαφορές ασφαλείας. Μια πιθανή αιτία είναι η έλλειψη
φυσικής κατάστασης, κυρίως των παικτών που ήρθαν μεσούσης της περιόδου και
χωρίς να έχουν πολλούς αγώνες στα πόδια τους. Η ΑΕΚ μοιάζει να ξεκινάει
φορτσάτη τους αγώνες της και στο δεύτερο ημίχρονο να κάθεται απότομα και η
απόδοσή της να πέφτει κατακόρυφα μέχρι το τέλος του αγώνα.
Σε ότι αφορά
το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, έφτανε να βάλει έναν παίκτη ο αντίπαλος
προπονητής να κλειδώσει τον Ίνγκλις και εκεί να σταματήσουν όλα. Ο Παναθηναϊκός
πιο έμπειρος και παίζοντας πολύ καλύτερη άμυνα από την ΑΕΚ, οδήγησε το ματς
εκεί που ήθελε και που ήξερε ότι έχει τον τρόπο να επικρατήσει. Στις άμυνες και
στο χαμηλό σκορ. Με τον Ίνγκλις κλειδωμένο και αχρηστεμένο, με τον Σάκοτα να
προέρχεται από τραυματισμό, με τους περισσότερους παίκτες να έχουν απίστευτα
χαμηλά ποσοστά ευστοχίας, τόσο σε δίποντα όσο και σε τρίποντα, ήταν φανερό ότι
η ΑΕΚ δεν θα είχε τύχη. Ο Χέρστον κρατήθηκε έξυπνα μακριά από την ρακέτα των
πράσινων και απέμεινε μόνος του ο Μενσά Μπονσού να κάνει τα πάντα, αλλά
αποκομμένος από τους πλησιέστερους συμπαίκτες του, χρειαζόταν να καταβάλει
διπλάσια προσπάθεια για να φτάσει με επιτυχία κάτω από τη ρακέτα. Αυτό τον
κούρασε περισσότερο και τον περιόρισε συγκριτικά με άλλες εμφανίσεις του από το
να πάρει όλη την ομάδα στις πλάτες του.
Η ΑΕΚ
ξεκίνησε μια προσπάθεια η οποία είναι ακόμα στο ξεκίνημά της. Έχει πολύ δρόμο
μπροστά της για να χτίσει και την ομάδα και τη νοοτροπία της. Όσο για το υλικό,
Πολυτάρχου, Παπαντωνίου, Τσιάκος, Κασελάκης, Παπαδιονυσίου, Ουίλλιαμσον, άλλοτε προσφέρουν και άλλοτε
όχι. Πόσοι από αυτούς θα κριθεί από τον προπονητή και την ηγεσία της ομάδας ότι
είναι χρήσιμοι και πως θα μπορούν να πρωτοστατήσουν στην πίεση του
πρωταθλητισμού που μοιραία θα δέχεται η ομάδα από εδώ και στο εξής και πόσοι θα
πρέπει να αντικατασταθούν με πιο πεπειραμένους και πιο εξελίξιμους; Ίνγκλις,
Χέρστον, Μενσά Μπονσού, Ντελινινκάιτις, Αθηναίου, Μιλόσεβιτς, Σαρικόπουλος και Σάκοτα, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό της ομάδας που δίπλα
τους πρέπει να χτιστεί η νέα ομάδα, με μείον την ηλικία του Καναδού μπόμπερ,
που όμως μπορεί για την επόμενη τριετία να αποτελέσει τον ηγέτη της ΑΕΚ.
Με την διοίκηση και τον κόσμο που διαθέτει η ΑΕΚ, αλλά και με έναν κορμό
παικτών που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αργά αλλά
σταθερά θα βρεθεί ξανά εκεί που της αξίζει…
