Πώς
τρελαίνομαι όταν μας εμφανίζουν ως θετική τη στάση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Ελένης
Αυλωνίτου, σχετικά με το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ, σε συνέντευξη που της πήρε ο
Κώστας Κετσεντζόγλου.
Τι είπε η
κυρία Ελένη μας; Τα γνωστά και τετριμμένα. Ότι δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά
και η ίδια, επιθυμούν να γίνει το γήπεδο της ΑΕΚ, επειδή της το γκρέμισαν άδικα
και την εξαπάτησαν ότι θα το εντάξουν στο φάκελο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004
για να ξαναχτιστεί.
Ως εδώ όλα
ωραία και καλά. Και μετά άντε πάλι το βιολί βιολάκι από την αρχή, να έχουμε να
πορευόμαστε δίχως να πλήττουμε. Ναι, τα δέντρα όμως που θα κοπούν, το άλσος που
θα γίνει βορά στα χέρια των επιχειρηματιών, ο δήμος που έχει το δικαίωμα να
παρεμβαίνει, το οικόπεδο της ΑΕΚ που είχε μπει κατά ένα στρέμμα μέσα στο άλσος,
η Ερασιτεχνική στην οποία πρέπει να ανήκει το γήπεδο και τα τμήματά της που
έχουν δικαίωμα να προπονούνται στο εν λόγω γήπεδο, αλλά και η νεολαία της περιοχής
που θα πρέπει να έχει πρόσβαση στον χώρο για να αθλείται.
Ούτε μισό βήμα, δηλαδή, αλλαγής στάσης ή διαφοροποίησης από τις αρχικές τους
τοποθετήσεις. Πού πρέπει να κοιτάξουμε για να βρούμε σημεία σύγκλισης δεν έχω
ακόμα καταλάβει.
Σε κάποια σημεία μου θυμίζουν την στάση τους στην εξωτερική πολιτική. Ναι, δεν διαφωνούμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι, θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, αλλά αυτά που λέτε εσείς δεν τα δεχόμαστε και πρέπει εσείς να δεχτείτε εκείνα που λέμε εμείς.
Και στην εξωτερική πολιτική μια χαρά το πάνε και μακάρι να αντέξουν μέχρι τέλους χωρίς πισωγυρίσματα, ανακολουθίες και κωλοτούμπες. Στο θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ όμως, τι σόι στάση είναι αυτή να συμφωνούν πως η ΑΕΚ χρειάζεται γήπεδο, αλλά διαφωνώντας με κάθε τρόπο που τους προτείνουν να το φτιάξει;
